 |
— Op een tocht die me langs de grenzen van het oude graafschap Vlaanderen leidt, kom ik vandaag in Poperinge terecht. Op die grensplekken zoek ik telkens naar ‘het volkseigene’. Of ik daarin slaag kunt u zelf nagaan als u de in blauw gezette plekken aanklikt, van start gaand in Brugge en rondtrekkend via Bornem, Dendermonde, Aalst, Geraardsbergen, Zarlardinge, Ronse, de Kluisberg, Avelgem, Menen, Ieper… En vandaag dus Poperinge. — |
23 oktober. Poperinge, Grote Markt. Aangescherpte coronamaatregelen, nergens kan ik terecht voor een koffie. Ha! Daar zwaait een meisje parmantig met een goedgevuld dienstblad. Naast haar staat een stoel. Ik ga zitten en kom midden in de Eerste Wereldoorlog terecht.
Poperinge is niet door Duitsers bezet, een zeldzaamheid bachten de kupe. Britse soldaten komen er verpozen. De Poperingenaars maken daar werk van. Op de Grote Markt opent een ondernemend koppel een Officers-only café: honky-tonkpiano, toelating om alcoholische dranken te verkopen, champagne en cakes. Er wordt gezongen en gedanst. Bij de aanvang van de oorlog is Eliane, dochter des huizes, twaalf. Door haar wordt de zaak een succes. Ze serveert en doet dat met verve. Klanten die op het sluitingsuur een bestelling plaatsen, mogen met haar dansen. Omdat ze roodharig is, heet ze voor de Britten Ginger. Haar naam staat naar verluidt in vrijwel elk officierendagboek. Wie er meer over wil weten moet maar eens naar haar wikipediapagina kijken. Daar moet ik evenwel aan toevoegen dat de encyclopedie het beeldje onvermeld laat en dus evenmin de maker ervan, Nele Boudry, surf dus eens naar haar website, ge zult, net als ik, verwonderd staan over de schoonheid die daar te zien valt.
Officers only? Champagne? Honky-tonkpiano? Moogt ge Ginger, aan de Rolling Stones denkend, een honky tonk woman noemen? Ja, van mij moogt ge alles, zij het in dit geval met mate. Moeder waakt streng over de maagdelijkheid van haar kind. Ik weet trouwens zelf hoe dat gaat met zo’n meisje. Ik heb het met eigen ogen gezien, in een café rechtover mijn ouderlijke woning. Daar hadden ze ook zo’n dochter. Daarover schrijf ik hier:
‘Het was dat meisje dat de verandering aanzwengelde. Ze moest daar niets voor doen. Van heinde & ver kwamen jongemannen op ijzeren rossen toegesneld. Door mijn dakraam zag ik hoe de stoep vol fietsen kwam te staan. Die jongens kwamen daar geen kaartje slaan, de tv werd niet aangezet, niemand hoestte in haar nabijheid rochels op. Er werd een jukebox binnengehaald waarop vooral Eenzaam zonder jou te horen was, een schreeuw om aandacht die met een hit omzwachteld werd. Drie platen voor vijf frank, drie keer Eenzaam zonder jou. Het café du Littoral rook niet langer naar bruine zeep, maar naar vers mannenzweet, goedkope aftershave en feromonen.’
Zo gaat het in oorlogen, zo gaat dat in mijn kindertijd, zo gaat het nu nog steeds en zo zal het ook morgen gaan. ’t Is de natuur, meneer. Wat kan ik daar nog aan toevoegen? Misschien dit: Gimme, gimme, gimme the honky tonk blues.
Flor Vandekerckhove
En binnen mocht er gerookt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten