Wie blijft die schrijft

— De eerste foto (links) die ik van de schrijver vind verschilt enigszins van de tweede (rechts). De auteur van Mr Melisma, please (midden: 76 pp. 10,20 €) is gaandeweg zijn wilde haren kwijtgespeeld. —

In Waterstones schaf ik me een bundeltje fast fiction aan. Het boekje is in ’t Engels bijeengeschreven door Christian Nielsen, een Australiër (°1968) die na veel omzwermen in Brussel belandt en er blijft & schrijft. Het werkje vermeldt geen uitgever, wel verkooppunten: Amazon.com, CreateSpace.com and other retail outlets. Het zegt ook dat de auteur co-editor is van the award-winning Chronikler blog. Het betreft overduidelijk een mens die goed gedijt in digitale tijden; de auteur is iemand van de internetgeneratie.

Eerst stel ik me een langharige blonde surfer voor, iemand op teenslippers, en daarna een kortgestuikte rapper met het kruis aan z’n knieën; twee iconen van de jongerencultuur. Ik ben benieuwd: klopt mijn voorstelling met de werkelijkheid?

Pas na lang googelen vind ik daar de award-winning blog, en daarin een fotootje van Nielsen. LinkedIn leert me dat hij eerst masters verzamelt en nu van zijn pen leeft: journalistiek, P.R., copywriting…. Beide sites zwijgen over het boekje dat ik zojuist gekocht heb.

Mr. Melisma, please is Nielsens eersteling en ik denk niet dat er nog volgen. Nielsen is een broodschrijver en aan zo’n boekje houdt hij uiteraard niets over. Een reguliere uitgever heeft hij er ook niet voor gevonden, want CreateSpace.com blijkt een filiaal van Amazon te zijn, dat je helpt om zelf je boek uit te geven. Ik veronderstel dat ook jij daar terecht kunt. Ook jouw boek is dan te koop bij Amazon.com, CreateSpace.com and other retail outlets.

Dat zoiets geen garantie voor succes is bewijst Mr Melisma, please. Er staan nochtans goeie verhalen in. Ik vertaal er een van: Everyone hates this.

Iedereen heeft hier een hekel aan 

Ik dacht altijd dat het liedje ‘Girl from Ipenema’ over… je weet wel! Grace dacht dat hij over haar schreef. Josephine denkt, alles bij elkaar, dat zij het had moeten zijn. Sandra loopt het strand af in de hoop dat zij het vervolg haalt. Ik zeg: ‘Ik zal voor elk van jullie een lied schrijven.’ Allemaal moeten ze daar elk apart om lachen.

Ik lach niet. Ik zou voor elk van hen een lied schrijven.

Langs mijn neus weg zeg ik dat ik volgende maand in Amsterdam zal zijn. Grace zegt dat ik bij haar thuis mag slapen. Da’s vriendelijk, want we hebben elkaar nog nooit ontmoet. Ik zeg: ‘In ruil ga ik een lied voor je schrijven.’ Ze lacht iets minder hard. Maar ik meen het. Josephine offreert me nooit een bed, maar iets zegt me dat ze dat wel zou willen. De laatste keer dat ik uitgebreid met Sandra gesproken heb hield ze ermee op seks met me te willen. Ik vraag haar of het komt door iets wat ik gedaan heb. Ze zegt: ‘Dat lied dat je voor Grace geschreven hebt.’ Ik herinner er haar aan dat toen ik voorstelde een vers voor haar te schrijven, ze de voorkeur aan een ijsje  gaf. ‘Tall and tan and young and lovely, the girl from ipenema goes walking…’
(Christian Nielsen)

Flor Vandekerckhove