 |
De Gentstraat in Bredene, wellicht in de jaren vijftig. Drie naast elkaar: café-pension Roger, pension Concordia en, waar de 2PK voor staat, Friture Tourist van Rachel. |
IN DE ZOMERMAANDEN weerklonk de roep Alle hens aan
dek over de wijk. Dat komt doordat we van
het toerisme leefden, indrukwekkend,
maar kort van duur. Je moest alle zeilen bijzetten om het te redden.
Mijn ouders
woonden in die wijk. Ze waren poeliers en ze hadden er hun winkel. Ik werd als
kind al vroeg bij de werkzaamheden betrokken. Eerst was dat nog achter de
schermen, maar van zodra ik sterk genoeg was om de vleesmand te torsen, werd ik
op pad gestuurd. Vanaf het krieken van de dag was ik met kiekens in de weer. Ik
stapelde ze in de mand, dekte ze af met een handdoek, zette de mand op de
fietsdrager en toog op weg om de plaatselijke horeca te bevoorraden.
Veel verder
dan de wijk ging mijn ronde niet. Ten westen was er wel één restaurant op de
Oostendse Visserskaai en ten oosten waren er het pension De kampeerder, een restaurant in de wijk Vosseslag, dat
toepasselijk ’t Vosken heette, en tussen
die twee in lag een etablissement dat naar de naam Cabane luisterde. Voor de rest lag mijn ronde in Bredene-Duinen:
Café du Sport, hotel Helvetia, hotel
Belle-Vue, pension L’Aurore, pension Zomerlust, pension Bastogne, hotel Europa, pension Lusthof, de Willem Tell, pension des Ardennes, pension Concordia, Friture Tourist, pension Beau Séjour…
Ik zei al
dat het seizoen kort was. In die korte tijd moest je voldoende geld bijeenschrapen
om het een jaar te kunnen uitzingen. De verwachtingen waren telkens groot, de zenuwen
gespannen, de lat lag hoog, het lontje was extreem kort. Overal heerste de stress over de keuken.
Overal was mijn aanwezigheid ongewenst, overal stond ik in de weg, overal legde
ik mijn waar op de verkeerde plek. Overal bleek ik te laat te komen of te
vroeg. Overal moest ik nijdige blikken en dito commentaren incasseren: de
kippen waren te klein of ze waren te
groot. Ze waren niet vers genoeg of juist te vers. Ze waren vooral te duur.
Ik begreep
het wel, thuis was ’t niet beter. Al die mensen kwamen uit een commerciële
winterslaap en ze moesten zich als bij toverslag gedragen als de geroutineerde handelaars die ze eigenlijk niet waren. Ik mocht al dat geklaag & gescheld wel
relativeren, maar trok toch ’t liefst met mijn waar naar café-friture Tourist waar Rachel over de keuken heerste. Was daar
minder stress dan elders? Geenszins. Had Rachel het gemakkelijker dan de
anderen? Zeker niet. Maar Rachel bleef vriendelijk. Altijd had ze een
bemoedigend woord voor je over. Altijd lag er een beetje drinkgeld klaar en ze
smeet het niet in je gezicht, ze gaf het van harte. En ja, je
voelde dat.
Rachel is me
bijgebleven als een unicum in de toeristische sector van Bredene. Ik heb het
haar enige tijd geleden ook met zoveel woorden gezegd en sindsdien zijn we
maten. Ik zeg het nu ook tegen iedereen en geef haar een plaats in de
portrettengalerie die ik maak van mensen die ik al heel lang ken en die een
beklijvende indruk op me gemaakt hebben. Eerder heb ik in deze reeks al het
portret van Noël⇲ geschetst, een oude schoolkameraad en nu
komt Rachel aan de beurt.
Rachel woont hier om de hoek. Nog altijd is er tijd voor een vriendelijk woord, nog
altijd is haar lach aanstekelijk. Hopelijk wordt ze de oudste inwoner die deze wijk ooit heeft voortgebracht.
[Deze post dateert van 2015. In 2024 redigeer ik het stukje opnieuw ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro, helaas slaag ik er niet in het daar te posten, de Facebookcensuur verwijt me dat ik zodoende'op een misleidende wijze vind-ik-leuks, volgers, deelacties of videoweergaven te krijgen.' Begrijpe wie kan!]
