Je moest een fiets hebben (slot)

— Van links naar rechts zien we Roland Vanmassenhove (†), Norbert Olders, Lucien Geryl, Hugo Pauwels, Flor Vandekerckhove, Jan Vangeluwe, Bert Tas en Germain Kerkaert (†). —

BREDENE — Over de talrijke activiteiten die Ivan Schamp in de prille sixties alhier organiseerde, heb ik hier↗︎ & daar↗︎ al geschreven. Daar heeft Ivan 1 en ander op aan te merken: ‘Jij schrijft in je blog wel over de stichting van die jeugdclub,’ zegt hij, ‘maar uit mijn dagboek blijkt dat jij daar niet bij betrokken was. Ik vind je naam niet weer in mijn aantekeningen.’ Hij vervolgt: ‘Ik zal je zeggen hoe het er echt aan toegegaan is.’  En hij begint hij me heel dat spel te vertellen, startend in 1964, met het liquideren van de KSA, waarvan hij een der leiders was.

— Ivan Schamp is ook vandaag nog een verwoede fietser. —

Hij heeft het over wielerwedstrijden (foto bovenaan), die hij niet alleen organiseert maar ook wint. Hij vertelt me over pijnlijke contacten met (onder)pastoors en hoe hij zich moet weren om van het jongensclubje een moderne vereniging te maken. 

Stel u Bredene voor, medio de jaren zestig. Het lokaal van de jeugdvereniging ligt onder de kerk. In die kelders staan, veelal in een laagje grondwater, de gezelschapsspelen van de vereniging: sjoelbakken, biljart- en pingpongtafels, alsmede een jukebox, geschonken door dikke Blomme, een niet erg katholieke dancinguitbater. Daar bevinden zich ook indrukwekkende stookketels die brommen & grommen en via roosters warme lucht naar boven stuwen, naar de koude voeten van de kerkgangers.

Beneden komt de jeugd bijeen, boven gaat de mis door. Schamp herinnert zich dat iemand vijf frank in de jukebox steekt en zijn muziekkeuze laat vallen op Je t’ aime… moi non plus. De zwoele stemmen van Serge Gainsbourg en Jane Birkin vullen de ruimtes van de crypte. De woorden vinden hun weg naar de stookketels en via opstijgende luchtstromen ook naar de roosters. Niet onbelangrijk: hun woorden worden begeleid door een orgeltje, een instrument dat in de kerk thuishoort, wat van Birkin & Gainsbourg niet gezegd kan worden. Op het eigenste ogenblik dat de pastoor de communie uitreikt stijgt de stem van Jane Birkin ten hemel: L’amour physique est sans issue. De pastoor laat zich niet van de wijs brengen. Hij zegt: ‘Dit is het lichaam van Christus’, en Serge Gainsbourg voegt er kreunend aan toe: ‘Non, maintenant viens’.  

Geef toe: een straf verhaal, maar doorstaat het ook de toets van de historische kritiek? Wikipedia leert me dat de single van Gainsbourg & Birkin van 1969 dateert. Volgens mij zijn Schamp & C° tegen die tijd al lang uit dat kerkgebouw verdreven. Maar… Er bestaat ook een vroegere versie (1967) waarin Brigitte Bardot de plaats van Jane Birkin bezet, daarin ontbreekt het orgeltje. Omwille van de kracht van het verhaal (een verkeerd soort orgeltje in de kerk) ging ik er verkeerdelijk van uit dat de versie met Birkin in de jukebox zat. Maar de feiten zijn wat ze zijn: 't was niemand anders dan Brigitte Bardot die in de kerk van Bredene te horen was en het orgelwerk was alleenlijk dat van Bernard Warlop.

Flor Vandekerckhove↗︎

[Deze post dateert in De Laatste Vuurtorenwachter van 2016. In 2024 redigeer ik hem opnieuw, ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]