‘[In de herfst van 1975] werd ook ik uitgenodigd om Allen Ginsberg te vergezellen op Bob Dylans "Rolling Thunder Revue"-tour als "poet in residence" en om mee te werken aan de film Renaldo en Clara. De revue reisde door New England en Canada waarbij de show her en der verrassende stops maakte. Als een nomadische karavaan reisden we vaak 's nachts in de exotische bussen - behalve dat onze luxevoertuigen uitgerust waren met douches, bar, emmers ijs, handige bedjes met gordijnen, intense gesprekken en livemuziek door de nacht. Onderweg kwamen veel muzikanten optreden: Joni Mitchell, Eric Anderson, Joe Cocker. Oude vriend, toneelschrijver Sam Shepard (…) was ook aanwezig en hij schreef dialogen. De shows waren fenomenaal: energiek, afwisselend, onvoorspelbaar. Dylan droeg witte make-up en had kalkoenveren uit zijn vilten hoed steken. (…) Het gedichtendagboek dat ik tijdens de tour bijhield (Shaman) werd ongeveer anderhalf jaar later gepubliceerd door een kleine uitgever in Boston, White Raven, daarna in een tweetalige Duitse editie vertaald door Jurgen Schmidt en uitgegeven door Apartment edities. (…) Ik heb de rock-'n-rollwereld van dichtbij bekeken en hoe meeslepend en glamoureus ook, toch miste ik het gesprek met dichters en bracht veel vrije tijd aan de telefoon door. (…) Ik zette ook Bob Dylan onder druk om eindelijk Allen Ginsberg op het podium te laten komen om er een gedicht voor te lezen, wat Allen tijdens de pauze deed. Hij las 'On Neal's Ashes' voor, een eerbetoon aan de wanhopige Neal Cassady, legendarische inspiratiebron voor Kerouacs held Dean Moriarity in On the Road. Ik waardeerde de gelegenheid om met een artistieke gemeenschap te reizen, me gesteund voelend voor het werk dat ik deed, en het toevallige karakter van de reis. We wisten nooit precies waar we de volgende keer zouden zijn en het publiek kreeg slechts vierentwintig uur van tevoren bericht. De toeschouwers waren opgetogen over de plotselinge invasie. Het was een genereuze gelegenheid. Jarenlang heb ik de mogelijkheid geromantiseerd van een soortgelijke, verkleinde poëziekaravaan.’
Ze heeft er ook een lang gedicht over geschreven, Shaman Hisses You Slide Back into the Night. Misschien is het wel dat gedicht dat je haar in de film hoort declameren, de sjamaan waarvan sprake is ongetwijfeld Ginsberg. Ik speur vergeefs ’t net af, anders had ik het misschien vertaald. Nu valt mijn keuze op A Phonecall from Frank O’Hara. (2) Een ouder gedicht, resonerend met een passage in bovenstaand stukje: ’toch miste ik het gesprek met dichters en bracht veel vrije tijd aan de telefoon door.’
Het gedicht valt makkelijk te begrijpen als je weet dat Frank O’Hara↗︎ grondlegger van The New York School↗︎ is, en Waldman iemand van de tweede generatie. In het gedicht zoekt ze steun bij degene die haar in het creëren voorgegaan is, het lijkt erop dat ze zich over haar kunst onzeker voelt, ze mist New York, voelt zich ontheemd; de overleden Frank O’Hara wijst haar terecht. [Er is een passage die ik eerst niet goed begreep: ‘While frank and free/call for / musick while your veins swell’. De metafysicus, heb ik uitgevist, is George Herbert↗︎, mens uit de zeventiende eeuw. O’Hara citeert in die regels losjes uit Mortification↗︎ van die Herbert. Vandaar dat archaïsche ‘musick’ en niet het hedendaags Engelse music.]
En zoals steeds: mocht iemand me in de vertaling willen bijsturen, wordt dat in dank aanvaard.
Flor Vandekerckhove
En zoals steeds: mocht iemand me in de vertaling willen bijsturen, wordt dat in dank aanvaard.
Flor Vandekerckhove
(1) "Anne Waldman: 1945-," in Contemporary Authors Autobiography Series. Gale Research Series, Volume 17, 1993: 283-285.
(2) Anne Waldman, “A Phonecall from Frank O’Hara” from Helping the Dreamer: Selected Poems, 1966-1988. Copyright © 1989 by Anne Waldman. Reprinted with the permission of Coffee House Press, Minneapolis.
Anne Waldman op Youtube
Geen opmerkingen:
Een reactie posten