 |
Luc Martinsen en Flor Vandekerckhove in het atelier van de schilder. (foto Jo Clauwaert) |
IK VOLG het werk van Luc Martinsen al heel
lang. En nog altijd word ik verrast door het kleurenpalet. Wat is er
eigenlijk aan de hand met het geel dat hij veelal combineert met blauw? (Micha, Denkend, The Border…). Wat is er
aan de hand met het kleur in doeken waarop
nauwelijks meer dan wit en blauw te zien is (De hoofden, Hoog water, Het
ontwaken)? Die kleuren lijken wel exclusief deze van
Martinsen te zijn. Vreemd is dat, de verf die hij gebruikt is overal voor
iedereen te koop. Waarom vind ik datzelfde
wit nooit op doeken van andere kunstschilders? Waarom herken ik het geel van
Luc Martinsen uit al de gelen die elders gebruikt worden? Zelfs wanneer hij die
kleuren laat samengaan met hem minder kenmerkend oranje, roze, bruin, paars… (Het diner, Sirene, Sleep well, Winter…) dan
nog blijven die kleuren de werken definiëren als zijnde deze van Martinsen en
van hem alleen.
Dat komt natuurlijk ook door al wat (al dan
niet verscholen) onder de bovenste lagen zit, en zijn kleuren worden mee
bepaald door het volume dat hij aanbrengt. Het komt doordat hij
onmatig met verf omspringt, laag op laag, maar zelden in elkaar
overvloeiend, het komt door de manier waarop Luc de kleuren afbakent. Het komt met andere woorden door het metier van Martinsen. Hij zet zijn eigen kleurstempel op het canvas.
Dat is wat van hem de kunstenaar maakt die hem van zijn collega’s onderscheidt.
Dan is er nog de inhoud die
in zijn vormtaal weergegeven wordt. In elk schilderij van Martinsen zie je dat er
levensdrift aan ‘t werk is, libido, eros, passie. Elk schilderij
getuigt van een primaire drang tot zelfbehoud en draait bij uitbreiding om
voortzetting van de soort. Heb ik het verkeerd voor wanneer ik schat dat 80%
van de afbeeldingen in de cataloog vrouwen betreft? Lieflijke wezens zijn die vrouwen evenwel niet. De naakten in
het oeuvre van Martinsen zijn uit storm geboren en ze baren op hun beurt weer
storm. Vandaar dat ik hem graag een 'vitalist' noem. Zijn schilderijen getuigen van de drang om intens, intuïtief,
vurig, driftmatig en gevaarlijk te leven. Neen, hier is geen plaats voor
vijftig tinten grijs.
Kunst. Kijk wat Rainer Maria Rilke daarover zegt: ‘Ongetwijfeld is kunst altijd het
resultaat van in gevaar verkeerd te hebben, van een ervaring helemaal tot het
uiterste doorleefd te hebben, tot waar geen mens verder kan gaan.’ Daar valt bij Luc Martinsen niet naast
te kijken.
(*) Deze tekst verscheen
eerder in Martinsen, Les éditions de l’Espoir, 2012. Hij werd gewijzigd voor deze blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten