Rechts: Old Age⇲. Olieverfschilderij op doek (ca 1895, 117,8 cm hoog x 84, 8 breed) van Jozef IsraĆ«ls⇲ (1824-1911). |
In Ik lieg de waarheid, een bundel met cursiefjes, staat een verhaal dat Etentje heet. Op restaurant slaat Simon Carmiggelt een tafeltje gaande, daar eten een zoon — een al wat peper-en-zoutgekuifde nazaat — en zijn oude vader.
‘De vader produceerde een trek om zijn mond die vroeger op een lach geleken had, maar de spieren waren te stroef geworden, zodat het nu leek of hij wilde gaan huilen. Hij dacht ja - we zijn nou uit. Ik hou niet meer van uitgaan. Vroeger wel. Maar nou ben ik liever thuis, in mijn eigen boeltje, lekker alleen, dan kan ik doen waar ik zin in heb en hoef ik niet te praten. Ik hou niet meer van praten. Wat heeft het voor zin? Maar die jongen wou nou eenmaal naar het restaurant en je kunt hem niet voor het hoofd stoten. Hij bedoelt het goed.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten