Op de vlucht voor het ongewisse

 www.youtube.com/watch?v=JQfDfdfuHeE

[233]

PROBEERT U NOOIT aan het ongewisse te ontsnappen, goed wetend dat er geen ontkomen aan is? Wie durft te zeggen dat hij ’t nooit probeert? Zoals ik, die op de vlucht voor ’t ongewisse in een kerk terechtkom. Daar verschuil ik me achter de luikjes van een biechtstoel, hopend dat het ongewisse mij alzo onoplettend voorbijgaat. Dat lukt eerst aardig en ik ondervind dat zo’n luikje een goede uitkijk op het ongewisse biedt, en ook op de vijf lijken die, in diverse staat van ontbinding, geknield hun te lang uitgestelde biechtbeurt afwachten. In de kerk zijn werken aan de gang. Vanuit de biechtstoel kijk ik naar bouwvakkers die een kerkmuur afkappen. Een harde dreun! Even weet ik niet wat er gebeurt. Dan voel ik een zware steen in mijn schoot, echt een heel zware steen. Is die steen het ongewisse, heeft het ongewisse me te klisse? Ik wil opstaan, maar kan niet bewegen. Dus roep ik naar de bouwvakkers: ‘Wat doet die steen hier in mijn biechtstoel?’ De meestergast zegt dat het een gewijde kerksteen is, die ik niet mag aanraken. Wat rest me dan te doen? Uit de jaszak van zo’n lijk puilt een halfvol pakje Gauloises. Vanuit de biechtstoel fluister ik hem toe dat ik hem al zijn zonden vergeef, in ruil voor de sigaretten. ‘DEAL’, roept het lijk. Waardoor ik — na tien jaar abstinentie — op de vlucht voor ’t ongewisse weer begin te roken. In een biechtstoel. Het ongewisse laat zich nimmer gisse. (Flor Vandekerckhove⇲)

De digitale publicaties (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.