Doe het !

Midden: de vlug bijeengeharkte bladzijde in fanzine Sideburns. 
Rechts: Tony Moon biedt op Prescription Art gesigneerde zeefdrukken aan: 275 £/stuk, 320 €.

 ‘Elk boek over dada vertelde het verhaal van Kurt Schwitters die in Hanover de straten uitkamde op zoek naar sigarettenpeuken en gescheurde concerttickets om die op zijn collages te kleven; de formele dadatheorie dat je kunst uit alles kon maken, paste goed bij de formele punktheorie dat iedereen kunst kon maken. ‘“Hier zijn drie akkoorden” luidde de beroemde notitie bij een diagram in Sniffin’ Glue, de eerste punkfanzine in de UK — “vorm nu een band”.’ [In Lipstick Traces, pagina 186.] 

De slogan vat inderdaad het ethos van punk perfect samen: ‘You don’t need nothin’. Just do it.’  Ik ben ervan onder de indruk en zoek een en ander op. Al vlug vind ik op ’t internet de bladzijde waarover Greil Markus het in zijn boek heeft, ik zie ook dat hij zich ietwat vergist. 

En dit is het verhaal achter de slogan. Punk gaat niet alleen over muziek. ’t gaat ook om een eigen platenlabel, over eigen uitgeverijtjes voor dichters, over ‘t runnen van eigen winkeltjes, clubs of het uitgeven van je eigen tijdschrift. Muzikant Mark Perry sticht het eerste cultfanzine: Sniffin' Glue⇲. Elders in Londen begint Tony Moon een eigen fanzine: Sideburns. Tony Moon, die nog vlug een lege pagina moet zien te vullen, pakt een viltstift en zet haastig een diagram neer met drie gitaarakkoorden en de slogan 'Now Form A Band'. Dit beeld overleeft in de verbeelding van mensen, omdat het in zijn eenvoud de hele punkethos samenvat; het beeld wordt gereproduceerd in boeken en vertoond in documentaires. Iedereen denkt dat het in het bekendere Sniffin ‘Glue gestaan heeft, ten onrechte: het staat in Sideburns en ’t is van Tony Moon die inmiddels een gepubliceerde schrijver en filmmaker is. Hij wil uiteindelijk zijn auteurschap bevestigd zien en laat de definitieve limited edition-afdruk van een van de meest erkende punkafbeeldingen ooit maken: Tony Moon - Three Chords (Now Form A Band). Two colour screen print on 290 gsm decal edged Fabriano. Signed edition of 150. 70.5 x 50cm. Hier te koop voor 275 £⇲

Flor Vandekerckhove⇲

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Schrijver vertelt over zijn grote mislukkingen

Tekening Jo Clauwaert

IN CONSCIENCES LEEUW van Vlaanderen typeert Conscience zijn heldin Machteld met: ‘Hare grimlach, zoo zoet en zoo zalig als de hoop der menschen’. 

Ooit ben ik met die Machteld op stap gegaan, in een poging daar een modern meisje van te maken. Twee keer zelfs. De eerste keer is dat in De slag der sporen van hormonen in het vlees, waarin ik de Slag der gulden sporen koppel aan de moord op veearts-keurder Karel Van Noppen⇲. Een tweede keer in een poging om van De leeuw een vampierverhaal te maken: Rooie Machteld en de uitgezogenen. De eerste keer wordt dat een 24 afleveringen tellend feuilleton (gepubliceerd in Het Visserijblad⇲,1999-2000), ongetwijfeld ‘t slechtste wat ik ooit geschreven heb. De tweede keer stokt de poging na 12 hoofdstukken en daarmee stokt ook mijn allerlaatste poging om een geëngageerde roman te schrijven. (°) Twee keer te hoog gegrepen! Twee keer op mijn plaats gezet! Twee keer tot nederigheid gedwongen! Twee keer leer ik op de harde manier dat het schrijven van een geëngageerde roman mijn ding niet is.

Wat ik aan die laatste poging wel overhoud zijn mooie illustraties van Jo Clauwaert⇲. Jo tekent Machteld niet als een dom blondje, ook niet als een seut⇲, wel als roodharige vamp in een hotelkamer. We zien hoe ze zich daar ontdoet van haar gothic mantel. Daaronder draagt ze sexy lingerie… Jo toont ons dat Machteld ook vandaag nog ‘hoop der menschen’ is, dat ze, met andere woorden, dezelfde gebleven is, maar anders. (°°)

Flor Vandekerckhove⇲

(°) Die poging laat sporen in De Laatste na, startend vanaf hier⇲. 

(°°) Om al die mooie tekeningen van Clauwaert niet verloren te laten gaan, schreef ik nog in 2019 een stripscenario⇲ 22 platen, in de blijkbaar vergeefse hoop dat…

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Oneliner van ’t weer

EEN VAN DE 100 poëtische oneliners die ik aan ’t schrijven ben. Vergelijk het met piano-oefeningen van de pianist, kleiwerkjes van de beeldhouwer, 't schetsboek van de tekenaar; we doen het om de stiel goed in de vingers te houden. Deze poëtische oneliners zijn altijd één lijn, 17 lettergrepen, geen leestekens, geen kapitalen. De oneliner komt uit het niets en verdwijnt daar ook weer in. (Flor Vandekerckhove⇲) 

www.youtube.com/watch?v=I5vgZS6CNHQ

[663]

’t is wel een weer hé is alles waarover we het altijd eens zijn

Het illusterende/inspirerende schilderij is A View at Hampstead with Stormy Weather (ca. 1830) van John Constable⇲ (1776-1837). Het werk (olieverf op papier op een paneel, 15,6 x 19,4 cm) bevindt zich in Yale Center for British Art, Paul Mellon Collection, het behoort tot het publiek domein en kan vrij gebruikt worden.

De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Veel volk in eenmanstijdschrift De Vos

2013 WAS ’T LAATSTE jaar waarin een boek van me op de markt terechtkwam. Jo Clauwaert deed ermee wat een uitgever moet doen, hij legde het in winkels, leidde me ’t land rond, zorgde voor ruchtbaarheid: een volle bladzijde in De Standaard, een passage langs de regionale televisie, een interview op Klara, nationale radio… Goede verkoop, navenante opbrengst en veel appreciatie van lezers⇲, Iedereen tevreden, behalve… de schrijver die heel dat gedoe rond productie, promotie en verkoop als enerverend tijdverlies ervaren had. (°)

Op 1 januari 2014 ging ik met pensioen: klein inkomen, grote vrijheid. Nu kon ik me eindelijk concentreren op ’t enige wat een schrijver hoort te doen: goed schrijven. Het terrein dat ik me daarvoor eigen maakte was dat van ’t internet: dagelijks weblog, jaarlijks minstens één e-boek: geen boekenmarkt, geen uitgevers, geen drukkers, geen winkels, geen geld, geen facteurs; alleen Creative Commons⇲. Ik experimenteerde met een voor ’t net aangepaste stijl: drabbels, eenparagraafverhalen, provovers, oneliners… Hoe korter ik schreef, hoe beter het werd (dat constateerde ik gisteren nog in Juiste mens, juist ondergoed⇲.)
Als er vandaag nog iets van mij op papier verschijnt  — zelden! — is dat niet langer mijn zorg. Regelmatig staat iets van me in Art04 van Pier Bossuyt⇲ en soms gebeurt dat ook in het mooi vormgegeven De Vos van Guido Devos⇲, zo ook nu weer, in diens winternummer. Naast Guido komen daarin nog aan bod: Mark Meekers, Alain Dierckx, Liliane Bucquoye, Frank Roger, Guy van Hoof, Wim Backx, Willy Van Buggenhout, Fernand Auwera, José Vandenbroucke, Hervé J. Casier, Renate Spierdijk, Diane L. De Bruyn, Karel Sergen, Ulrike Bolenz, Patrick Bernauw, Leon Van Kroonenborg, ik. Niet weinig volk voor wat een eenmanstijdschrift heet te zijn. (°°)
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Ik wilde toen al langer van de markt af. Op 31 december 2007 had ik al officieel een punt gezet achter m’n bijberoep van auteur-publicist. De roman Amandine⇲ was bijgevolg ‘een nakomertje’, iets wat ik nog vóór mijn pensionering moest doen om mijn engagement in de visserij⇲ rond te maken.

(°°) Proefnummer De Vos (eenmalig) op aanvraag via guido53@scarlet.be. Los nummer: 7 €. Proefabonnement (2 nummers, eenmalig􏰀): 12 €. Abonnement (4 nummers): 22 €. Steunabonnement met vermelding i􏰀n De Vos: vanaf 30 € Digitaal: (minimum) 3 € per nummer. Di􏰀gi􏰀taal abonnement: (minimum) 9 €. Buitenland: zoals h􏰀erboven, plus 4,57 € port per nummer. Bijlagen zoals posters, ansichtkaarten en boekjes zijn voorbehouden voor abonnees. Alles via rekening􏰀 BE03 9795 3483 6884 van Guido Devos.

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Juiste mens, juist ondergoed

WANNEER IK MIJN OUDSTE vertel dat Tania en ik die dag vijftien jaar samen zijn, voeg ik daar schalks aan toe: ‘Zie je wel dat ik dat kan.’ Omdat ze altijd wel een antwoord klaar heeft staan, volgt meteen: ‘Met de juiste mens kan ik dat ook.’ Daarna berg ik wasgoed op. Ik weet niet goed of het mijn ondergoed is of dat van de barman, ons ondergoed is soortgelijk; m'n oudste, die beider ondergoed wast, ziet ‘t verschil ook niet meer. Ik denk: hopelijk berg ik het juiste ondergoed op en misschien is de barman wel haar juiste mens.

Flor Vandekerckhove⇲

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis.
Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Nu het water stilaan uit de Westhoek wegtrekt: De IJzervloed

Fintele, november 2023. — In 2016 kon ik daar tijdens een wandeling nog naar de hooipiete⇲ waden. Dat was tijdens de recente vloed niet mogelijk geweest, toont deze foto van Jan Huyghe. Nu het water weer wegtrekt, presenteert hij zijn streekroman De IJzervloed in Standaard Boekhandel Veurne. Daar organiseert men op woensdag 6 december om 19.30, in het filiaal Ooststraat 18, zelfs een Avondje IJzervloed. Auteur Jan Huyghe en hoofdpersonage Geert Leeman (landbouwer uit Woumen) gaan er in gesprek over de mega-overstromingen van 1993. Na het gesprek: drankje en signeersessie.

’T IS EEN OUD PROBLEEM in de Westhoek: zodra jongeren er de kans toe zien, trekken ze daar weg. Niet zo Jan Huyghe (°1956, Veurne). Na zijn studies Germaanse filologie (Leuven, 1974-79) beslist hij te blijven. Hij ervaart streek en bewoners als inspirerend en die inspiratie uit hij jarenlang in krantenstukjes en als gemeentelijke communicatie-ambtenaar. In 1986 valt Huyghe ervoor in de prijzen, hij wordt Laureaat van de Nationale Persprijs van het Gemeentekrediet, Geschreven Pers (met een 5-delige artikelenreeks over De Vlaamse Zeevisserij). Wat betekent dat Huyghe de occasionele berichtgeving weet te overstijgen, ook in monografieën, zoals deze over conservator Willem Lanszweert⇲. En nu is er De IJzervloed, een streekroman. (°)
Kerstavond 1993. Na weken regen neemt de vloed bezit van de IJzervallei. Géén kerstfeest in de laagste broeken, waar men met man & macht het vee evacueert. In vaak poëtisch proza penseelt Jan Huyghe dit waargebeurde verhaal. 

Maar aangezien zij woonden op de laagste plek in de schoot van de IJzerboezem, werden ze elk winterseizoen bezocht door de oude vieze paddenslet met haar wijde sleep, zwaar van regen, hagel en sneeuw. Waardoor ze het schamel talud van de hoferven niet op geraakte, schaamteloos neerhurkte errond, heel het broek volpiste en lange winteravonden onophoudelijk valse klaagliederen van wind en wolken murmelde. Die ieder moest aanhoren, altijd diezelfde galmende woorden, wòòmm… kòòmm… wòòmm… Daar was ze weer, de verlepte natte trut in haar afzichtelijk plaklijf, met haar dikke kop, uitpuilende ogen en varengroene tanden. In haar schubbenvel, vliezen tussen vingers en tenen. Daar was ze weer met haar oude verhalen voor de haardvuren, van mist en regen, van elfen en nekkers, verlokking en dreiging, angst en dood… wòòmm… kinderen kòòmm… wòòmm… Maar zij kwamen niet tot haar, en zij kwam niet tot hen. Zij moest wachten, iedereen moest wachten. Weken, maanden, tot de duistere dagen voorbij waren. En zij uiteindelijk, de slobberige sloerie in haar lange rok van riet, pappels en algen, schor gezongen, uitgeloogd, leeggelopen, met de komst van het nieuwe licht moedeloos vertrok, een slonzige dweil in haar kielzog.

Op mijn vraag waar het boek verkrijgbaar is, krijg ik van Huyghe een merkwaardig antwoord: naast een evidente plek in de boekhandels van de Westhoek ligt de streekroman ook in bakkerijen, cafés, restaurants en, waarom niet, bij Groenten & Fruit Martine in Merkem. ‘Ja’, zegt Huyghe, ‘we zijn te lande hé. En dat gaat goed zo.’
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Jan Huyghe. De IJzervloed – Westhoek, kerstnacht 1993. Met een voorwoord van Willem Vermandere. 208 pp. 40-tal foto’s, illustraties. 25 euro (plus desgevallend verzendingskosten). Wie meer wil weten, vraagt het aan de auteur zelve: Jan Huyghe, Dorpstraat 49, 8670 Oostduinkerke. Tel.: 058 51 24 98. of jan.huyghe@proximus⇲.

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 
Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Minor writer herdenkt de grote Frank Zappa

Frank Zappa, The Mothers of Invention en ik (beneden links).

OP 4 DECEMBER is het dertig jaar geleden dat Frank Zappa↗︎ overleed. Hij werd amper 52, wat van mij niet gezegd zal worden. Ik heb wel 1 en ander liggen om de grote Zappa gepast te herdenken. Ten eerste is er een provovers⇲ waarin ik de weg volg die Woody Guthrie beschrijft in zijn nagelaten gedicht Walt Whitman’s Niece, met dat verschil dat die weg bij mij naar Zappa’s Dangerous Kitchen leidt. In 2021 maakte ik daar een video van. Ge hoort me het verhaal declameren, met op de achtergrond Billy Bragg en de Amerikaanse band Wilco; zij maakten in 1998 van Guthries tekst een gelijknamige song. Op het einde van m’n verhaal hoort ge ook onverwachts de intro van Zappa’s Dangerous Kitchen. Mijn verhaal brengt bijgevolg samen: Woody Guthrie, Billy Bragg, Wilco, Frank Zappa, het nichtje van Walt Whitman en — die had zelfs ik niet zien aankomen —  de dochter van Soeur Sourire. En dat alles in exact 100 woorden. Ik denk wel dat het Frank had kunnen plezieren. Of het ook u pleziert is onzeker, ge moet er eerst nog willen naar luisteren: doe dat hier⇲.
Mijn tweede Zappa-stukje is ouder. Het betreft een interview dat ik in Amsterdam ging afnemen van Frank Zappa’s hologram. [Andere hologrammen die ik daar interviewde heetten Roy Orbinson, vader André Hazes en Maria Callas.]  Het staat in mijn boekje Honderd titelloze eenparagraafverhalen, waaruit ik het nu ter ere van de dertig jaar geleden overleden Frank Zappa weer ophaal.

ZAPPA'S HOLOGRAM ZIT in de keuken, omgeven door ronduit gevaarlijke dingen. Om tot bij het vlees te geraken hebben katten — ratten? — zich een weg doorheen het inpakpapier geknaagd en de vloer is bedekt met, ja, met wat eigenlijk. Wanneer ik aan de beurt ben, zegt Zappa: ‘Tast toe, maar je doet er goed aan om eerst aan de melk te ruiken.’ Met de hiel van zijn laars stampt hij een kakkerlak dood. Hij merkt mijn afgrijzen op en zegt: ‘Ja, jongen, het is niet altijd een pretje voor een hologram om ’s avonds thuis te komen. Je moet voortdurend oppassen waar je stapt, je mag nergens tegenaan leunen, het kan in je kleren kruipen, het kan je naar de slaapkamer volgen. Terwijl je slaapt kruipt het bij je in bed en van daar op je gezicht, waar het je huid aantast. Je zou er godverdomme blind van kunnen worden, wat zeg ik: je kunt ervan sterven!’ (Het interview werd nooit gepubliceerd.)

Flor Vandekerckhove⇲

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 
Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Stof tot nadenken

 www.youtube.com/watch?v=KQAHLGxRt8E

[140]

IN DE BAR valt zijn oog op de onaangetaste drankflessen die daar een maand eerder ook al stonden. Zijn gedachten vlieden holderdebolder naar zeemeerminnen die door zeepaardjes voortgetrokken worden en vandaar naar amuletten in de vorm van een penis. Op de dame die hem zijn drankje komt brengen ligt een dun laagje stof. In het Oog van Horus ziet hij bergkristallen van de berg rollen, beneden worden ze opgeraapt door mascottes die op barbiepoppen lijken. Met heimwee denkt hij aan de tijd dat hij hierheen kwam om aan zijn eenzaamheid te ontsnappen. In die tijd was dat nog mogelijk, aan de eenzaamheid ontsnappen, er was volk, er was muziek, er was vertier, er was verstrooiing. Nu niet meer. In de spiegel achter de tapkast ontwaart hij totempalen met grote memmen. Hij ziet trollen doorheen de toverboeken van Jeroen Meus bladeren. Met een door ’t stof gedempte stem zegt de honky tonk woman dat hij haar laatste klant is, niemand probeert nog te ontsnappen, zegt ze. Hij ziet hoe ze een paraplu opent, terwijl ze naar zijn blik in de spiegel staart. Het drankje is gratis, zegt ze nog, morgen sluit de zaak. Hij verlaat de bar, het drankje heeft hij onaangetast laten staan. Op straat wordt hij onopgemerkt gevolgd door Polleke, de kat van de schrijver. Onderweg ontmoet hij sjamanen die de weg kwijt zijn en hem een konijnenpoot aanbieden. Ook is hij op de markt getuige van een mensenoffer dat ten bate van het toerisme goed weer wil afdwingen. En in de deuropening van zijn woonst blijft zijn geest nog een wijle verpozen bij maagden die wegzwijmelen bij ’t aanschouwen van de heilige Florentius. Door ’t raam achteraan zijn living kijkt hij naar het tuintje. Daar groeit ’s avonds, op regendagen, een gestipte parapluparasiet op de wortel van de laagstammige, zelfbestuivende perenboom. Soms hoort hij de parasiet wispelen: paraplu, paraplu, paraplu… ’s Morgens verdwijnt de parasiet weer. (Flor Vandekerckhove⇲)

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 
Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Hoe ik via Isaak Babel Patricia Blake ontdekte

Patricia Blake als fotomodel voor Richard Avedon⇲.

 ‘Isaac Babel is the despair of the biographer.’ (Patricia Blake)

’T IS IETS WAT ik ieder jaar doe: in oktober trek ik naar de Pyreneeën en terwijl Tania dat gebergte afwandelt, werk ik daar aan een essay. In oktober 2024 buig ik me misschien wel over Isaak Babel. Zeker is dat nog niet, maar ik begin toch al 1 & ander te verzamelen.
Ik publiceerde eerder al tal van stukjes over hem. Babel is mijn lievelingsschrijver, ik lees en herlees al zijn verhalen, veelal in close reading; ik erken hem als een van mijn leermeesters; ken z’n biografie, brieven ook. Ik weet wat er in de maanden van zijn gevangenschap gebeurd is, heb mooie beelden die Koenraad Tinel bij zijn verhalen tekent… Ge ziet: ik heb wel een en ander. Dit gezegd zijnde: er is ook veel wat ik niet weet. Daarom haal ik The Enigma of Isaac Babel in huis, veel te duur boek waarvan ik hoop dat het me wijzer maakt. (°)
De Laatste Vuurtorenwachter is zo nu en dan ook een kladboek, plek waar ik notities omtrent work in progress bijhoud; bijvoorbeeld leesnotities die dat Babel-essay voorbereiden. Zo’n kladboek is voor lezers niet erg interessant, daarom probeer ik er al eens een extratoets aan te geven.
Die extratoets wordt me deze keer geleverd door Patricia Blake, een van de medewerkers aan The Enigma of Isaac Babel. Zij opent dat boek met Researching Babel’s Biography. Adventures and Misadventures (‘Onderzoek naar de biografie van Babel. Avonturen en tegenslagen’) Op Wikipedia zoek ik naar die Patricia, en dat gaat moeizaam. Uiteindelijk kom ik op een Russische pagina⇲ terecht. Ik laat Google een en ander vertalen: ‘Amerikaanse schrijfster, journalist, uitgever, correspondent voor de tijdschriften Time en Life, modemodel, intellectuele, minnares en biografe van schrijver Albert Camus.’ Wel wel, als extratoets kan dat tellen!
In The Enigma vertelt ze dat ze al sinds 1962, af en aan, met Babels biografie bezig is: ‘Toen ik in juli 1962 in Moskou van start ging, was ik al een behoorlijk ervaren journalist. Ik sprak vreselijk klinkend, maar nuttig Russisch en was al eerder in de Sovjet-Unie geweest voor Life en Time.’ In 1962 ontmoet ze Gorki’s weduwe, verder ook Ilya Eherenburg, Antonina Nikolaevna Piroskova die daar de laatste jaren met Babel gedeeld heeft. Ze bezoekt in Zagreb Isaac Livshits, Babels oudste vriend. Ze hoort de geruchten over Babels vermeende liaison met Eugenia, echtgenote van Stalins opperbeul Jezjov (in ’t Engels Ezhov). Patricia Blake gelooft die geruchten niet, wel denkt ze ‘that Babel had come under Ezhova’s protection, with all the advantages — and perils — that that involved.’ (°°) Dat Babel inderdaad slachtoffer werd van zijn langdurige vriendschap met Eugenia Jezjova is ook de mening van Vitali Schentalinski⇲ die tijdens de Perestrojka als eerste de gevangenisprotocollen kan inkijken: Babel is, schrijft hij, slachtoffer geworden van een valse getuigenis. Wanneer Nikolaj Jezjov, hoofd van de NKVD zelf wordt weggezuiverd, sleept hij de entourage van zijn echtgenote daarin mee en bijgevolg ook Babel die een vriend van haar is. (°°°) In die visie wordt Babel niet omwille van zijn geschriften vermoord, maar door een achterbakse echtgenoot. ’t Is en blijft een gissing, net zoals de andere mening die Babels Franse biograaf erop nahoudt: ‘‘Stalin wilde de auteur van De rode ruiterij laten verdwijnen en met hem zijn boek.’ (°°°°) Misschien heeft Anna Akhmatova⇲ wel gelijk wanneer ze op soortgelijke vragen antwoordt: ‘Wat bedoel je met waarom? Het wordt tijd dat je begrijpt dat mensen voor niets worden gearresteerd.’
Wat Blake in het boek schrijft is ook interessant voor de brute tegenkanting die ze in 1962 in Moskou van overheidswege ondervindt, anekdotes die ons eraan herinneren welke politiestaat dat daar was. Omdat dit stukje nu al langer dan gewenst is, hou ik dit voor een volgende post. Ik onthoud ook dat Babel in 1932-33 in Parijs antistalinist Boris Souvarine⇲ ontmoet. Patricia Blake spreekt met hem, zoals ze dat in Parijs ook doet met André Malraux en Isaaks zuster.
Wat ik nu wil weten is of Patricia Blake die Babel-biografie uiteindelijk ook schrijft. Op ’t einde van haar stuk staat: ‘I still despair that a biography of this great writer can ever be rendered in the amplitude it reserves.’ Op ’t net vind ik een verwijzing naar ‘The Unfinished Life and Work of Isaac Babel’ waaronder haar naam staat, maar dat boek uit 2007 (uitgeverij Farrar, Straus & Giroux) is nergens te vinden, niet in de handel, niet in een bib, niet tweedehands, niet als vermelding in de uitgeverij. De afwezigheid ervan is zo opvallend dat ik vermoed dat het bij goede bedoelingen gebleven is. In bibliotheken zit van haar nog wel een en ander⇲, maar die biografie? Neen, die is, denk ik, er niet gekomen. En dat zal nu ook niet meer gebeuren, ik zie dat Patricia Blake op 14 oktober 2010, op 85-jarige leeftijd, gestorven is. Ook vind ik dit nog: ‘Patricia Blake was een 19-jarige Amerikaanse studente toen ze Albert Camus ontmoette. Ze was in de leer bij het tijdschrift Vogue in 1946, toen hij arriveerde voor een lezingentournee voorafgaand aan de publicatie van zijn eerste Engelse vertaling. Hoewel Blake ook model stond voor een foto van Richard Avedon, staat ze beter bekend als een van de minnaressen van Camus met wie hij correspondeerde tot aan zijn dood in 1960.’ Boeiende vrouw toch. Iemand moet haar biografie eens schrijven.
Flor Vandekerckhove⇲

(°) The Enigma of Isaac Babel: Biography, History, Context; redactie Gregory Freidin. 288 pp. Stanford University Press. 2009. Met bijdragen van Patricia Blake, Gregory Freidin, Carol Avins, Michael S. Gorham, Marietta Chudakova, Alexander Zholkovsky, Robert Alter, Zsuzsa Hetényi, Elif Batuman, Efraim Sicher en Carl Weber. Het papieren boek kost bij Amazon 66 €. Ik haal het e-boek in huis voor 44 €. Schandalig duur, vind ik.

(°°) Jezjova sterft onder duistere omstandigheden in een sanatorium, wellicht zelfmoord, enkele maanden (november 1938) voor Babel. Opperbeul Jezjov wordt enkele dagen na Babels dood door Stalin ter dood gezuiverd. 

(°°°) Vitali Chentalinski. La Parole Ressuscitée. Dans les archives littéraires du K.G.B. Uit het Russisch in het Frans vertaald door Galia Ackerman en Pierre Lorrain. Editions Robert Laffont, Paris 1993. 462 pp.

(°°°°) Adrien Le Bihan. Isaac Babel, L’écrivain condamné par Staline. 2015. Paris, ed. Perrin. 343 pp. 

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Geen Engelsman

'GEEN ENGELSMAN' IS een van de 200 driezinnenverhalen die ik dit jaar wil schrijven. Intussen ben ik de tel kwijt, ik zie wel dat ik er enkele liggen heb die nog gepubliceerd moeten worden. Ook in ‘Geen Engelsman' begeleid ik mezelf bij 't declameren op de strumstick, waarbij de drummer van GarageBand me vergeefs probeert in de maat te houden. De gif in het filmpje is, zoals dat wel meer het geval is in deze reeks, van Bill Domonkos. Ge moet maar eens kijken. (Flor Vandekerckhove⇲)

www.youtube.com/watch?v=GG-wtm5-pqo

[125]

Geen Engelsman — Nadat ze me de weg gewezen had, bedankte ik haar. It’s nothing, zei ze, it’s five frank. Ze was gewis geen Engelsman.