vrijdag 18 april 2014

Zomerliefde

Die zomer werd ik verliefd op het mooiste meisje ter wereld (links). We hebben elkaar nog weergezien, Gerdje en ik. Rechts: meer dan 60 jaar later.




IN ANTWERPEN HEETTE het bedot, maar wij zeiden katjeduuk. Er waren er veel die meespeelden; de Antwerpse familie, die in die zomer bij mijn tante kwam logeren, was kroostrijk. We waren jong, zeg maar non ho l'età per amartiWe huppelden als lammetjes doorheen een lange, hete zomer die naar zee, zand en ambre solaire rook. Die kroostrijke familie woonde in Borgerhout, in de Vandeperrelei en meer bepaald in het nummer 79. Geef toe dat het merkwaardig is dat ik dat nog weet, er zit meer dan een halve eeuw tussen. Zoiets kan alleen maar met de liefde te maken hebben. En zo is het inderdaad. Die zomer werd ik, onverwachts & onvoorbereid wegens dat non ho l'età, verliefd op het mooiste meisje van heel de wereld, een telg van die kroostrijke familie. 
Tijdens ’t katjeduuk spelen verstopten wij ons, dat meisje en ik, bijvoorbeeld achter de staldeur van het varkenshok van Zoë. Gerdje (die ouder was in jaren  / en daardoor meer ervaren) nam daar mijn hand vast. Meer moest dat niet zijn. We zeiden niets, we deden niets, maar ik voelde mijn jeugdig hartje in mijn keel kloppen. We keken niet, we zoenden niet, we streelden niet, laat staan dat we getast zouden hebben, we hielden handjes vast. Elke dag, een hele zomer lang. En uiteindelijk, op ’t einde van die zomer, memoriseerde ik haar adres, die Vandeperrelei. Was ik van plan er ooit naartoe te gaan? Eens ik meer man geworden was bijvoorbeeld? Ik kan het me niet herinneren. Het was, denk ik, meer bedoeld als souvenir; een adres als aandenken, iets om nooit te vergeten.
Ik herinner me ook die ene keer dat ik een botsautootje met haar mocht delen. Dat geschiedde onder de tonen van Oh Carol, een song waarvan ik dacht dat Paul Anka die zong, maar waarvan youtube me nu leert dat het op conto van de door mij helemaal vergeten Neil Sedaka staat. De tekst staat hoe dan ook in mijn geheugen gegrift: But if you leave me / I will surely die! Gelukkig waren dat alleen maar woorden. Tijdens de daaropvolgende vakantie leerde ik Christine uit Charleroi kennen die me in ruil voor eeuwige trouw haar borsten toonde. Zou het daardoor komen dat ik nooit naar de Vandeperrelei in Borgerhout getrokken ben? ’t Zou kunnen, seks heeft me, moet ik toegeven, wel meer van ’t rechte pad weggeleid. Of… op ’t rechte pad gezet, dat kan ook, echt weten doe je nooit.

Rode Mustangs en mannen
met een zwarte moustache

Geen opmerkingen: