Balans en perspectieven

Sinds het ontstaan ervan werd deze blog al meer dan een kwart miljoen keer bekeken, 253.323 keer om exact te zijn, een cijfer dat, terwijl ik het neerschrijf, alweer voorbijgestreefd is. Een jaar geleden stond de teller nog op 178.721. Dat betekent dat er in een jaar tijd 74.602 views aan toegevoegd werden, wat nooit eerder gebeurd is.

In 2016 had ik 247 stukjes gepost, waarmee ik voor het eerst boven de 200/jaar kwam. Dat vond ik eigenlijk wel overdreven van mezelf, want het betekende dat ik haast dagelijks een nieuw verhaal publiceerde. Ik had me toen voorgenomen om me een beetje te matigen en ik ben daar ook, zij het met moeite, in geslaagd: in 2017 publiceerde ik 200 nieuwe stukjes. 
’t Is nog altijd teveel, want ik streef naar een ritme van een stukje om de andere dag. Meer dan 183/jaar zou dat niet mogen geven. Nu gebeurt het nog al te vaak dat een post ondergesneeuwd geraakt in de lawine van stukjes die er boven komen te staan.

Voor wat de perspectieven betreft kan ik dan ook kort zijn. Ik ga gewoon verder op de ingeslagen weg en voeg er Lenins woorden aan toe: liever minder, maar beter! 

In de rechtermarge van de blog staat een top tien van de meest gelezen posten. 2017 bracht zes nieuwe topstukken voort. Ook dat is een record.

Op 10 staat een handpalmverhaal: Betsy van ‘t Sas. Het is de bewerking van een langer verhaal dat ik al eerder publiceerde en dat toen De lotgevallen van Zwarte Maria heette. Ik maakte het nu korter en daardoor ook sterker. Er is evenwel een bijzondere verklaring voor het grote succes van deze versie. Blijkt dat er alhier een bier gebrouwen wordt dat Blonde Betsy heet en de brouwer ervan woont aan ’t Sas. Die mens  — Jurgen Tavernier — stuurde mijn verhaal via zijn indrukwekkende sociale netwerk de wereld in, met alle gevolgen van dien: het werd een hit.

Dat is trouwens de regel: wanneer zo’n stukje opgepikt wordt door iemand met een druk bekeken facebook dan wordt het een succes. [Neen, zelf ben ik geen facebookvriend, da’s een beperking die ik mezelf opleg; er kruipt al genoeg tijd in deze computer.]

Ook op 9 staat een nieuweling. Dat stukje wordt geschraagd door een schoolfoto uit 1948. Veel oudere Bredenaars togen op zoek naar de namen achter de gezichten, iets wat resulteerde in tal van commentaren en in vele honderden views.

Nieuw is ook het stukje dat op 7 terechtgekomen is. In Het privilege van de Vistrap werp ik een blik op die merkwaardige marktplaats in Oostende. Het stukje werd, ook omwille van de markante foto’s, erg gesmaakt; vooral door Oostendenaars, vermoed ik.

Ronduit spectaculair was het aantal lezers dat een weg vond naar het verhaal waarin ik de Amerikaanse president, onder de niet mis te verstane titel Trump in Bredene, mijn thuisgemeente laat bezoeken. Dit stukje fake news behoort tot de vier meest gelezen blogstukjes van De Laatste Vuurtorenwachter. Maar goed ook, want 't is een zeer kort verhaal waarop ik met tevredenheid terugblik.

Ook de twee eerste plaatsen worden bezet door nieuw materiaal. Op twee staat een culturele beschouwing betreffende de indrukwekkende veranderingen die momenteel op de Oostendse Oosteroever plaatsgrijpen. Daar verrijst een spectaculair nieuw stadsdeel. In Oud en nieuw mijmer ik een beetje over wat daar geweest is en wat gaat komen. Vele mensen blijken met me mee te mijmeren, want in twee dagen tijd werd het stukje al door meer dan duizend mensen bekeken; ook vandaag wordt het nog altijd veel gelezen. Misschien komt het mettertijd helemaal bovenaan te staan.

Maar nu staat er een ander stukje op nummer één, en ook dat is nieuw. Onder Allen naar Kuttekoven staat een satire op gebeurtenissen die zich in november in dat gehucht afgespeeld hebben. Wie niet weet waarover dat gaat moet daar zeker eens naar kijken, want er valt veel uit te leren, over normen & waarden bijvoorbeeld en over identiteit. Kuttekoven leert ons iets over Vlaanderen in de XXIste eeuw en hoe dat bij wijlen nog erg lijkt op het Vlaanderen van de XIXde.

Flor Vandekerckhove