 |
| — Niet zo'n goeie foto van me. Wat u ziet is een stalen plaatje op een granieten sokkel. In het plaatje werd de figuur van een jogger uitgesneden. Het monumentje bevindt zich in de Duinbossen tussen De Haan en Wenduine. — |
In mijn Mac zit een uitpuilend mapje dat Compost heet, als 't ware vruchtbare grond waarin later stukjes kunnen ontspruiten. Soms gaat dat vlug, soms duurt het jaren. Dat laatste geldt voor deze foto die ik maakte in de tijd dat je me nog kon zien joggen; voltooid verleden tijd. Aan die foto heb ik notities toegevoegd, waarvan de herkomst me niet meer duidelijk is, waardoor ik ze nu niet meer op juistheid kan controleren. Wat ik hierna zeg, is bijgevolg onder voorbehoud.
Gisteren, nadat dit stukje ontkiemd was, ben ik er nog eens heen gewandeld en daardoor kan ik je wel met zekerheid zeggen dat het stalen plaatje — nauwelijks groter dan een voet — er nog staat. Gisteren was dat niet het geval, maar soms ligt er een vers bloempje naast. Of er brandt een kaarsje. Mijn notities zeggen dat dit een gedenkplaatje is voor de in 2013, tijdens het joggen, overleden Jan Carton. Kennelijk op die plek. Hartaanval. 51. Veel kans dat het er geplaatst werd door diens dochter Louise, een loopster die een verdienstelijk palmares in het veldlopen kan voorleggen. Meer over haar vind je hier↗︎ en ze houdt daar↗︎ een blog bij.
Maar wat ik zeggen wil. Is het niet van een uitdagende schoonheid dat een eenvoudige jogger als deze Jan op die manier publiekelijk herdacht wordt? Hoe zou je dat beter kunnen doen dan met zo’n monumentje, klein maar fijn, zomaar geplaatst op bosgrond, op een plek die hem ongetwijfeld veel genot geschonken heeft, hem dierbaar was en waar hij aan zijn einde kwam. Ik ben niet zo’n fan van monumenten en van mij mogen ze al de standbeelden van Leopold II omvertrekken, maar dat gedenkplaatje van Jan Carton, een anders onbekende medemens… Daar word ik toch een beetje week van.
De dag na publicatie kreeg ik een bericht van Stefaan Struyve: ‘Louise stuurde me je tekst door. Die heeft me erg geraakt. Jan was één van mijn beste vrienden. Ik was erbij die fatale dag, intussen 6 jaar geleden. Tijdens onze zondagloop begaf zijn grote, mooie, warme hart het. Nadien heb ik op die plaats het gedenkteken gezet. Het doet me heel veel deugd dat je het zo waardeert. Warme groeten, Stefaan.'
En
pal in ’t midden van de kust
gebeurde dit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten