Mijn vrouw heeft gelijk: ik moet dat verhaal maar
eens beginnen schrijven. Maar zo simpel is ’t helaas ook weer niet.
Ik weersta de aandrang om nog een laatste keer naar
het huis te trekken en in plaats daarvan rij ik ter verstrooiing naar de stad.
Daar valt mijn oog op een schilderijtje in de vitrine van een tweedehandszaak.
In de kopie herken ik Het Spaanse luchtkasteel van René Magritte. Een
enorme rotsblok hangt massief in de lucht boven zee. Bovenop de rotsblok staat
een gebouw, letterlijk een luchtkasteel. Zeer inspirerend voor het verhaal dat
ik wil schrijven.
Ik ga binnen en als ik weer buiten kom heb ik het
schilderij onder m’n arm. Pas dan valt me het meisje op dat buiten is blijven toekijken
hoe ik me binnen voor weinig geld het schilderij aanschaf. Ook omdat ze me aan
iemand laat denken toon ik haar het doek.
‘Dat
heb ik geschilderd,’ zegt
ze, ‘en nu spijt het me dat ik het uit geldnood heb moeten verkopen.’
‘Hoezo?’ vraag ik. En ze vertelt me een verward verhaal
over Magrittes doek, over de Franse titel die hij eraan gaf en dat die titel
gebaseerd is op een gothic novel.
Terwijl ik me tevergeefs blijf afvragen vanwaar ik dat
meisje ken, wordt het me duidelijk dat ze alles over het doek weet, dat ze aan haar
zelfgemaakte kopie gehecht is en dat ze er als maker eigenlijk ook wel recht op
heeft. Weggeven lijkt me dan weer een brug te ver en geld vragen aan iemand die
er geen heeft doe ik evenmin: ‘Als je wilt’, zeg ik, ‘proberen we te ruilen.’
Dat vindt ze goed. Uit haar tas haalt ze een boek. De
naam van de schrijfster staat in kapitalen over een schoolfoto en daaronder in
een kleinere letter ‘De geest geven’. Het is een ongelijke ruil, maar ik
stem toe.
‘Je
zult het je niet beklagen,’
zegt ze en terwijl ze met het schilderij onder haar arm om de hoek verdwijnt wordt
het me duidelijk waar ik haar eerder gezien heb. Ze is het meisje waarin de
oude vrouw zich transformeerde, en waarvoor ik zoveel schrik had.
Thuis sla ik het boek willekeurig open en lees: ‘Geesten
zijn de rafels en flarden van het leven van alledag, informatie die je
verzamelt zonder te weten wat je ermee moet doen, kennis die je niet kunt
verwerken, het zijn de kaarten die je uit de kaartenbak hebt gegooid,
inktvlekken op het papier.’
(Einde)
Flor Vandekerkhove
Wie dit gothic verhaal vanaf het begin wil lezen
start hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten