Het schilderij dat ik u in dit YouTube-filmpje toon is van Valeryia Lakrisenko. Bij Saatchi Art wordt het 'Glenn Gould Painting' genoemd. 2017. Olieverf op doek. 128,5 x 78,7 hoog. Elders op ’t net heet het doek gewoon 'Pianist'.
VERLOREN OP een strand. Een wereld die almaar leger wordt. Ik ben de weg kwijt, vind mijn plek niet weer. Aan de einder zie 'k de zon zakken in de zee. Een vrouw gehurkt. Beseffend dat de vrouw mijn redding is, stap ik met kleine stapjes naar haar toe. Wanneer ik zie dat ze aan ’t plassen is, is ’t te laat om mijn blik af te wenden. Ik zie hoe de ondergaande zon haar straal in een mooie regenboog opbreekt, ik ruik versgebakken brood en hoor pianomuziek, mooier dan al wat ik eerder heb gehoord. Murmel ik? Murmelt de vrouw? Murmelt de pianist? Murmelt de zee? Is murmelen iets wat ik er achteraf bij bedenk? Hoe oud ben ik? Later, vele jaren later, hoor ik die piano weer, nu op de radio, en kom alzo te weten dat de muziek van Bach is, Goldbergvariaties, en dat daar op ’t strand, in de plasstraal van een vrouw, Glenn Gould aan ’t werk⇲ was. Ik zie dat de opname van 1955 dateert, ik was zes.
Flor Vandekerckhove⇲
Voor 't eerst Glenn Gould is een prozagedicht. Bij uitgeverij De Lachende Visch verscheen in 2023 Gesprekken met Polleke, een verzameling prozagedichten. Zo’n prozagedicht ziet eruit als proza, maar er is plaats voor ongeloofwaardigheid en ontregeling, prozagedichten mogen inconsequent en onbegrijpelijk zijn. Zoals alle e-boeken van De Lachende Visch is ook Gesprekken met Polleke gratis. Mail erom (vermeld de titel en zeg of je ’t in pdf of epub wilt hebben): liefkemores@telenet.be⇲.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten