 |
— Aan de Driftweg in Bredene-Duinen opent de familie G. Jonckheere-Decouter op 28 juni 1957 de Fiesta. —
|
In 2013 post ik een stukje over de Bredense cinema’s van weleer. Het krijgt in 2017 een vervolg, want veel lezers helpen me gaandeweg verder. Al lang denk ik: ge moet daar een beetje in schrappen en de twee samenbrengen. Maar voor ik van start ga, dank ik elkeen die me onderweg geholpen heeft, inzonderheid het duo Geuvens & Benoit. (*)
Cinema Mondial, aan de Nukkerstraat van ‘t Sas, is een initiatief van het echtpaar Cuypers-Bultynck. Op 24 november 1945 openen die twee daar een bioscoop. De vlakke zaal heeft geen balkon en is gevuld met houten klapstoelen. Het wordt een populaire wijkcinema met vertoningen op zater-, zon- en maandag. Later ook op woensdag. Vlak naast de cinema houdt Cuypers’ schoonzus een spekkenwinkeltje open en tijdens de pauzes gaat die Geraldine steevast met haar mandje snoepgoed rond. De zaal draait zo goed dat Cuypers de smaak te pakken krijgt. In Sleidinge en Eernegem neemt hij zalen over. Later doet hij dat ook met cinema Opex. In 1958 wordt de zaal heringericht: schuine vloer, pluchen zetels, kunststoffen muurbekleding, cinemascope. Maar de televisie doet zijn vernietigende werk en de hoogtijdagen van de cinema zijn voorbij. In 1966 wordt de Mondial gesloten.
Iemand wiens naam in het ongewisse blijft, heeft met de Europaschool de Mondial nog bezocht om er naar een voorstelling van Bambi te kijken: ‘Vandaag woon ik nog steeds in de Nukkerstraat en als ik de cinema of het spekkenwinkeltje passeer moet ik er nog steeds aan denken.’ Hoe schoon. En kijk wat Jacques Deschacht me schrijft: ‘Mijn grootouders woonden naast schrijnwerkerij Ballière, achter de Europaschool. Ik moet zo'n jaar vijf of zes geweest toen, toen mijn grootmoeder, me meenam naar de cinéma Mondial. Er speelde een film van Tarzan in 3D! Ik heb het opgezocht, en inderdaad: in die periode werden films in stereo-beeld geprojecteerd, een rood en een bruin beeld, die door een brilletje (carton + plastic) moesten worden bekeken. Hierdoor ontstond een soort 3D effect. Zoals naderhand ook de Vieuw-Master werkte.’ Wij die in die tijd in Bredene Duinen wonen, mogen van onz’ ouders niet naar die cinema, herinnert Ivan Schamp zich: ‘Vanuit het verre verleden komt cinema Mondial ook bij mij weer naar voren. Zelf ben ik er nooit geweest, want die van 't Sas, die moesten gemeden worden, werd ons althans wijs gemaakt door onze ouders.’
 |
In 2017 krijg ik een mail uit Duitsland.
Robert Pyck deelt me mee dat hij in
twee van die cinema’s operator is geweest.
|
Intussen krijgt Bredene ook andere zalen. Aan de Driftweg in Bredene-Duinen opent de familie G. Jonckheere-Decouter op 28 juni 1957 de Fiesta. Willy Vanhooren herinnert zich een en ander: ‘In de Fiesta is er later een soort Brasserie geweest die ook uitgaf in de Peter Benoitlaan. Ik denk dat Vansteenkiste, die ook Bredene Palace heeft opengehouden, de uitbater was. Ik herinner mij ook vaag dat er in de Fiesta, na de cinemaperiode, een winkel was. Men moest bij elk aangekocht product een ponskaart meenemen naar de kassa.’ Modern times voorwaar! Ook de Bio Rio staat in dat boek vermeld, maar zonder verdere gegevens. En dan is er nog een merkwaardig zinnetje dat ons leert dat er nóg een cinema was: ‘(…) en [er was] ook nog een cinema naast de zaal Tijl’. Naast de Tijl? Een cinema?
Bijna vier jaar later krijg ik een bericht uit Duitsland, waar Robert Pyck woont: ‘In de jaren 1954-‘56 was er een cinema in de Hendrik Consciencelaan te Bredene-Duinen, de Rio-Bio. En in 1955-‘56 was er een kleine cinema in de Duinenstraat, ongeveer tegenover huisnummer 336-340. In de twee zalen was ik de operateur. Ze werden enkel in de zomermaanden uitgebaat.’ Laatst vermelde zaal ligt niet náást de zaal Tijl, waar Geuvens & Benoit hem situeren, maar aan de overkant: ‘Er hingen luidsprekers buiten om de toeristen met het filmgeluid te lokken. Die loods werd buiten het seizoen gebruikt om de strandcabines van Melis te stockeren.’ De dochter van Albert — Berten — Melis woont hier om te hoek. Ze herinnert ze het zich wel degelijk: in het pakhuis van haar vader is inderdaad ooit een cinema geweest. Dat lag vlak naast de ouderlijke woning en droeg het huisnummer 351 of 353, ze twijfelt. Neen, ze weet niet of die cinema een naam had. Operateur Pyck herinnert het zich evenmin.
Flor Vandekerckhove
(*) Geuvens & Benoit, De wonderlijke wereld van pluche & pellicule. De geschiedenis van de Oostendse cinema’s. 383 bladzijden. 2010.
Seksfilms in Bredene?
