Politieke crisis bezworen

— Links: Françoise Pons, de nieuwe burgemeester van Vabre, omgeven door enkele raadsleden. Rechts: De Laatste Vuurtorenwachter en Jules van camping Le Roussy. —

Het is coiffeuse Vanessa die het me meedeelt. Tijdens mijn afwezigheid heeft zich in het bergdorpje een politieke aardverschuiving voorgedaan. Sta me toe dat ik het drama voor u samenvat, het gebeuren heeft de berichtgeving in de lage landen niet bereikt.

Op 13 januari meldt de krant La Dépêche dat de burgemeester onverwachts ontslag neemt. Hij pikt het niet dat de raad hem bij een stemming in de minderheid stelt. En zo komt het dat Vabre, waar men me kent als 'le Belge', onverwachts zonder burgervader zit.

Terwijl ze met vaardige vingers shampoo aanbrengt instrueert Vanessa me in de wetmatigheden van de Franse gemeentepolitiek. Om een nieuwe burgemeester aan te duiden moet de raad voltallig zijn. Dat is niet langer het geval, een van de raadsleden heeft het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld en ook de ontslagnemende burgemeester laat zich niet meer zien. Vabre moet bijgevolg weer naar de stembus. 673 stemgerechtigden zoeken in tussentijdse verkiezingen naar twee nieuwe raadsleden, iets wat pas in de tweede ronde lukt. Op 12 april komt de nu weer voltallige raad bijeen en voor het eerst duiden de Vabrenaars een vrouwelijke burgemeester aan: Françoise Pons (68). Het onheil is afgewend, de crisis bezworen, de orde hersteld, het gat gevuld. Vanessa heeft het volste vertrouwen in de nieuwe burgemeester, ze is een van haar klanten. (De vorige was omzeggens kaal.)

Gerustgesteld en geföhnd trek ik van Vanessa naar Jules, een landgenoot die daar de camping La Vallée du Roussy uitbaat. Ge moet hier zeker eens kijken en ge zult toegeven: veel dichter bij de natuur kunt ge niet komen. En hij staat te koop, de camping, Jules (°1952) wil op zijn oude dag eigenlijk alleen nog maar gaan vissen. Ongelijk geef ik hem niet, maar toch wijs ik hem er op dat hij een jaar jonger is dan Françoise die zich op haar achtenzestigste niet te oud voelt om de last van het burgemeestersambt te torsen. Dat maakt op Jules geen indruk omdat hij de politieke crisis aan zich voorbij heeft laten gaan. Sinds hij Vlaanderen in 2009 voorgoed achter zich gelaten heeft, valt de politiek bij hem als druppels water op een koude steen. Wat niet belet dat hij tijdens ons gesprek de naam van Anuna De Wever laat vallen; een fenomeen waar zelfs op deze verafgelegen idyllische plek niet naast te kijken valt. Lang zal Anuna leven! En Françoise Pons ook! En Jules! En ik! In de gloria!

Flor Vandekerckhove