 |
| — De Laatste Vuurtorenwachter en zijn oud-leraar Alfons Vandenbussche.(met cap). (Foto Jo Clauwaert.) — |
WANNEER was ik voor ’t laatst in de velodroom? 't Was tijdens een wielerwedstrijd; Benoni Beheyt nam eraan deel, iedereen jouwde hem uit. Dat moet kort na het fameuze wereldkampioenschap geweest zijn waarin Beheyt verrassend kopman Rik Van Looy klopte. 1963! Heel wielerminnend Vlaanderen nam het Beheyt kwalijk. 1963, misschien ’64. Ik was een jonge teenager, ik liep school. Vandenbussche was mijn leraar Nederlands. Ik denk niet dat hij daar toen aanwezig was. En als hij er was, zal hij niet gejouwd hebben, Alfons is niet dat soort mens.
Nadat je van zo’n
school af bent, kom je de leraren nog nauwelijks tegen, ze worden opgeslorpt in een verleden dat je maar al te graag achterlaat. Daar zijn,
wat mij betreft, twee uitzonderingen op, Vandenbussche is er een van. Ik ontmoet hem later in een instituut waar hij Russisch studeert; ik kom hem tegen in linkse kringen; ik zie hem in de zaal zitten wanneer ik ergens moet spreken; ik
kom hem tegen in de boekhandel… En telkens blijkt dat hij is aan ’t leren is, altijd aan ’t leren. Nu nog.
Alfons Vandenbussche leert filmen en maakt, almaar
bijlerend, mooie documentaires. Ik heb zo’n film bekeken. Die gaat over
de Oostendse velodroom waar ik vijftig jaar geleden Beheyt uitjouwde.
Door die film heb ik weer bijgeleerd, bijvoorbeeld dat we het daar nog altijd velodroom mogen noemen, maar dat ‘t geen
velodroom meer is. Nadat de renners er zijn weggebleven — omdat ze op den duur
van put naar put hobbelden — bleef het lang een vuile boel. Daarna wordt ‘t een
velo-droom en die droom mondt in
2010 uit in een bowl — ik zie
tot mijn verwondering dat het woord in ’t Nederlands bestaat: bowl.
De jeugd eigent zich de plek toe. De film toont scouts in
harmonie met BMX-champions. Hangjongeren
bewonderen het werk van graffitikunstenaars. Pakistani spelen cricket, rolschaatsers
en bowlriders leven hun duivels
uit… Da’s mooi, maar het mooiste is toch wel het beeld waarin Alfons
Vandenbussche — op dat moment de vijfenzeventig gepasseerd — van die
jongeren interviews afneemt. Hij heeft een cap
op — ja, ook dat woord bestaat in ’t Nederlands: cap.
Bowlriders, skaters,
caps… Subculturen waar ik niets van afweet.
Dat heeft, zo meende ik, met mijn leeftijd te maken. Maar nu ik daar mijn
oud-leraar aan ’t werk gezien heb, ben ik dat excuus wel kwijt. Dus begin ik
beter op te letten wanneer zo’n snotneus met cap en een skateboard — jawel, het staat in ’t
groene boekje: skateboard — onder de
arm mijn pad kruist. Daar gaat misschien wel een nieuwe Ed Templeton⇲, denk ik nu.
[In DLVuurtorenwachter dateert deze post van 2014. In 2022 redigeer ik hem opnieuw, ten behoeve van de nieuwe FB-groep Oostende Nostalgie.]
2 opmerkingen:
Mooie tekst en bedankt voor de bekendmaking ook;
Terloops ik heb de film "Velo-Droom" vertoond voor "De Plate" eind april en iedereen was opgetogen.Er was iemand bij van filmclub 62 en die wil defilm laten vertonen in de Kinepolis en zoekt nog een bijkomende film omdat mijn film niet avondvullend is ,wellicht in het najaar...
aanvulling
Ik ben daar ooit eens begin 70er jaren naar een popconcert geweest meegevraagd door leerlingen en later af en toe het verloederen gezien en de eerste skateboarders tot ik per toeval in het voorjaar van 2011 de nieuwe velodroom zag en daar mijn onderwerp voor mijn eind werk in de Kunstacademie gevonden heb.
Een reactie posten