Stem een trotskist in ’t parlement!

Voor de jongeren: links van Trotski staat Stalin.

HET WAS DONKER, koud en nat, de wind geselde mijn wezen. Ik stond te bibberen voor de poort. Daar was ik heen gestuurd door het partijtje waarmee ik me geaffilieerd had. In mijn tas zat een stapel vlugschriften. Tien meter verder stond nóg iemand. Eveneens met vlugschriften. Ook hij was daar naartoe gestuurd, maar door een ander partijtje. Terwijl we wachtten tot de nachtploeg de fabriek zou binnentrekken, rookte hij een sigaret. Ik ging naar hem toe om er een te bietsen, hij antwoordde kordaat: ‘Gij krijgt geen sigaret, gij zijt een vuile trotskist.’ Ik weer weg. Echt meegemaakt. Deze oude koe uit de linkse gracht neemt u mee naar de fanatieke groepjes die uit de gebeurtenissen van mei 68 ontsproten zijn. Ik verwelkom u in de verbazingwekkende wereld van stalinisten en trotskisten.

Ook ik was op zoek naar een club om mijn jeugdige dadendrang te botvieren en het partijtje waarin ik terechtgekomen was leek me daar zeer geschikt voor. Dat het trotskisten betrof was een bijkomstigheid, ik was een simpele jongen uit West-Vlaanderen die van toeten noch blazen wist.

De mens die me een sigaret geweigerd had was dus een stalinist. Zelf leerde ik uit dat incident dat wij bij die stalinisten niet geliefd waren. Niet alleen bij de stalinisten trouwens. Gaandeweg ondervond ik dat niemand van trotskisten hield. Anarchisten snoven laaghartig als ze ons ontwaarden, socialisten smeten ons buiten en fascisten staken onze lokalen in de fik. Niemand hield van ons, zelfs de trotskisten zelve niet, die waren verdeeld in vijandige kampen als daar zijn pablisten, morenisten, lambertisten en nog andere rare tisten.

Ik begreep daar eerlijk gezegd niet veel van. Ik begreep bijvoorbeeld niet dat sommige trotskisten ons, ook trotskisten dus, verweten géén trotskist te zijn! Waarom zouden we valselijk een etiket claimen waar niemand van hield?

Gaandeweg leerde ik bij. Ik las een boek waarin onomstotelijk bewezen werd dat Trotski met de nazi’s gecollaboreerd had en daarna las ik een boek waarin onomstotelijk bewezen werd dat die bewering onzin was. Ik las de tekst van een club die glashelder aantoonde dat mijn partijtje heimelijk stokken in de wielen van de revolutie stak. Waarna een andere tekst mij leerde dat mijn partijtje geen oog had voor het dagdagelijkse lot van de werkman omdat het met die stokken juist de revolutie aanzwengelde. Sommigen verweten ons dat we verkeerde thema’s naar voor schoven, anderen dat we voor die thema’s geen oog hadden. Ik begreep uiteindelijk wel dat al dat gehakketak deel uitmaakte van de cultuur van die groepjes, en dat je je daar best niet al te druk om maakte. Je kunt van Cercle zijn of van Club, als er maar gevoetbald wordt.

Ook anderen hebben dat inmiddels wel begrepen. Want kijk, bij de eerstvolgende verkiezingen komt er een partij op die gegroeid is uit dat stalinisme en op die lijst ontwaar ik voorwaar makkers die ik uit het trotskisme ken. Werken die twee nu samen?

Dat trotskisme ken ik goed genoeg om te weten dat zo'n samenwerking niet door iedereen gesmaakt wordt. Ook het omgekeerde is waar. Ene Nico toont overtuigend aan dat al die stalinisten nu… trotskisten geworden zijn. Allemaal! Ook dr. Kris Merckx, ook partijleider Peter Mertens! Allemaal, uitgezonderd Nico. Die Nico heeft op zijn blog een fotootje geplaatst. Hoe langer ik ernaar kijk, hoe meer ik er de man in herken die me veertig jaar geleden, aan de poort van een fabriek, een sigaret geweigerd heeft!

Flor Vandekerckhove⇲