 |
| Uit Londen brengt Marijke⇲ het boek (°) mee dat Tate Britain aan Ed Atkins⇲ wijdt, leidraad van een tentoonstelling⇲ die zij daar bezoekt. Op de foto: still uit 'Nurses Come and Go, But None For Me’, 2,30 uur durende film waarin acteur Toby Jones⇲ Ziektebriefjes leest, een dagboek dat Ed Atkins’ vader bijhield in de periode tussen een kankerdiagnose en zijn overlijden. Aan het einde van de film (foto) spelen Jones en Saskia Reeves dokter en patiënt in een spel bedacht door de kunstenaar en zijn dochtertje Hollis. De diagnose is ‘Drakenziekte’ en de absurdistische genezing bestaat uit bezweringen uitgesproken over post-its en speelkaarten. © 2025 Ed Atkins en Steven Zultanski. |
Het is trouwens zeer de vraag of ik er verslag van had kunnen maken mocht ik er wèl geweest zijn, want dit is wat de reporter van de Guardian⇲ schrijft:
‘() Ik ben er nooit achter gekomen, in de uren en uren die ik hier doorbracht, te midden van al het geluid dat van kamer naar kamer dwaalde. Er wordt veel overschaduwd tijdens de reis door Atkins' tentoonstelling. De smekende, verwijtende ogen van een barzoi-windhond; de klagende, onbegeleide vertolkingen van Randy Newman-liedjes, en al dat geruzie en gekraak, de film over de sandwiches, en de stille, bijna lege velden van de borduursels, met hun piepkleine genaaide woorden. En wat te denken van de jongeman die eindeloze rondjes rent door een bucolisch landschap, alsof hij gevangen zit in een geanimeerd middeleeuws manuscript? En nu de 468 herhalingen van dezelfde noot die Atkins op een staande piano speelt, in zijn uitvoering van Klavierstück 2, een compositie van de Zwitserse componist Jürg Frey uit 2001. Het klopt allemaal, maar met wat? () Als we verstrikt raken in al die verwijzingen en details – de muurteksten, de borduurwerken, de posters en ansichtkaarten, de live-tv die ons het nieuws op Sky laat zien (gelukkig is het gedempt), dan komen we er nooit aan toe. Je zou hier dagen kunnen doorbrengen, treuzelen, verdergaan, terugkrabbelen, je opsluiten tussen de rekken met operakostuums. Ik blijf proberen de draad te vinden, om hem dan weer kwijt te raken. Dat is allemaal onderdeel van het plezier van Atkins' werk. ()’
1 opmerking:
Inderdaad een plezier!
Een reactie posten