Leren schrijven met Grace Paley (II)

Over deze Amerikaanse heb ik het in 2015 al eens gehad in een stukje dat ik onder Leren schrijven met Grace Paley gepost heb. Ik vat het even samen: Paley behoort tot mijn pantheon van geprefereerde schrijvers, waar ze een ereplaats deelt met Lucia Berlin en Isaak Babel. Misschien ook wel met Joy Williams, maar die leeft nog en misschien is ’t onbehoorlijk om haar in zo’n pantheon naast dode mensen te zetten.

Ten tijde van dat eerste Paleystukje had ik haar alleen nog maar in ‘t Engels gelezen. Daar is intussen verandering in gekomen. Eerst heb ik een tweedehands exemplaar van Later die dag (°) ontdekt, haar derde verhalenbundel, en nu is er Lange afstandloopster en andere verhalen (°°), een vertaling van haar eerste boek.

Omdat ik eerder al uitgebreid over haar geschreven heb kan ik me nu tot een detail beperken. Net als bij Babel ben ik ook bij haar erg onder de indruk van de manier waarop ze haar verhalen weet af te sluiten.

In de nieuw vertaalde bundel staat een stukje dat Politiek heet. Ze vertelt hoe moeders uit een multiculturele wijk een hoorzitting naar hun hand weten te zetten. Ze halen hun slag thuis: er komt een hek rond het speelterrein. Waarna een politieagent een gat in dat hek maakt. Een jonge verslaggeefster betrapt hem. En uit de confrontatie van die twee volgt de slotzin van het verhaal: ‘Negen maanden later beviel zij van twee zonen, de een Iers, de ander Italiaans, die haar de rest van haar leven elk in zijn eigen dialect toezongen.’

Of hoe een linkse schrijver de altijd op de loer liggende drammerigheid sierlijk weet te ontwijken. Ja, daar kan ik nog iets van leren.

Later die dag, de eerst vertaalde bundel opent met een verhaal dat Liefde heet en waarvan ik u het slot leer kennen, zonder commentaar:

‘Toen bespraken we hoe het SALT-verdrag de basis miste waarop het plafond moest rusten, lazen een gedicht dat een van zijn dochters had geschreven, keken naar een televisieprogramma dat de ondergang van de Europese textielindustrie bekend maakte, en toen gingen we met elkaar naar bed.

’s Anderendaags zei hij: Je vrijt best lekker, weet je dat. Hij zei: Echt. Je doet me enorm aan Dotty Wasserman denken.’

Flor Vandekerckhove

(°) Grace Paley. Later die dag. 1986. Uitgeverij Contact Amsterdam. 144 p. 
(°°) Grace Paley. Lange afstandloopster en andere verhalen. Met een voorwoord van Nina Polak. 2017. L.J. Veen Klassiek. 186 p.