Luiz Marquez aan zee (foto Flor Vandekerckhove) |
Waarom wilden de matroos
en de muzikant per se dat terrein op? De matroos legde het me uit. Het had met
de lange pijpen te maken die daar gestapeld lagen. Wellicht zouden die gebruikt
worden om de elektriciteit vanuit zee naar de wal te brengen. ‘Maar voor ze
in zee verdwijnen, wil de muzikant er iets anders mee doen’. Ik raadde
hen aan gewoon over het hekken te kruipen.
Zo gebeurde het ook.
De matroos en de muzikant drongen onrechtmatig het terrein binnen. De
matroos zette zich aan het uiteinde van zo’n twintig meter lange pijp en klikte
de recorder aan. De muzikant plaatste zich aan het andere einde, nam een schelp
ter hand en blies erop zoals alleen een muzikant dat kan. De pijp vervormde de
klank zoals alleen zo’n pijp dat kan en zo werd die vervormde klank vastgelegd
op een recordertje zoals alleen zo’n recordertje dat kan.
Vanuit de controlekamer
keek de havenkapitein uit over het gebied. In z’n kijker spotte hij twee mensen. Hij focuste op een van
de indringers, zoals dat alleen maar met zo’n kijker kan. ‘Wat is dat?’
zo zei de havenkapitein tot zichzelf. ‘Is dat de matroos niet?’ Ja, hij
herkende de man aan zijn lange, blonde lokken. ‘What the fuck is die daar…’
Hij liet de kijker over de buis glijden en aan het andere uiteinde ervan zag
hij de muzikant die daar met zijn schelp in de weer was. Zo’n kleine
zuiderling, met een foulard strak over het hoofd gespannen… De waakzame
havenkapitein had het meteen gezien: een illegaal die zich in de buis aan het
verstoppen is. En dat de matroos hem daar behulpzaam bij was.
De havenkapitein aarzelde geen ogenblik. Hij belde de
zeevaartpolitie op zoals alleen een kapitein dat kan. En daarna belde hij de uitgever
van de havenkrant die mij vroeg om er een stukje over te schrijven zoals alleen maar ik dat kan.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten