![]() |
— Na haar overlijden kreeg Emily een standbeeld. — |
De bevrijding van de koeien kan enkel het werk van de koeien zelf zijn.
Het gebeurt wel meer dat u bij het lezen van mijn teksten de
wenkbrauwen fronst, maar zo bruin, zult u opmerken, heb ik het eerder nog nooit
gebakken.
Die zin staat daar evenwel niet zomaar. Kenners zullen er iets van Marx
in lezen. Die schreef eerder al, meer bepaald in 1864: ‘De
bevrijding der arbeidersklasse kan slechts het werk van de arbeiders zelf
zijn’.
Die koeien heb ik er 152 jaar later bij gezet omdat ik hier
een essay gelezen heb van een doorgewinterde dierenrechtenactivist. Volgens
Jason Hribal moet Marx de dieren in het begrip arbeidersklasse insluiten. Dat
essay, Animals are Part of the Working
Class, is doorspekt met moeilijke citaten en geleerde rederingen, bijgevolg een beetje te
moeilijk voor mij, en daarom ga ik al rap op zoek naar een praktijkvoorbeeld. Zodoende
stoot ik op de wonderbaarlijke geschiedenis van Emily de koe.
In 1995 wordt een koe aan het slachthuis geleverd. Het dier ontsnapt en
vlucht naar de nabijgelegen bossen. Men probeert haar nog te vangen, maar
ze is haar achtervolgers te vlug af. Zes weken lang verstopt ze zich in het
woud. Men probeert haar met hooi te lokken, maar de koe loopt niet in de val.
Getuigen zien hoe ze samen met een hert op veilige plekken graast. (In de terminologie van Hribal heet het dat het hert de koe zonder menselijke tussenkomst leert grazen.) Het
slachthuis geeft de zoektocht ten langen leste op en verkoopt de koe voor een
symbolische dollar aan een plaatselijke vegetarische gemeenschap. Uiteindelijk komt de koe uit de bossen
tevoorschijn en onder de naam Emily the
Cow graast ze de rest van haar leven rustig op de weiden van de pacifistische-vegetarische
stichting die haar gekocht heeft. Ze sterft in 2004. Na haar dood wordt daar
een standbeeld voor haar opgericht.
Het geval van Emily the Cow
is niet uniek. Ook koe Moly B. is op
soortgelijke manier aan een gewisse dood ontsnapt. Ze vlucht over de
treinsporen, vernielt de opgeworpen politieversperringen, zwemt over een rivier
en blijft zelfs te poot nadat drie verdovende pijltjes op haar afgeschoten worden.
Ze heeft zoveel indruk gemaakt dat, wanneer ze uiteindelijk gevangen wordt, men beslist haar toch maar niet te slachten.
Ik vind nog langdurige en succesrijke ontsnappingen: schapen, apen, varkens… Er is ook
een geval bekend van olifanten die antilopen uit een kooi bevrijden.
Soms wordt zo’n vluchteling nooit meer gepakt. De dolfijn Takoma werd
door het Amerikaanse leger ingezet in Irak. In de terminologie van
dierenbevrijder Jason Hribal heet het alzo: ‘Takoma
the dolphin was a soldier in the US military’. Ze hielp bij het opsporen
van mijnen. Maar in 2003 deserteerde ze en ze werd nimmer weergevonden.
Heeft Jason Hribal een punt? Ik zou het niet weten. Wat ik wel weet is
dit: zolang er mensen zijn als die Jason… is alle hoop nog niet verloren.
Flor Vandekerckhove