De verdorven vrucht van een miljoen Gauloises (Over Andy Warhol en mij)

Lou Reed en John Cale spelen in 1990 een plaat vol (Songs for Drella↗︎) ter nagedachtenis van Andy Warhol. De eerste track heet Small Town↗︎.

Op YouTube luister ik naar Lou Reed: ‘There is only one good thing about small town / You know that you want to get out.’ ’t Is een song ter nagedachtenis van Andy Warhol, en het verhaalt hoe die zijn geboortestad Pittsburgh als te klein ervaart en als jonge twintiger naar New York verkast: Small Town↗︎.
Mijn gedachten keren terug in de tijd. Net als Warhol ben ik twintig. Mijn Pittsburgh heet Bredene en mijn New York heet Gent. Later heet mijn Pittsurgh Gent en mijn New York wordt Amsterdam. ’t Is een ervaring die ik twee keer met Warhol deel. Alle verhoudingen in acht genomen hé, ik ben fuckin’ Warhol niet.
Ge vraagt me: is dat eigenlijk wel nodig geweest? Vooral omdat ik op ’t einde van mijn leven weer in Bredene kom wonen. Laat het me u uitleggen met een anekdote. In Amsterdam beleef ik een onenightstand met een Parisienne. Waarna we elk ons weegs gaan, daarom heet het ook onenightstand. Haar naam ben ik vergeten, maar haar doorrookte stem — verdorven vrucht van een miljoen Gauloises — vergeet ik nooit. En nu komt het. Een kwarteeuw later lopen Tania en ik in Parijs een boekwinkel binnen. De Parisienne achter de comptoir ziet mij en roept enthousiast: ‘Maar dat is lang geleden zeg!’ DIE DOORROOKTE STEM! DIE DOORROOKTE STEM! Echt gebeurd. Ge moogt ’t vragen aan Tania.

Flor Vandekerckhove↗︎

[P.S.: Voor wie aan zo'n anekdote niet genoeg heeft. Ik ben destijds uit Bredene weggegaan om dezelfde reden als Ismaël thuis is weggegaan. Ismaël en ik zijn ook om dezelfde reden teruggekeerd. In Moby Dick overleeft Ismaël een avontuur op de walvisvaarder en vertelt nu, oud & wijs geworden, zijn verhaal aan hen die veilig thuisgebleven zijn. Ogenschijnlijk is er geen verschil tussen de thuisblijvers en de verteller, ze zitten als ‘t ware samen op een bank aan 't Dunegat, oud geworden, pijpje rokend, op de plek waar Ismaëls verhaal ooit begonnen is. Toch is er wel degelijk een verschil: de verteller heeft zijn leven op ’t spel gezet. Waarom heeft Ismaël dat gedaan? Als 't toch maar is om uiteindelijk naast degenen te zitten die veilig aan de wal gebleven zijn. Het is een van de weinige levensvragen waarop ik meteen het antwoord ken: 't is omwille van het verhaal, zoals bijvoorbeeld het handpalmverhaal dat hierboven staat. Hier↗︎ meer erover.]

Sinds kort is er op Facebook een pagina Flor in spoken word. Hij dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen beter kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.

Boekverbrandingen in ’t verschiet?

Mijn volledige verzameling jeugdboeken geschreven door de gedetineerde Karl MAY aan het inbinden in het beste kalfsleer en aan het inpakken in plastiek nu ook hier de dreiging van boekverbranding opdaagt wegens politiek niet correct. Ik stop er een boodschap bij voor het verre nageslacht. Deze verhalen hebben een grijze vervelende jeugd, in het dorp waaraan ik wilde ontsnappen, draaglijk gemaakt.

Het staat op Facebook, op de pagina van Daniël Crabeels, jeugdmakker uit Bredene, het dorp waarover hij het heeft. Enkele bladzijden verder staat een soortgelijke post, van jeugdschrijver Patrick Lagrou: 

En nu blijken deze boeken niet helemaal correct te zijn en worden ze uit de rekken gehaald! Moet ik mijn boeken van Winnetou nu beginnen verbranden?

Crabeels ziet de dreiging, Lagrou stelt de vraag: boekverbranding! Ik zoek uit wat er aan de hand is en leer dat de uitgever de titels uit de rekken haalt: 

We hebben vandaag besloten om de verzending van de titels stop te zetten en ze uit onze collectie te halen. Wij danken u voor uw kritiek. Uw feedback heeft ons duidelijk gemaakt dat we de gevoelens van mensen kwetsen met de Winnetou-titels. Dat is nooit onze bedoeling geweest en het is ook niet verenigbaar met onze waarden. Daar bieden we onze oprechte excuses voor aan.

Minder een overwinning van woke↗︎, interessant fenomeen dat vanuit Amerika komt overwaaien, dan wel van een kwalijk nevenverschijnsel ervan, een verwerpelijke vorm van culturele intolerantie, met name de cancelcultuur↗︎. (°)

De avonturen van Winnetou en Old Shatterhand zijn jongensboeken die ikzelf nooit gelezen heb. Op ’t net zoek ik enige houvast en stoot op een krantenstuk dat Godfried Bomans↗︎ in 1963 in Elseviers Weekblad publiceert, onder de intrigerende titel: Het ruikt hier naar gas↗︎. Bomans werpt daarin een indringende blik op de ziel van het opgroeiende jongetje, lezer van Karl Mays boeken.

Men zit met een voorraad toewijding die nergens op gericht kan worden, want het godenbeeld van de vader is juist omgevallen en dat van de vrouw nog niet opgericht. In dit vacuüm treden plotseling Winnetou en Old Shatterhand naar voren (…) zij blijven volkomen zichzelf binnen de cirkel van hun zelfstandig bestaan, alsof zij alleen op de wereld zijn. Zij rijden hun eenzaam pad dwars door het leven der ‘anderen’, die óf opzij vallen óf op hun knieën zinken. Zij hebben iets in hun hoofd en dat gebeurt. Buiten die smalle streep is er niets.

Zegt Bomans: Karl May houdt de jongen gevangen in zijn eigen denkwereld. Maar waarom denk ik bij 'zij hebben iets in hun hoofd en dat gebeurt' aan de nazifilm Triumph des Willens↗︎? Geen toeval, blijkt verder uit Bomans' stuk:

Hier stoten we opeens op een weke plek in de Duitse ziel waarachter het hol klinkt. Wat zit er in die ruimte? Wie daar gebukt in doordringt, ontmoet allereerst goede vrienden: Old Shatterhand en Winnetou. Maar de glimlach van herkenning verstijft op uw lippen naarmate u verder gaat. Zij zijn slechts de voorlopers van ander volk dat u herkent uit meer recent verleden. Zij dragen ook buksen, maar niet langer van zilver, en zij hebben ook vuisten, maar niet langer om te verdoven. En als u niet verder meer kunt, vindt u achterin een man met een kleine snor die met de rug tegen de muur van zijn onverzettelijk gelijk u strak in de ogen kijkt. Het geurt hier ook niet meer naar de prairie. Het ruikt hier naar gas.

Nu breekt mijn klomp! Godfried Bomans blijkt al in 1963 bijzonder ‘woke’ te zijn. Maar vindt hij ook dat Karl May ‘gecanceld’ moet worden? Bah neen, naar eigen zeggen blijft hij Winnetou lezen. Zo horen de dingen inderdaad vooruit te gaan: wél woke↗︎, géén cancelcultuur↗︎.

Flor Vandekerckhove↗︎

(°) Over deze verschijnselen postte de Vlaamse trotskist Pips Patroons in 2021 een lezenswaardig stukje onder de titel Woke or awake↗︎.

Brief aan mijn jarige kleindochter

— Grootvader en kleindochter —

Lieve kleindochter,

Verleden jaar, op 27 augustus, ging een traditie van start. Die dag was in 2021 bijgevolg niet alleen je achttiende verjaardag, maar ook het begin van iets wat ik heel mijn leven wil volhouden. Ik nam me toen voor om elk jaar een stukje voor je te posten: een handpalmverhaal als verjaardagscadeau. Een nieuwe traditie! 
Het aanvangsstukje heette Het licht zien↗︎. Ik liet me daarbij inspireren door Yellow Submarine van The Beatles, song uit het jaar dat ikzelf 18 werd. Het stukje is, net als de song, een ode aan het plezier, aan het genieten van de simpele dingen des levens. Iets waar je grootvader wel goed in is, iets wat hij je graag in ’t leven wil meegeven.
Vandaag word je 19, en mijn gedachten keren terug naar 1968, jaar waarin ikzelf 19 werd. Was me dat een jaar zeg! Daar valt een boek over te schrijven en menigeen heeft dat dan ook gedaan, daar hoef ik niets aan toe te voegen. Of ’t zou dit hier↗︎ moeten zijn, dat staat in geen enkel boek. Wat wil je dat ik er verder nog over zeg? Ik zoek inspiratie in de top-100 van dat jaar. En wat zie ik daar helemaal onderaan staan, op 100, net op de valreep van de vergetelheid? Een song die in mijn herinnering uit maar één woord bestaat: Monja! Eén woord, dat lied kon iedereen uit het hoofd zingen, zelfs ik! Zo’n liedjes, jarige kleindochter, maken ze vandaag niet meer. En da’s maar goed ook: luister↗︎.
Je grootvader↗︎

Dood op de pot

Links: Bacon en zijn minnaar George Dyer, (The John Deakin Archove/Getty Images). 

Rechts. Detail van Triptych May—June 1973↗︎, waarin Bacon Dyers dood vereeuwigt. 

Deze zomer denk ik na over datgene wat ons allen hoogstpersoonlijk te wachten staat: het eigen overlijden. Ge zult zeggen: is dat daar nu wel het seizoen voor, alles groeit & bloeit? Maar ook gij zult toegeven dat de dood geen rekening met de seizoenen houdt. En ik kom in dit mooie weer vooral onder de indruk van de overlijdens die mij bericht worden↗︎. Hoe dan ook, de vrucht van mijn nadenken terzake — al 15 posts — staat onder het label ‘memento mori’ in de alfabetische lijst, ter rechterzijde van dit stukje.

Niet dat we ’t door de bank voor ’t kiezen hebben, maar doodgaan kan op velerlei wijze. George Dyer↗︎ (1934-1971) is een minnaar van Francis Bacon↗︎, hij is diens muze en model; dat laatste bijvoorbeeld voor de indrukwekkende triptiek Three Studies of the Male Back↗︎ uit 1970. George kiest wél de manier waarop hij sterft. En zijn keuze brengt nogal wat volk in verlegenheid. 
Bacon, schilderend rijk geworden, viert zijn succes met wilde feesten. Dyer, een dief uit de laagste maatschappelijke klassen, wordt deel van de bohemia rond Bacon. Gaandeweg verandert hij van een knappe, goedgeklede gangster in een depressieve alcoholist. Ruzies, verzoeningen, wilde seks, afstotingen, een knipperlichtrelatie in neergaande lijn, ge weet hoe ’t gaat. 
Wanneer Bacon in 1971 in Parijs een grote retrospectieve tentoonstelling aangeboden krijgt, gaat Dyer mee. Hun relatie is dan wel zo goed als over, maar Dyer wil nog eens de schilderijen zien waarvoor hij model gestaan heeft. In Parijs krijgen de twee ruzie. Het is twee dagen voor de opening en ze gaan — kwaad — elk naar hun eigen kamer. Daar treft men Dyer ’s anderendaags dood aan op ’t WC. Zelfmoord door overdosis.
De Franse president Georges Pompidou zal de tentoonstelling openen. Francis Bacon zal hem rondleiden. De zelfmoord van Dyer is bijgevolg zeer onwelkom. Bacons entourage werkt met de Franse autoriteiten en ’t hotel samen om de zelfmoord tot na de opening geheim te houden. The Show Must Go On! Als een volmaakte gastheer leidt Bacon de president rond, ook langs de schilderijen waarvoor Dyer model gestaan heeft.
Heeft Dyer zijn zelfgekozen dood als sabotage bedoeld, als wraak? Is ‘t puur verdriet? Was Dyer het verslaafde leven 'gewoon' beu? We weten alleen dat Francis Bacon Dyers dood in weer een nieuwe triptiek vereeuwigt: Triptych May—June 1973↗︎, ik plaats de afbeelding hieronder.
Flor Vandekerckhove↗︎

Uitzicht op de hemel

‘Dakvensters’ is een van de 200 driezinnenverhalen die ik aan ’t schrijven ben, nauwelijks drie zinnen lang: opening, midden, slot; telkens één zin. Dit is nummer 102, nog 98 te gaan. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik die 200 verhalen zou schrijven voor het jaar rond was. Het is nu wel duidelijk dat ik het niet haal. Erg is ’t ook weer niet, ik ga rustig verder in de wetenschap dat niemand op die 200 zit te wachten. ‘Dakvensters’ werd geïnspireerd door een triptiek van Ginette Myle. Bij ’t declameren begeleid ik mezelf op de strumstick↗︎, daarin geassisteerd door de bende van GarageBand.

98 — Dakvenster — Boven het bed het dakvenster, een uitzicht op de hemel. Aan de muur een ferry die zee kiest. Daarnaast een spiegel die ’t al verdubbelen kan. (Flor Vandekerckhove)

Dakvenster op YouTube

www.youtube.com/watch?v=B5j2irwwiHs

[156]

William Blake, voorloper van De Laatste Vuurtorenwachter

Kunst uit Blakes First Book of Urizen (1796). Midden. Cover van het boek (°) van John Higgs. Rechts: Kunst uit Blakes America: A Prophecy (1793).

Zelf leer ik William Blake↗︎ (1757-1827) kennen via Patti Smith die hem hoog in ’t vaandel draagt. Wat hen bindt staat in Patti Smith & William Blake↗︎. Van haar interpretatie van Blakes The Tyger maakte ik een vertaling, u hoort ons samen — Jawel, Patti en ik — in De tieger↗︎. Zij staat niet alleen in haar appreciatie voor Blake. De man wordt regelmatig ‘herontdekt’, te beginnen met de prerafaëlitische beweging in de jaren 1860, een klassieke componist zoals Benjamin Britten, members van de tegencultuur uit de jaren zestig, kleppers als Allen Ginsberg en Bob Dylan. Twee bekende grafic novellists, Alan Moore↗︎ en Neil Gaiman↗︎, vinden ook inspiratie bij Blake.

En zeggen dat die mens in een ongemarkeerd graf op een armenkerkhof terecht komt. Begin december 1827 verzamelt een kleine groep rouwenden zich op een heuvel, ten noorden van de Londense stadsgrenzen, om daar de pauper te begraven. Inmiddels heeft men de plek proberen te traceren en daar waar men het graf vermoedt ligt nu een gedenksteen.

Jeremy Deller die in 2004 de Turner prize wint↗︎ zegt over Blake: 

Hij was met niemand echt vergelijkbaar en hij maakte geen deel uit van een gevestigde orde, je zou hem bijna een outsider-artiest noemen. Maar van alle kunstenaars uit die tijd is hij degene die nu een enorme aantrekkingskracht op kunstenaars heeft, vanwege de manier waarop hij schreef en de ambitie van zijn werk.

John Higgs (°) plaatst hem in de turbulente politieke en religieuze context van zijn tijd: Franse en Amerikaanse revoluties, beginnende industrialisatie, anti-katholieke rellen, komst van de Romantiek… Zelf word ik in Higgs’ boek vooral geboeid door een technische uitvinding, die Blake als ’t ware tot voorloper maakt van de blogger die ik ben. De etser die hij is verdient nauwelijks de kost, juist omdat etsen een complexe, tijdrovende bezigheid is. Waardoor hem ook nog eens geen tijd rest voor zijn eigen kunst. Dus zoekt Blake naar een techniek die hetzelfde resultaat geeft, minder tijd vergt, minder moeite. In plaats van de vorm op etsplaten te snijden, schildert hij rechtstreeks op het koper met ganzenveer of borstel, gedrenkt in zuurbestendige vernis. Als hij de plaat daarna in zuur baadt, wordt het geschilderde reliëf zichtbaar. De nieuwe techniek geeft Blake volledige controle over de productie. Plots kan hij tekst en afbeelding op één pagina combineren, in één enkel proces, wat met traditioneel graveren niet kon. (Zijn uitvinding plaatst hem voor een extra uitdaging: omdat de afdruk gemaakt wordt door een plaat op papier te drukken, wordt elke tekst achterstevoren afgedrukt. Dus leert hij spiegelschrijven.)

Zijn creativiteit krijgt nu de vrije loop. Het nieuwe procedé stelt hem in staat te produceren tegen een kwart van de kosten. Het is een eenmansoperatie geworden, daar waar eerst hele teams van ambachtslieden nodig waren, elk met een verschillende opleiding, met verschillende gereedschappen, werkend in verschillende werkplaatsen. ’t Is niet dat ik me met de grote Blake wil vergelijken, maar de uitschakeling van tussenpersonen en omslachtig productiewerk… herken ik bij mezelf (weg met redacteuren, drukkers, uitgevers en distributeurs.) Eeuwen voor het bestaan van de blog schiep William Blake al een autonoom platform om zijn creatieve werk te delen.

Flor Vandekerckhove↗︎

(°) John Higgs. William Blake vs the world. 400 ps. Pegasus books. 2022. ISBN13: 9781639361533

Sinds kort is er op Facebook een pagina Flor in spoken word. Hij dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen beter kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.

Andermans zaken

 

‘Antwoord’ is een van de 200 driezinnenverhalen die ik aan ’t schrijven ben, nauwelijks drie zinnen lang: opening, midden, slot; telkens één zin. Dit is nummer 101, nog 99 te gaan. De kaap van de 100 is daarmee gerond. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik die 200 verhalen zou schrijven voor het jaar rond was. Het is nu wel duidelijk dat ik het niet haal. Erg is ’t ook weer niet, ik ga rustig verder in de wetenschap dat niemand op die 200 zit te wachten.

De gifs die ik in m’n YouTubefilmpjes gebruik zijn van de categorie Fair Use, ’t zijn gifs die algemeen beschikbaar zijn (Wikimedia Commons, Pinterest, Wikiart etc) en die ik uitsluitend voor niet-commerciële doeleinden gebruik. In dit geval is het een gif van Bill Domonkos. Ook in driezinnenverhaal 'Antwoord' begeleid ik mezelf op de strumstick↗︎, daarin geassisteerd door de bende van GarageBand. 

99 — Antwoord — Ik wandel voorbij twee mannen die op een bank zitten te keuvelen. Weet je wat er fijn zou zijn? vraagt de ene. Het antwoord van de andere blijft achter mij hangen in de wind. (Flor Vandekerckhove)

Antwoord op YouTube

www.youtube.com/watch?v=7zmALHb-wQg

[116]

De magie van zeventien (lettergrepen)

‘in het woud wandelt het wicht wier naam hij ooit in de boom zal kerven’ is een van m’n eerste poëtische oneliners. Het toegevoegde, illustrerende en inspirerende schilderij staat in Wikipedia Commons gecatalogeerd als Girl in the Woods (47 x 47 cm, 1882) van Vincent van Gogh. Het werk behoort tot het publiek domein. Meer erover op:  https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Girl_in_the_Woods_-_My_Dream.jpg↗︎.

De Laatste Vuurtorenwachter is een blog, maar ook een kladboek, plek waar ik notities bijhoud omtrent work in progress; kladboekje waarin ik nadenk over een poëtische praktijken die ik aan ‘t ontwikkelen ben, zoals ook nu. Ik heb er eerder, hier↗︎ en daar↗︎, al over bericht en vandaag doe ik het weer. 

De poëtisch vorm die ik me nu, in een lange reeks oefeningen, eigen wil maken — een gedicht van één lijn in zeventien lettergrepen — leer ik via Allen Ginsbergs American Sentences kennen. Ik lees ze in zijn Cosmopolitan Greetings↗︎. Inmiddels weet ik dat de monoku↗︎ ouder is dan Ginsbergs Sentences en wat ik nu ook weet is dat ook Henk Veenstra↗︎ er in ’t Nederlands al lang mee bezig is. Wat al de beoefenaars gemeen hebben is dat ze het aantal lettergrepen — 17 — van de haiku↗︎ lenen.

In tegenstelling tot de Vlaamse oud-politicus Herman Van Rompuy heb ikzelf weinig affiniteit met die Japanse dichtvorm, toch heb ik er enkele geschreven, waardoor ik nu een eigen voorbeeld kan geven. (°)

er ligt heugenis

aan de voorkant van het huis

en ook erachter

Je ziet: 3 lijnen en een totaal van 17 lettergrepen (altijd onderverdeeld in 5-7-5.) Van Japan neemt Ginsberg het aantal lettergrepen over, maar niet de drie onder elkaar staande regels. Hij verkiest een Westerse manier van schrijven en plaatst de 17 lettergrepen op een lijn. Een van zijn oneliners luidt alzo:

 Crescent moon, girls chatter at twilight on the busride to Ankara

Ginsberg, in ’t tweede deel van zijn leven erg in de oosterse spiritualiteit, ontdekt dat ook een centrale mantra van het boeddhisme zeventien lettergrepen telt. Wat hem laat vermoeden dat er spirituele waarde aan die 17 kleeft. Zelf heb ik geen affiniteit met het boeddhisme, wel geloof ik in de kracht van vormrestricties. (°°) Ik ervaar zo’n zelfopgelegde beperkingen als interessant om bijvoorbeeld ’t onnodige te elimineren. En deze keer dus ook lettergrepen. Er zijn er weliswaar die zo’n experimenten waardeloos vinden, bijvoorbeeld Pier Bossuyt↗︎ die over mijn experimenten met drabbles↗︎ zegt: ‘Stilistisch vind ik het onzin, de woorden van een tekst te tellen. (…) Het aantal woorden bepaalt juist niets (…).’ Nu ik zelfs een boekje met 100 titelloze eenparagraafverhalen↗︎ liggen heb — verhalen beperkt tot één paragraaf — weert Pier me zelfs uit zijn tijdschrift: hij vindt wat ik doe ‘te minimaal’. Zelf neig ik meer naar Georges Perec die zegt dat zo’n vormbeperkingen — ‘contraintes’ — ‘een soort directe toegang tot het onbewuste zijn (…). Het feit dat je woorden produceert via die zeef, via dat filter. Wat daar doorheen komt…’

Flor Vandekerckhove↗︎

(°) Hier↗︎ staat meer over deze haiku voor Bredene.
(°°) Zoals ik eerder al heb gedaan in een boekje met drabbles↗︎; in een bundel met rijmloze kwatrijnen↗︎; experimenten met het provovers↗︎; en driezinnenverhalen↗︎ waarvan ik er 200 wil schrijven.

Deze oneliner op Youtube

www.youtube.com/watch?v=1Z7b4E_yoLM

[46]

Who the fuck is Eliot Katz

Eliot met Vivian Demuth, dichters voor de vrede, op een anti-oorlogsbijeenkomst in de Verenigde Staten. Rechts Affiche voor een poëzieavond in 1986,  Eliot Katz leest voor, samen met de beatdichters Allen Ginsberg en Gregory Corso.

Wikipedia toont me geen lemma Eliot Katz (°1957). Het is zijn website↗︎ die me leert dat de man een Amerikaanse activist en schrijver is. Hij schreef zeven dichtbundels en drie e-prozaboeken. Katz' recentste werk heet The Poetry and Politics of Allen Ginsberg. (°) Dat boek heb ik nu in Amerika besteld en omdat het later ongetwijfeld sporen in de blog zal nalaten, wil ik die Katz eerst een beetje leren kennen.
De ouders van zijn moeder en vijf van haar zeven broers en zussen zijn omgekomen in Auschwitz, waar ze in 1944 uit Hongarije met een veewagen naartoe werden gevoerd. Eliot is kind van een overlevende van de Holocaust. 
Katz, die een doctoraat in de literatuur heeft, woont nu, met zijn partner, schrijfster  Vivian Demuth↗︎ in Hoboken↗︎. Katz heeft veel activisme in de kuiten: vredesbeweging, daklozen, anti-apartheid, PEN, Occupy Wall Street, recht op gezondheidszorg… Alhoewel hij van een volgende generatie is, lijkt hij nauw verbonden met de beatgeneration↗︎. Hij ging vriendschappelijk om met wijlen Allen Ginsberg. Een jaar na diens dood (1997) was Katz mede-organisator van A Tribute to Allen Ginsberg's Poetry and Social Activism, evenement in New York City, dat meer dan 2500 man trok. Op het podium: Patti Smith↗︎, Philip Glass↗︎, The Fugs↗︎, Stephan Smith, Natalie Merchant, David Greenberg, Anne Waldman↗︎, Ed Sanders↗︎, Jayne Cortez, Bob Rosenthal, Eileen Myles↗︎, Dave Dellinger, Andy Clausen en ook Eliot Katz zelf. Lijst die me leert dat Katz en ik wel meer interesses delen, zo ook in dichter Adrienne Rich (van wie ik hier↗︎ een gedicht vertaal). In Logos, a journal of modern society & culture↗︎ schrijft Eliot Katz over haar iets, waarvan ik vermoed dat hij 't ook over Ginsberg zal zeggen:

‘Gedurende haar hele literaire leven was Adrienne bezig om de grenzen te verleggen van wat als menselijk mogelijk kan worden beschouwd, wetend wat William Blake wist, dat wat kan worden ingebeeld ook gerealiseerd kan worden, dat er smakelijke democratische stoofschotels bereid kunnen worden met de juiste inventieve mix van subjectieve en gemeenschappelijke ingrediënten.’

Omdat de tijd niet stilstaat is het boek van Katz intussen tot mij gekomen. Ik lees Poetry and Politics of Allen Ginsberg nu samen met Barricadepoëzie (°°), dat over activistische dichters in Vlaanderen en Nederland gaat. Hoe komt het toch, vraag ik me daarbij af, dat het eerste me zo boeit en het tweede me zo saai lijkt. Misschien kom ik al lezend tot een antwoord.
Flor Vandekerckhove↗︎

(°)  Eliot Katz. The Poetry and Politics of Allen Ginsberg. Beatdom Books. 2016.329 pp.

(°°) Johan Sonnenschein en Kornee Van Der Haven. Barricadepoëzie. Lyrisch activisme sinds 1848. EPO Berchem. 2022. 449 pp.

Sinds kort is er op Facebook een pagina Flor in spoken word. Hij dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen beter kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.

Iedereen kent Holly Golightly

Links: Audrey Hepburn als Holly Golightly in de film↗︎ die in 1961 naar Truman Capotes boek gemaakt werd.
Rechts lees ik de paperback waaraan herinneringen kleven.

Bestaat er een Nederlandse vertaling? Met die vraag sla ik het boek dicht, Breakfast at Tyffany’s (°). Daar wil ik nu een lang stuk uit citeren en me tegelijk de moeite van ’t vertalen besparen. ’t Internet leert me dat zo’n vertaling inderdaad bestaat — Ontbijt bij Tiffany en andere verhalen — maar de bib heeft die niet in huis, het Engelstalige origineel trouwens evenmin. Soms stelt een mens toch wel zich vragen bij de inkooppolitiek van zo’n bib.

Ik wil dat stuk citeren omdat de heldin Holly Golightly me aan iemand laat denken. Ik ga op zoek naar een omweg en haal de biografie van Truman Capote uit m’n boekenkast. (°°) Daarin zoek ik naar passages die me zeggen waarom Holly Golightly me aan dat meisje laat denken. 
Na de succesvolle publicatie van dat boek volgde wat Truman de ‘Holly Golightly sweepstake’ noemde. De helft van de vrouwen die hij kende en een aantal die hij niet kende, beweerden model gestaan te hebben voor zijn mesjogge heldin. Elders somt de biograaf enkele namen op: Carol Marcus, Doris Lilly, Phoebe Pierce, Oona Chaplin en Gloria Vanderbilt. Ik pik er Doris Lily uit:

Ze was lang en knap, had lange benen en blond haar met strepen erin en behoorde tot het slag dat spoedig uitgestorven zou raken: het meisje dat op alle feestjes plezier heeft en wier enige doel het was, zonder dat ze er doekjes om wond, een rijke man te vinden. Dat was een streven waarvoor ze uitstekend was toegerust. (…)

Op een keer kon ze haar huur niet betalen en sloot haar huisbaas de verwarming en het licht af. (…) ‘Uiteindelijk werd het zo koud dat Truman en ik de planken uit de keukenkast hebben gesloopt en ze in de open haard hebben opgebrand.’ (…)

Zo’n meisje heb ik dus gekend. En misschien kende jij haar ook, een it-girl↗︎.
Flor Vandekerckhove↗︎

(°) Truman Capote. Breakfast at Tyffany’s. Samen met nog drie andere verhalen. 157 pp. First published by Hamish Hamilton Ltd. London. 1958. Sphere Books Ltd. 1982. Reprinted under the Abacus Imprint Paperback. Falmouth 1984. Ik vermeld die bron zo uitvoerig omdat hij me voor een raadsel plaatst. Vooraan in mijn exemplaar (een Abacus Paperback) staat de geschreven handtekening van Ingrid Stasse↗︎, een inmiddels overleden vriendin, van wie ik het boekje leende en aan wie ik het blijkbaar nooit terugbezorgd heb. Onder haar handtekening staat januari 1968. Het vergeelde boekje ziet er ook zeer oud uit. Hoe kan dat als Abacus het pas in 1984 uitgeeft? Klein detail dat het mysterieuze in Ingrids leven weer een beetje vergroot.
(°°) Gerald Clarke. Truman Capote. Een biografie. Vertaling Joop van Helmond. 624 pp. Utrecht/Antwerpen Veen uitgevers. 1989.

Sinds kort is er op Facebook een pagina Flor in spoken word. Hij dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen beter kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.

Achterwaarts (een paardenverhaal)

300 verhalen heb ik nu op YouTube staan. Op den duur weet je de titels niet meer. En zo komt het dat ik er nu twee heb die Achterwaarts heten. Het eerste achterwaartsverhaal dateert van december 2021 en gaat over een mens die achterwaarts door ’t leven gaat. Het tweede is een paardengeschiedenis. Voor de duidelijkheid heb ik de twee verhalen nu een ondertitel gegeven. Het eerste heet nu Achterwaarts (een fopwinkelverhaal), je vindt het daar↗︎. Het nieuwe heet Achterwaarts (een paardenverhaal) en het staat hieronder. Het is het 100ste in een reeks van 200 driezinnenverhalen dat ik aan ’t schrijven ben. Nog 100 te gaan.

100 — Achterwaarts — Er zat twijfel in zijn stem toen hij het dier maande vooruit te gaan. Het paard smeet de ruiter van zich af. En stapte achterwaarts de stal weer in. (Flor Vandekerckhove)

Achterwaarts op Youtube

www.youtube.com/watch?v=pCU6ZaBMm5E

[120]

Rechts, rechtser, rechtst, rechtsersttttt

De affiche van Frontnacht loog er niet om: klaar om te slaan!

Gisteren postte ik een stukje over De linkerkant van rechts↗︎, marginaal maar eerder sympathiek verschijnsel. Vandaag gaat het hier over de rechterkant van rechts, iets wat tig keer groter is en vooral kwalijker: extreemrechts. 

In Ieper wilde die strekking — genre gesterkte arm — op 27 augustus een muziekfestival organiseren. Probleem: zo’n extreemrechts festival brengt niet alleen lawaai voort, maar ook kwalijker herrie. Er werd kleurlingen en LGTBQ-mensen bijvoorbeeld afgeraden om tijdens dat weekend in de buurt van Ieper te komen. Extreemrechtse festivalgangers zouden, opgezweept door zichzelf, tot daden kunnen overgaan. Gelukkig waren er wakkere Ieperlingen die bijtijds in actie schoten en ervoor zorgen dat het festival verboden werd.

Hier te lande heet de kopman van extreemrechts Dries Van Langenhove. Dat mensen van kleur hier wegblijven vindt hij sowieso een goed idee. ’Misschien moeten we, zuiver bij wijze van wetenschappelijk experiment, eens kijken wat er zou gebeuren met een Vlaamse stad als we er een tijdje enkel nog etnische Vlamingen toelaten en we de “multiculturele verrijking” dus terugdraaien’, aldus deze Dries. Ik had er geen aandacht aan besteed, ware het niet dat er een bericht van mijn oude maat Bert H. in mijn mailbox viel:

De heer Dries Van Langenhove wil een "wetenschappelijk" experiment in een stad met enkel zuiver etnische Vlamingen. Ik vraag me af waar hij die gaat vinden. In Oostende bijvoorbeeld kan hij er wel naar fluiten. Wanneer de Spanjaarden Oostende in de 16de eeuw probeerden in te nemen zijn de oorspronkelijke bewoners gedood. (Wat althans in de garnizoensstad overbleef, Oostendenaars waren allang over zee naar Zeeland gevlucht, waar ze veelal blijven wonen zijn). Vandaag zijn de oudste Oostendse namen allemaal van het Spaans afgeleid, omdat het Spanjaarden waren die met Oostendse vrouwen trouwden. (Voorbeeld: Laga, komt van Del Aqua, De Meyus komt van De Mejesos). Als Van Langenhove in Oostende per experiment alle niet-etnische Vlamingen zou doen vertrekken, loopt de stad leeg. Dries Van Langenhove is, anders gezegd, een complete idioot. Vlaanderen is ettelijke malen bezet geweest (Romeinen, Spanjaarden, Fransen, Oostenrijkers, Duitsers…). Als er ergens een streek bestaat waar er om zo te zeggen geen zuiver ethische bewoners bestaan, dan wel de Vlaanders. 

Wat mij ook de gelegenheid geeft om nog eens te wijzen op een stukje dat ik lang geleden schreef onder de titel: Heel het Beleg van Oostende in 580 woorden↗︎.

Flor Vandekerckhove↗︎

De linkerkant van rechts

Midden: Rahimullah Haqqani (†), links in de Taliban. Rechts: Esmeralda, links in de koninklijke familie (Foto Photonews)

 

De Morgen lees ik niet meer, de tijd dat het een linkse krant was, ligt ver achter ons. Soms lees ik De Standaard, niet dat die links zou zijn, maar hij valt, dag na datum, wel eens gratis in m’n bus. ’t Is in mijn middens van have-nots een traditie: gelezen kranten doorgeven.
Op zaterdag lees ik in DS van vrijdag een interview met prinses Marie Esmeralda van België↗︎, dochter van koning Leopold III. De standbeelden van Leopold II moeten weg, vindt ze. 

‘Wie zegt dat standbeelden altijd moeten blijven staan? Ze hebben vaak een symboolwaarde. Al eeuwenlang worden ze omvergetrokken als er woede groeit over historische figuren. In dit geval begrijp ik heel goed waar de woede vandaan komt. Er is veel geweld gebruikt in Congo en er zijn veel natuurlijke rijkdommen weggehaald. Dat was een enorme aanslag op het milieu en heeft veel ellende bij de bevolking veroorzaakt. Het koloniale systeem was in se racistisch. Het maakte een onderscheid tussen zwarte mensen en witte. Dat is de basis van racisme in ons eigen land. (…) Die beelden horen in musea, met gepaste uitleg erbij.’

Ik blader verder. Mijn oog valt op een zelfmoordaanslag in Kaboel:

‘Sjeik Rahimullah Haqqani, een prominente islamitische clericus, is in de Afghaanse hoofdstad Kaboel om het leven gekomen. (…) volgens aanwijzingen zou het gaan om een zelfmoordaanslag door Islamitische Staat. (…) Haqqani was een opgemerkt man in Afghanistan omdat hij het recht van meisjes op onderwijs had goedgekeurd in een religieuze fatwa. Nochtans stond Haqqani dicht bij de taliban, en hebben die in maart onderwijs voor meisjes ouder dan twaalf verboden.’

Dat alles een rechterkant heeft, moet je mij niet zeggen, ik leef in Vlaanderen. Maar wis en waarachtig, alles heeft ook een linkerkant. Wel is die altijd veel kleiner — zoals ik al zei, ik leef in Vlaanderen — dat is ook zo in de familie van de koning, dat is ook zo in de taliban. ’t Is iets waarmee je moet leren leven (zoals Esmeralda) en sneven (zoals Haqqani.)
Flor Vandekerckhove↗︎

Sinds kort is er op Facebook een pagina Flor in spoken word. Hij dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen beter kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.

Met Albert Camus naar het voetbal

Dit is nummer 99 van de tweehonderd driezinnenverhalen die ik aan ’t schrijven ben, nog 101 te gaan. Een aantal ervan wordt mee geïnspireerd door een filosofische quote. In dit geval uit Albert Camus, De mythe van Sisyphus en andere essays: ‘De strijd op zichzelf tegen de top is voldoende om het hart van een mens te vullen. Je moet je Sisyphus als een gelukkig mens voorstellen.’ Bij de declamatie begeleid ik mezelf op de strumstick, daarbij in toom gehouden door de Wind City Bass en drummer Levi van Garageband. U hoort ook de stem van Camus zelve. 

101 — Voetbal — Albert, toon me eens waar de berg ligt. En waar ligt de rotsblok? Maar eerst voetbal. (Flor Vandekerckhove)

Voetbal op YouTube

www.youtube.com/watch?v=_mmUWyoXnZA

[114]

De lange hete zomer van 2022

Bert helpt z’n zus bij enkele karweien en in ruil knipt Marijke zijn haar. De temperatuur gaat naar de 30. Op ’t koertje vragen we ons af hoe we ons de lange hete zomer van 2022 zullen herinneren. Mijn gedachten dwalen af naar andere lange hete zomers. Deze van 1958↗︎ bijvoorbeeld, waarin Paul Newman zijn toekomstige echtgenote Joann Woodward leert kennen. Of naar de remake↗︎ uit 1985. (°) Ik herinner me de lange hete zomer van 1967: in Frankrijk sterft wielrenner Tom Simpson terwijl hij in een loden hitte de Mont Ventoux beklimt; actrice Phil Bloom↗︎ toont zich naakt op de Nederlandse televisie, 't is er 't weer voor; in San Francisco maken 100.000 hippies er een Summer of Love↗︎ van, de rest van de Verenigde Staten wordt overspoeld door rassenrellen↗︎: 83 doden; ik herinner me de lange hete zomer van 1976: de Hoge Veluwe↗︎ brandt!

M’n kinderen merken unisono op dat er au fond niets veranderd is. Bert haalt zowaar Louis Neefs aan: Laat ons wat gras dat nog groen is. Ah ja, waar is de tijd dat het gras groen was? Echt groen, en nog groener daar aan de andere kant van de heuvel.

Flor Vandekerckhove↗︎

(°) Waarmee ik je naar twee films leid die Long, Hot Summer heten, gratis volledig te bekijken op YouTube, als ’t weer eens te warm is om buiten te komen.

Sinds kort is er op Facebook een pagina Flor in spoken word. Hij dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen beter kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier↗︎.