ASWEMAGEZONDZIJN

In  Najac schrijf ik een stukje in Hegeliaanse tegenstellingen. Thesis: Voltaire. Antithesis: Marx. Synthese: aswemagezondzijn.

Zaterdag, 11 oktober. — We verlaten de Pyreneeën en stellen de GPS af op minder drastisch gebergte. Tania wandelt nu in Occitanië een stuk van de GR 36 af, van St.-Martin-la-Guépie naar Najac, negentien kilometer ver. Over het vertrekpunt heb ik vroeger al verteld — er wonen Gentenaars — over de plek van aankomst vertel ik nu.
Op deze passage in Najac ben ik niet voorbereid. Met forse tred begeef ik me naar het bureau de tourisme en leer er dat ik helemaal tot aan een fort uit de XIIde eeuw kan stappen, onderweg een kapel passerend, een maison du gouverneur en nog zo’n bouwwerken, het ene nog ouder dan ’t andere. Veel mensen doen dat ook, zie ik, maar ik niet.
Ik blijf zitten op een bank van de Place du Faubourg en denk na over wat ik in Najac zal schrijven. Achter me knipt een autochtoon zijn geveltuintje bij, ongetwijfeld een filosofische leerling van Voltaire: il faut cultiver notre jardin. Aan de overkant van het plein zie ik een affiche die het idyllische tuintafereel radicaal tegenspreekt: een forse dokteres, die wel meer te bewerken heeft dan haar tuintje, scandeert Vive la sociale! Strijdvaardig zwaait ze met de tekenen van haar beroep en met de andere hand breekt ze ketenen alsof ’t onkruid is. Op een wapperende rode vaan: TANKONALASANTÉ, één woord, geen spaties. Onderaan de affiche zie ik dat een dokter morgen, 12 oktober, een ‘conference gesticulée’ geeft.  

Wat is een ‘conference gesticulée’? Iets met gebarentaal? TANKONALASANTÉ is, vermoed ik, een woordspel met ‘tant q’on a la santé’ —als we maar gezond zijn. Naast me staat een auto waarvan de stickers me laten vermoeden dat ik met gens de gauche te maken heb. Ik vraag hen wat ik van de affiche moet denken. Een ‘conference gesticulée' blijkt een theatrale onemanshow te zijn, waarbij de acteur een maatschappelijke kwestie blootlegt. In dit geval is ‘t een arts die breed gesticulerend de Franse gezondheidszorg fileert. ’t Is een cultuuruiting die we, voor zover ik weet, in Vlaanderen niet kennen. In Frankrijk werd dat soort opvoeringen gelanceerd door Franck Lepage (°1954), een ondernemende kerel waarvan ik nu voor het eerst verneem. Voorwaar voorwaar, we reizen om te leren.
Flor Vandekerckhove

(Foto: het rode bolletje toont waar Najac zich in Frankrijk bevindt.) Voor Tania is het een wandelreis. Ik ben haar roadie, zet haar telkens af op de plek waar ze vertrekt en wacht haar vervolgens op waar d’r wandeling verondersteld wordt te eindigen. Op die mij onbekende plek bekijk ik de dingen, tot mijn oog aan een onderwerp blijft hangen dat in het kraam van mijn poëtica past: marginaal en toch lezenswaard voor internetlezers die scrollend, swipend en surfend mijn blog passeren. Daarom ook door mij bewust kort gehouden en geschreven in een stijl die Hilary Mantel hier als een perfect gezeemd raam omschrijft. Ik verzamel alzo elf stukjes, waardoor de reeks in zijn geheel een kroniek van de reis wordt. Dit is het vijfde deel. Het eerste heet Zoals de kudde van de berg eet…, het tweede: Verliefd worden op…, het derde: Een stalagmiet…, het vierde: Een dorp dat….