Anders dan Elsschot

Etsen van Laura van den Hengel.

Ze hadden de avond rond gezapt. Hij ging de vuilniszak op straat zetten, terwijl zij de boel opruimde. Aan de voordeur rookte hij een laatste sigaret. Drie vreemdelingen vroegen hem in ’t passeren de weg naar een adres dat hij niet kende. Terwijl ze in de nacht verdwenen, hoorde hij de misthoorn. In de slaapkamer keek hij naar zijn vrouw. Zie haar liggen, zei hij tegen zichzelf, ze lijkt wel op een stervend paard. Hij dacht niet na, niet aan wetten en niet aan praktische bezwaren; met zijn benen gespreid ging hij boven op haar zitten en met zijn handen kneep hij haar de keel dicht. Ze spartelde nauwelijks tegen. Toen alle leven uit haar verdwenen was, loste hij zijn greep. Hij ontkleedde zich, vleide zich naast haar neer, knipte het licht uit en begon aan wat hij tijdens het proces verwoordde als een welverdiende nachtrust.
Flor Vandekerckhove