Maar ja, taal is natuurlijk ook maar een soort
slaapliedje
(Charles Simic)
Van Charles Simic heb ik al een en ander vertaald. Kijk maar naar Hoe Charles Simic vliegen in ’t donker vangt↗︎ of naar Er ligt onheil op de loer↗︎. Vreugde beleefde ik ook aan We moeten geduldig zijn, zeiden we tegen onszelf↗︎, m’n vertaling van Pigeons at Dawn. Ik mag er wel mee ophouden, met dat vertalen, nu is er Dat ongrijpbare iets, een omvangrijke Nederlandse bloemlezing, 164 gedichten. (°) Ik ga dat boek niet bespreken, Stefaan Pennynck heeft dat al in Kunsttijdschrift Vlaanderen↗︎ gedaan. Opmerkenswaard is dat het titelgedicht Dat ongrijpbare iets (p.171) twee keer in de bundel voorkomt, de tweede keer is dat met licht gewijzigde titel, Het andere iets. (p.135). Dat ze beide in de bundel opgenomen werden, betekent dat het ene gedicht het andere niet vervangt, dat beide evenwaardig zijn. (°°) Hieronder plaats ik ze naast elkaar. De vergelijking leert me hoe genuanceerd dichten kan zijn. Het leert me ook dat de literatuur plaats te over heeft, dat er plaats is voor alles (en dus ook voor de manier waarop ik het doe.)Flor Vandekerckhove
(°) Charles Simic. Dat ongrijpbare iets. Een bloemlezing. Vertaald door Wiljan Van den Akker. 207 pp. Uitg. Van Oorschot A’dam. 2021. ISBN 9789028293106
(°°) Iets soortgelijks doet Simic in deze bloemlezing met Met de naam van zijn schaduw (p.106) en De hond van Icarus (p.153), twee keer hetzelfde gedicht, maar deze keer heel anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten