Mei 68: vergeefs naar Parijs

2019 is het jaar waarin de veteranen van MEI 68 de vijftigste verjaardag van de revolte vieren. Ook de Ostend Social Club Avondgenoegen herdenkt deze gebeurtenissen, zij het op een heel eigen manier. Luister hier maar: https://www.podomatic.com/podcasts/florvandekerckhove/episodes/2019-07-04T01_54_30-07_00

Mijn ouders had ik diets gemaakt dat ’t college op retraite trok en in plaats daarvan ging ik, duim in de lucht, aan de autosnelweg staan. In minder dan geen tijd kwam ik in Parijs aan, want in mei 68 reden daar verschrikkelijk veel auto’s naartoe.

Er was daar al veel Vlaams volk aanwezig. Ik ga geen namen noemen, maar ze waren er wel. Ze gingen er luisteren naar Jean-Paul Sartre en naar de kerels van de PCFML, ze maakten afspraken met Alain Krivine en Daniel Cohn-Bendit, noteerden wat er op spandoeken stond en luisterden er naar de speeches van André Glucksmann en Simone de Beauvoir.

Ikzelf had daar allemaal geen oren naar. Zeker, ook ik trok naar de Sorbonne, om daar veel te veel Gauloises te roken en daarna naar het Théatre de l’Odéon om er een tukje in het pluche te doen. Ik schreeuwde luid dat het nog maar een begin was. Maar diep in mij was er altijd die stem…

Dat komt doordat ik niet naar Parijs getrokken was om de wereld te veranderen. Ik was ernaartoe getrokken omdat ik in de krant gelezen had dat daar betogingen plaatsgrepen waaraan vijfhonderdduizend mensen deelnamen, soms zelfs een miljoen.

Ik dacht: een miljoen mensen! Het kan haast niet anders dan dat zij daarbij is. Ik dacht: heel Parijs loopt nu op straat en zij dus ook. Ik dacht: van zodra ik haar in zo’n betoging zie opstappen, schuif ik mee aan in de rij. Ik dacht: vervolgens manoeuvreer ik me nader tot haar. Ik dacht: wanneer ik dan, onder de Arc de Triomphe, vlak naast haar loop, neem ik haar hand. Ik dacht: wanneer ik daarna weer thuiskom kan ik in ’t college zeggen dat ik in de straten van Parijs gelopen heb, met Françoise Hardy, les yeux dans les yeux et la main dans la main.

Flor Vandekerckhove