 |
| Slijpe |
Het koppel was
kinderloos gebleven en daardoor erg gelukkig. Gespaard van de kommer
& kwel die het reproduceren van de menselijke soort met zich meebrengt,
hadden die twee evenmin veel moeten werken. Ook daardoor gingen ze na al
die jaren nog steeds liefdevol met elkaar om.
Meer zelfs. In het
echtelijke bed van Pier en Maria werd nog altijd veel en vooral lekker gevrijd.
Een prestatie is dat, na dertig jaar samenzijn, zoals alle getrouwde mensen dat
ootmoedig zullen toegeven.
Dat ik dit alles weet,
komt doordat de oude rijwoningen in Slijpe uitermate gehorig zijn, waardoor de
buren verschillende keren per week uit hun slaap gerukt worden door Pier die
bij het klaarkomen steevast en luidkeels de naam van zijn echtgenote schreeuwt: MARIAAAAAAA! Waarop ook zij pleegt klaar te komen en het op
haar beurt met hoge stem uitroept: ‘PIEREUUUUUU!’
Het is een gewoonte als
een andere en het zou door de buren goed te verdragen geweest zijn, ware het
niet dat de zinsnede ‘verschillende keren per week’ een understatement
is. Recht evenredig met het wassen van de maan nam het vrijen en het klaarkomen
toe, en bij echt volle maan galmde het zelfs ettelijke keren per nacht over de
Slijpense daken: MARIAAAAAAA! Uit hun slaap gerukt restte de buren vervolgens
niets anders dan te wachten tot de kreet met PIEREUUUUUU! beantwoord werd.
Dat ging zo door tot 12 april.
Weer was het volle maan. Klokslag twaalf klonk over het ingeslapen dorp even
onverwachts als onvermijdelijk de stem van Pier: ‘MARIAAAAAAA!’ De buren links
en rechts van het huis, alsmede deze van de overkant en ook die van de
boerderij die daar op een steenworp van verwijderd ligt, schrokken die nacht al
voor de tweede keer wakker. Her en der klonk een ingehouden vloek.
Gewoontegetrouw wachtte half Slijpe vervolgens op Maria’s antwoord. Vader
ging eens plassen, moeder controleerde eens te meer de wekker. Terwijl vader op
de terugweg van ’t WC de koelkast opentrok, keek moeder door een kier in het
rolluik om te zien welk weer het was.
Zodoende ging er al gauw
een kwartier voorbij. Maar wat komen moest, kwam niet. De kreet van Pier werd
niet beantwoord en een uur later lag iedereen weer te slapen. Iedereen behalve
Pier. Die dood was. En Maria die stilletjes en liefdevol, zonder dat iemand ’t
horen kon, zijn naam murmelde.
Meer
valt hier niet over te vertellen, maar ’t is toch een mooi verhaal.
Flor
Vandekerckhove
PS: Wie op een van onderstaande labels drukt, vindt verder in de blog soortgelijke verhalen.
PS: Wie op een van onderstaande labels drukt, vindt verder in de blog soortgelijke verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten