On the road met Allen Ginsberg

Links: Allen Ginsberg on the road in Amerika. 

Rechts: Flor Vandekerckhove on the road in Vlaanderen 

(meer bepaald op de Kluisberg, vrijdag 11 september 2020.)

 In 1965 krijgt beatdichter Allen Ginsberg van Bob Dylan een bandopnemer cadeau. Terwijl hij Amerika doorkruist zal hij er nuttig gebruik van maken. ’t Zijn tochten waarin schrijver Jack Kerouac (On The Road) en fotograaf Robert Frank (The Americans) hem voorafgaan. Al rijdend spreekt Ginsberg observaties en gedachten in. Tijdens stilstanden schrijft hij de opnames uit: 'Ik zat tegen mezelf te praten, met alleen maar een bandrecorder. Elke keer dat ik iets interessants tegen mezelf zei, zette ik het op band'. Zo komt een deel ervan in zijn oeuvre terecht, nadat hij de aantekeningen in zijn eigen poëtica geplooid heeft, lijnen ‘gerangschikt volgens hun organische tijdsafstand, zoals de geest de zinnen bedenkt en de mond die ze uitspreekt.’. Dat is bijvoorbeeld het geval voor de gedichten in The Fall of America, bundel die hier naast me ligt, een boek vol anti-oorlogsgedichten, allemaal autopoëzie: in een auto tot stand gekomen. Tijdens zo’n autorit komt ook Wichita Vortex Sutra (1966) tot stand, waarin Ginsberg de landschappen die hij traverseert, contrasteert met zijn woede over de oorlog in Vietnam. ’t Is over dat gedicht dat ik straks nog iets kwijt wil. Maar eerst wil ik het wondermooie begin ervan vertalen:

Ik ben een oude man nu, en een eenzame man in Kansas, 

        maar niet bang

        om mijn eenzaamheid in een auto uit te spreken, want niet alleen mijn eenzaamheid

‘t is die van ons, alom in Amerika (…)

Ik heb een en ander aan Ginsberg te danken. Hij is het die me leert dat een dichter zijn eigen ritme moet vinden. Bij hem wordt dat ‘een fysiek-mentale inspiratie van gedachten, vervat in het elastiek van een ademhaling.’  Bij mij wordt elke stanza een golfslag die uitrolt over ’t strand, meestal bij kabbelende zee. Er is meer dat ik aan Ginsberg ontleen. Zijn tocht doorheen Amerika inspireert me tot een tocht langs Vlaanderens grenzen. Daar waar Ginsberg het landschap contrasteert met zijn woede over de oorlog in Vietnam, laat ik onderweg mijn parodiërende blik over het door nationalisten danig opgefokte begrip Vlaamse identiteit glijden. (*)

Nog iets. Van Ginsbergs Wichita Vortex Sutra bestaat een compositie voor piano, geschreven door de grote Philip Glass. Die zegt daar zelf over: ‘In 1988 ... kwam ik toevallig Allen Ginsberg tegen in St. Mark's Bookshop in New York en vroeg hem of hij met mij wilde optreden. We waren in de poëzieafdeling en hij pakte een boek van de plank en wees naar Wichita Vortex Sutra. Het gedicht, geschreven in 1966 weerspiegelt de anti-oorlogsstemming van die tijd, en leek zeer geschikt voor de gelegenheid. Ik componeerde een pianostuk ter begeleiding van Allens lezing, die plaatsvond in het Schubert Theatre op Broadway. Allen en ik genoten zo enorm van de samenwerking dat we al snel begonnen te praten over het uitbreiden van onze voorstelling tot een avondvullend muziek-theaterwerk. Het was vlak na de presidentsverkiezingen van 1988 en noch Bush noch Dukakis leken te praten over wat er aan de hand was. Ik herinner me dat ik tegen Allen zei: als deze jongens niet over de problemen praten, dan zouden wij dat moeten doen.' 

Zo heb ik ze graag, mijn artiesten! En wat gij nu eens moet doen, is naar het samenspel van die twee luisteren, dat staat hier.  Ge moet dat aanklikken hé, dan zult ge horen dat het, alle verhoudingen in acht genomen, niet verschilt van wat Dimer Geedts en ik met Ostend Social Club Avondgenoegen doen. Alle verhoudingen in acht genomen dus, onder meer deze: Glass maakt de opname met een Steinway & Sons grand piano model O (uit 1926) en Soundman OKM II microfoons. Dimer Geedts en ik doen het met een Bechtstein model B (uit 1909) en met de ingebouwde micro van mijn Macbook op Garageband, maar ge kunt toch goed horen waar ons samenspel vandaan komt, wat aantoont dat we bereid zijn om te leren van de allerbesten.

Flor Vandekerckhove

(*) Zo publiceerde ik al stukjes in Ronse, Bornem, Dendermonde, Geraardsbergen en Zarlardinge over het identitaire Vlaanderen.

Poëzie, pianomuziek en mooie beelden:

AVONDGENOEGEN 

https://www.youtube.com/watch?v=0foMery6G-I