In een ultieme poging om mijn bijzonder zwakke Vlaamse identiteitsbeleving te versterken, rij ik de grenzen van het oude graafschap Vlaanderen af, op zoek naar wat ons bindt. Vreemdgaan is zo’n bindende factor, ervaar ik in Bornem, en daar post ik dan een stukje over. In Dendermonde constateer ik dat ook overmatige alcoholconsumptie deel van onze identiteit uitmaakt en in Aalst moet ik vreemd genoeg aan Oostendse jongerenbendes denken. Gestimuleerd door deze inzichten zet ik mijn grenstocht verder en arriveer zodoende in Geraardsbergen.
Wat kan ik je erover zeggen? Iets over mattentaarten? Heb ik vroeger al gedaan, staat hier. Moet ik er de aldaar wonende zangeres Truus opzoeken, een leeftijdsgenote, wat toch een band schept? Of vertel ik iets over het Geraardbergse Manneken Pis dat al veel te lang in de schaduw van diens Brusselse naamgenoot staat?
Passerende Geraardbergenaars die ik erover aanspreek, vertellen me dat het beeldje vroeger aan de overkant stond, waar destijds herberg De Ghulden Cop uitgebaat werd, wat nu Café De Presse heet. Ik daar naartoe! Het oudste nog bestaande café van Vlaanderen, zo blijkt; het jaartal 1459 valt. Mijn identiteitsbeleving wordt danig aangezwengeld wanneer ik verneem dat Café De Presse een vervlaamsing van Estaminet La Presse is. Als gewezen drukker-journalist-uitgever van Het Visserijblad treft de naam me recht in het hart. En mijn Geraardsbergse verblijf kan niet meer stuk wanneer de waard me meedeelt dat op die presse een socialistische krant gedrukt werd. Voorwaar, dit is Vlaanderen zoals ik het graag zie: tournée générale!
Flor Vandekerckhove
(Volgende keer hou ik halt in Ronse.)
Onderweg in Vlaanderen ontdekte ik ook het bestaan
van een merkwaardig streekproduct.
van een merkwaardig streekproduct.
2 opmerkingen:
Leuk! :-)
Steeds welkom in Geraardsbergen, Flor!
Een reactie posten