Noir van de Oostendse Oosteroever in tijden van artificiële intelligentie - inleiding

Links: Rita Hayworth in de film noir Gilda⇲ (1946). Rechts: de Oostendse Oosteroever.

ZO’N TIJDEN zijn het! Wil je een verhaal lezen/schrijven? Vraag het aan ChatGPT⇲ en die levert het je in minder dan geen tijd. Waarom zou een schrijver daar nog zijn leven aan wijden? Dan trek ik toch liever het onbekende tegemoet, uitzoekend waar ik al schrijvend terechtkom. ChatGPT, die ik terzake om raad vraag, raadt me dat ook aan. ‘Dat is nu de taak van de schrijver,’ antwoordt de machinerie, ‘verdwalen, treuzelen, blijven twijfelen.’ 
Ik doe de test. Wat betekent ‘verdwalen, treuzelen, twijfelen’ als ik me bijvoorbeeld al schrijvend in het subgenre van de roman noir⇲ begeef? Een nieuwe noir schrijven hoeft al niet, ChatGPT levert me zo’n verhaal op bestelling. Wel kan ik er 'treuzelend & twijfelend’, in verdwalen, af en toe halthoudend op een plek waar de machinerie van de artificiële intelligentie geen weet van heeft, een artistieke oase in een literair maquis. (°) 
Ik overlees wat hierboven staat en schrik van de hoogdravendheid ervan. Kan ik die hoogdravendheid in vijf stukjes noir omzetten? Kan ik, met dat subgenre als leidraad, treuzelend en twijfelend op de Oostendse Oosteroever verdwalen, in stukjes die ook leuk om lezen zijn? Vijf oefeningen, kortelings op dit scherm. Yes I can!

(Vervolgt)
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Bestaat er vandaag zoiets als een literair maquis? Zijn er vandaag schrijvers die zich, ongezien door het literaire veld, in dat maquis ophouden? Zijn die schrijvers in dat maquis in de weer met taal-, vorm- en genre-experimenten, zoals modernisten dat, beginnend met Charles Baudelaire, deden? Ik schreef er een essay over: Velerlei maquis. 

De digitale publicaties (pdf of ePub naar keuze) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘Velerlei maquis’) en zeg ook of je pdf dan wel epub verkiest: liefkemores@telenet.be⇲.