Vlaanderen zoals ik het graag zie

— Links sta ik voor het stadhuis van Geraardbergen, in het gezelschap van Manneken Pis. Voor de gelegenheid heb ik hem een baret opgezet: onze verwantschap benadrukt! Aan de overkant ga ik koffie drinken in café De Presse, waarbij ik de waard meteen in mijn Geraardbergse bubbel van vijf integreer: aanschouw de uitbater van Vlaanderens oudste nog bestaande café. —

Geraardsbergen — Wat kan ik je erover zeggen? Mattentaarten? Heb ik al gedaan, staat hier⇲. Moet ik er de daar wonende Truus⇲ opzoeken, een leeftijdsgenote, wat toch een band schept of vertel ik iets over het Geraardbergse Manneken Pis dat al veel te lang in de schaduw van diens Brusselse naamgenoot staat? 

Passerende Geraardbergenaars die ik erover aanspreek, vertellen me dat het beeldje vroeger aan de overkant stond, waar destijds herberg De Ghulden Cop uitgebaat werd, nu Café De Presse. Ik daarheen! Het oudste nog bestaande café van Vlaanderen, zo blijkt; het jaartal 1459 valt. Mijn identiteitsbeleving wordt danig aangezwengeld wanneer ik verneem dat Café De Presse een vervlaamsing van Estaminet La Presse is. Als gewezen drukker-journalist-uitgever van Het Visserijblad⇲ treft de naam me recht in het hart. En mijn Geraardsbergse verblijf kan niet meer stuk wanneer de waard me meedeelt dat op die presse een socialistische krant gedrukt werd. Voorwaar, dit is Vlaanderen zoals ik het graag zie: tournée générale! 

Flor Vandekerckhove⇲