donderdag 29 december 2011

Knowhow

Luiz Marquez aan zee (foto Flor Vandekerckhove)
‘Weet jij bij wie we terecht kunnen?’  De matroos vroeg het me aan de telefoon. Neen, ik wist alleen maar dat het terrein afgebakend was en dus niet toegankelijk voor onbevoegden. Daar, vlak naast de havengeul, lagen spullen waarmee windmolens op zee gebouwd worden.
Waarom wilden de matroos en de muzikant per se dat terrein op? De matroos legde het me uit. Het had met de lange pijpen te maken die daar gestapeld lagen. Wellicht zouden die gebruikt worden om de elektriciteit vanuit zee naar de wal te brengen. ‘Maar voor ze in zee verdwijnen, wil de muzikant er iets anders mee doen’. Ik raadde hen aan gewoon over het hekken te kruipen.
Zo gebeurde het ook.  De matroos en de muzikant drongen onrechtmatig het terrein binnen. De matroos zette zich aan het uiteinde van zo’n twintig meter lange pijp en klikte de recorder aan. De muzikant plaatste zich aan het andere einde, nam een schelp ter hand en blies erop zoals alleen een muzikant dat kan. De pijp vervormde de klank zoals alleen zo’n pijp dat kan en zo werd die vervormde klank vastgelegd op een recordertje zoals alleen zo’n recordertje dat kan.
Vanuit de controlekamer keek de havenkapitein uit over het gebied.  In z’n kijker spotte hij twee mensen. Hij focuste op een van de indringers, zoals dat alleen maar met zo’n kijker kan. ‘Wat is dat?’ zo zei de havenkapitein tot zichzelf. ‘Is dat de matroos niet?’ Ja, hij herkende de man aan zijn lange, blonde lokken. ‘What the fuck is die daar…’ Hij liet de kijker over de buis glijden en aan het andere uiteinde ervan zag hij de muzikant die daar met zijn schelp in de weer was. Zo’n kleine zuiderling, met een foulard strak over het hoofd gespannen… De waakzame havenkapitein had het meteen gezien: een illegaal die zich in de buis aan het verstoppen is. En dat de matroos hem daar behulpzaam bij was.
De havenkapitein aarzelde geen ogenblik. Hij belde de zeevaartpolitie op zoals alleen een kapitein dat kan. En daarna belde hij de uitgever van de havenkrant die mij vroeg om er een stukje over te schrijven zoals alleen maar ik dat kan.
Flor Vandekerckhove

Geen opmerkingen: