Duurzaam met telefoons smijten

In Brussel werd op 21 juli de Nationale Feestdag gevierd en Jan Becaus bracht daar ten laatste male verslag over uit. Op dezelfde dag nam zoon Filip de kwakkelde zaak van vader Albert over. Driedubbel feest dus, 1 voor Albert, 1 voor Filip en 1 voor Jan! In Gent dan weer draaiden de Gentse Fieste op kruissnelheid. En in Parijs sloten de renners de Tour de France af met een spetterende massasprint.  Op VTM werd de film Dirty Dancing vertoond. Maar al ‘t voornoemde vervalt in het niets bij wat zich op die feestrijke dag in een zonovergoten Bredene afspeelde.

Jonge lezers begrijpen dat we het over het Belgisch Kampioenschap gsm-werpen hebben, een telefoongebeuren dat alreeds voor de vierde keer in deze, voor de rest voortreffelijke gemeente georganiseerd wordt.  Niet minder dan 1.115 deelnemers smeten er dit jaar hun gsm weg.

Voor de oudere lezers volgt nu enige uitleg. 
Een gsm is een draagbare telefoon die ge overal met u meeneemt. Er hangt geen snoer aan, anders zou dat niet te doen zijn.  Op zich is dat uiteraard nog geen reden om ermee te gaan smijten. Waarom maken ze daar dan een kampioenschap van? Wel, ik zal het u uitleggen.

In uw tijd kocht gij in heel uw leven welgeteld één telefoon. Of ge huurde een exemplaar, dat kon ook. Die werd speciaal voor u gemaakt uit een brok bakeliet, ge moest daar dan ook een tijdje op wachten. Een jaar na de bestelling kwam er een ploeg van de PTT voor uw deur een Putje graven, Tentje zetten, Tukje doen en nog een jaar later was de klus geklaard. Intussen had moeder al lang een haakwerkje gecrocheerd om onder het toestel te leggen dat voor immer & altijd in de voorplaats uwer woning zou staan pronken.

Een gsm daarentegen haalt ge in grote aantallen in huis.  Elk gezinslid heeft er één.  Minstens!  En ge schaft u dat ook niet aan voor de rest van uw leven, ge hernieuwt dat pakweg om de twee jaar: de batterij verslijt, of ge wilt na een tijdje een telefoon waarmee ge ook de weg kunt vinden, of er komt een gsm met een nieuwe look uit die beter past bij de rest van uw fikfak…

Na een tijd zit ge daar met veertig, vijftig telefoons, allemaal brol die ge nergens kwijt kunt. Vandaar dat ge al die telefoons een keer per jaar, op 21 juli, in Bredene moogt komen wegsmijten.

Maar hola, niet in zee! Want daar is zich heden een grote plastieksoep aan ’t vormen, waar we geen weg meer mee weten; een probleem dat in de tijd van het bakeliet niet bestond, want wij smeten alles in de stoof. Maar goed, ge smijt die plastieken telefoons niet in zee, maar op ’t strand. Nadien worden die daar ingezameld om ze zogezegd te recycleren, of ergens in Afrika te dumpen. Als we er maar vanaf zijn.  De opbrengst van deze feel good activiteit gaat uiteraard naar een goed doel, of wat dacht ge.

De Belgische kampioen mag naar het Wereldkampioenschap gsm-werpen trekken dat gelukkig in Finland plaatsgrijpt en niet hier. De losers hoeven niet te wanhopen, want volgend jaar hebben we weer een pak gsm’s weg te smijten.  Alreeds voor de vijfde keer, waarmee nog eens bewezen wordt dat het kapitalisme wel degelijk naar duurzaamheid streeft. 

Er zijn overigens alweer nieuwe disciplines op komst, zo kon de plaatselijke pers vaststellen.  Zo was er op die smijterij ook ene Hans Van Alphen present die daar het tabletslingeren kwam promoten. Meer uitleg zou ons echter te ver leiden.

Leve de koning, vive mareine!

Flor Vandekerckhove