 |
— Links zie je mij op het plein van de Abattoirs in Toulouse staan. Ik lees er de tekst die op de gevel aangebracht werd:‘Dans l’attente du septième jour qui nous réunira aux premières heures de la nuit.’ ’s Nachts worden de woorden van Joël Andrianomearisoa in neon verlicht. Wij gaan in dat museum kijken naar de overzichtstentoonstelling van de Amerikaanse schilder Peter Saul. Maar de voorgaande avond maakten we ook al een en ander mee. — |
Op twee uur rijden van het vakantiehuisje ligt Toulouse. Daar gaan we
naar de Thurston Moore Group kijken. Geen
idee wat me te wachten staat, voor de zekerheid heb ik oordoppen meegebracht.
Op het binnenplein verzamelt zich een publiek dat zich in niets van dat van de
AB in Brussel onderscheidt. En er is dat ene meisje, ik schat vijfentwintig, mooi
als alle meisjes van haar leeftijd, maar in deze zwart wit film heeft de
regisseur haar een kleurtje aangemeten. Ik zou haar uitvoerig kunnen beschrijven,
in haar pakje en zo, maar dat soort schrijver ben ik niet, bij mij moet het
vooruitgaan. Ik geef haar een naam: het meisje van Toulouse. Op dat eigenste moment, in de aanblik van dat ene meisje, leert deze zeventigjarige
man dat hij uitgeteld is. Het spel der seksen raast voort, heftig als immer. Het meisje roept veelzeggende woorden in
deze oude man op: berusting, onthechting, aanvaarding. Dan breekt de noicerock
van Thurston Moore en de zijnen los. Ik voel de bassen
en Tania’s heupen. Eén uur lang jaagt de band ons op in een wervelende tocht
naar de absolute uiteinden van het heelal. In een glimp ontwaar ik het meisje
van Toulouse. In trance. Ja, het is nogal iets met de mensheid, zo onderweg en
al, in afwachting van de zevende dag die
ons zal verenigen tijdens de eerste uren van de nacht.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten