De bombastische titel is een vette knipoog naar een ietwat gelijkaardige titel, boven een werk van Walter Benjamin. In zijn essay stelt Benjamin de esthetische dimensies van de fascisme gelijk aan de bijzondere ‘aura’ van pre-industriële kunstwerken, met culturele betekenissen die de sociale status quo versterken. De retrograde esthetiek van het fascisme staat zijns inziens in contrast met het klasse-enthousiasme van het industriële proletariaat voor mechanisch gereproduceerde, populaire kunstvormen, vormen die het 'aura' van de traditionele kunst en de autoritaire relaties die dergelijke kunst voortbrengt, doorbreken. Omdat ik op oneigenlijke wijze van Benjamin gebruik maak, lees ik daarin dat schrijvers gebruik
moeten maken van de technische mogelijkheden die er bestaan om hun werk buiten
de markt te produceren. Benjamin schrijft z'n essay in 1936. Tachtig
jaar later leven we meer dan ooit in wat hij het tijdperk van de ‘technische
reproduceerbaarheid’ noemt.
De schrijver heeft geen 'aura' meer! Iedereen kan schrijven, iedereen kan uitgeven. Een
schrijver die blogt is als 't ware zijn eigen uitgever. Wie een
e-boek produceert heeft geen uitgeverij nodig. Dat kunt u
zelf zien, ik heb zojuist een bundel met zeer korte verhalen gemaakt, een
boekje dat toepasselijk Zeer kort
heet. Ik heb dat zelf geschreven, zelf geproduceerd in het een e-boekje, door iedereen te lezen, worldwide.
Nu
moet het nog gedistribueerd worden. Ook dat doen we zelf. Kopen?
Neen, u moet dat niet kopen. Neen, u hoeft niet naar de boekhandel te lopen. U stuurt me een mail en u krijgt mijn jongste worp toegestuurd,
gratis & voor niets, gratis bestaat wel degelijk, wat sommige politici
daar ook over beweren.
Ja
maar, werpt u in de groep, er is niet alleen maar productie &
distributie, er is ook nog de literaire kritiek. Anders geformuleerd: is
dat wel een goed boek? Ha, da’s een gemakkelijke, want… Waarom zou u dat zelf niet
doen? Kunt u zelf niet bepalen of zo’n boekje al dan niet goed is? Ja toch.
Mag
ik nog een suggestie formuleren? Het mooiste zou zijn mocht het volgende
gebeuren. U vraagt me het boek en ik stuur het u op. U leest het en kijk, u
leest het met genoegen. Vervolgens neemt u het heft in handen. U stuurt het
boekje, al dan niet vergezeld van uw kritiek, via het internet, door aan uw familieleden,
vrienden, cafékennissen, en supporters. En dit boekje met verhalen (soms maar
een halve bladzijde lang!) verspreidt zich over het wereldwijde web tot in de
eeuwen der eeuwen amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten