Wondermooi Hendaye aan de Golf van Biskaje

Links. ’s Avonds trakteert Hendaye je op een feeëriek beeld. Achter mij ligt de monding van de rivier Bidasoa⇲ in de Golf van Biskaje⇲, tegen de grens met Spanje. De lichtjes aan de overkant van de baai zijn deze van Irún⇲ in Spaans Baskenland. Rechts: het huis dat Pierre Loti tot aan zijn dood in Hendaye bewoonde.

TANIA HEEFT enkele dagen de GR10⇲ bewandeld, route die over de Pyreneeën gaat, vertrekkend aan de Atlantische Oceaan en eindigend aan de Middellandse Zee. Starten doet ze in Hendaye⇲, laatste Frans havenstadje aan de Golf van Biskaje. 
Mij geeft het de gelegenheid om er een en ander te bekijken. Zie me daar zitten op een muurtje aan de rand van de baai die Frankrijk van Spanje scheidt. De lichtjes op de achtergrond zijn die van Irún⇲ in Spaans Baskenland. En dit kan ik al zeggen: Hendaye is waarlijk zo mooi als dat fotootje laat vermoeden.
Ik zie dat Pierre Loti⇲ in Hendaye gestorven is, Franse schrijver die ik een beetje ken. Dat laatste komt doordat hij auteur is van Pêcheur d’Islande⇲, vissersroman en verplichte literatuur⇲ voor de redacteur van Het Visserijblad⇲, die ik in 1988 geworden was.
Ik haal het ferm vergeelde boekje uit de kast en herinner me meteen Gaud. Verliefd als ze is, wacht ze, uitkijkend over de zee, op de terugkeer van IJslandvaarder Yann, maarrrr: ‘Hij is nooit meer teruggekomen. Op een nacht in augustus had hij daar, voor de kust van het donkere IJsland, te midden van een groot lawaai van woede zijn huwelijk met de zee gevierd, met de zee die ooit ook zijn voedster was geweest; zij was het die hem had gewiegd, die van hem een ​​grote en sterke tiener had gemaakt - en vervolgens had ze hem, in zijn verbazingwekkende mannelijkheid, alleen voor zichzelf teruggenomen. (…) Hij, die zich Gaud, zijn vleselijke vrouw, herinnerde, had zichzelf in een gigantisch gevecht tegen deze grafbruid verdedigd. Tot het moment dat hij zichzelf in de steek liet, zijn armen open om haar te ontvangen, met een diepe kreet als een brullende stier, zijn mond al gevuld met water; armen open, uitgestrekt en voor altijd verstijfd.’ (°)
Pierre Loti schreef niet alleen over ’t zeemansleven, hij was ook een zeeman. Wanneer hij in 1891 het bevel over een kanonneerboot op zich neemt, komt een einde van zijn vaarcarrière. De kanonneerboot is gestationeerd in Hendaye. Vanuit een huis aan de rand van de riviermonding kan hij het schip in ’t oog houden. Op 10 juni 1923 sterft hij in dat huis.
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Pierre Loti. Pêcheur d’Islande. 1967. Editions Livre de poche - 253 pp. De vertaling uit mijn Frans boekje heb ik aan Google Translation overgelaten.