Edward Vandaele, beeldhouwer

Links Edward Vandaele aan ’t werk in zijn atelier (foto van de website van de kunstenaar). 

Rechts Edward Vandaele en Flor Vandekerckhove in de Astridlaan van Bredene.

In Bredene torst de Astridlaan nogal wat plaatselijke geschiedenis. Dat de straat Astrid heet, komt door een gebouw⇲ in de buurt, met dezelfde naam, in oorsprong kindertehuis en daarna school, genoemd naar koningin Astrid. Het oorspronkelijke gebouw bestaat niet meer, alleen straten blijven bestaan. Op de hoek: eetgelegenheid Alaska, vreemde naam voor een etablissement dat warme maaltijden serveert. Minder vreemd voor wie weet dat daar in lang verleden dagen een ijssalon was, ja dan kan de naam niet koud genoeg zijn. Aan gene kant van de Astridlaan liggen campings die Bredene gemaakt hebben tot wat het is: een oord van volks toerisme. Daar tegenover: middenstand die van dat toerisme een graantje meepikt. 

Ik bevind me in een van die etablissementen, een café zonder naam op de gevel. Op het zonovergoten terras genieten oude Bredenaars en jonge toeristen van een deugddoend glas. Alleen ikzelf zit binnen. ’t Is dan ook ’t weer niet dat me hierheen brengt, evenmin is het de dorst, mij is het om een beeldhouwwerk te doen. 

Laat het me vertellen. Op mijn wandelingen passeer ik dagelijks een bronzen beeldje dat altijd weer mijn aandacht trekt. Het brons verbeeldt een duiker, krek op ’t moment dat hij de sprong waagt. (°) De beeldhouwer slaagt er perfect in het momentum te vatten. Een naamplaatje leert me dat die beeldhouwer Edward Vandaele heet. Al googelend vind ik een café uitgebaat door ene Eddy Vandaele. In dat café, in de Astridlaan van Bredene, drink ik nu koffie en alzo verneem ik dat Eddy eigenlijk Edward heet. Tijdens schoolvakanties en in weekends is hij er cafébaas, voor de rest is Edward beeldhouwer: ‘Na het overlijden van mijn ouders begin ik een horecazaak, wat me in staat stelt om op twee maanden tijd een jaarinkomen te vergaren. Geld waarmee ik de vrijheid koop om te beeldhouwen.’ 

Hij stelt voor ‘t eerst tentoon in 1999, wat meteen de start is van een professioneel kunstenaarschap. Intussen zijn we een kwarteeuw verder: ‘Beeldhouwen is voor mij de enige manier om gelukkig te zijn. Daarom moet ik in mijn projecten investeren, of – via de verkoop – andere mensen in mij laten investeren. Zonder mijn klanten kan ik mijn droom niet verwezenlijken. Wie een werk koopt, is aandeelhouder in mijn beeldhouwer-zijn. Ik voel het dan ook als mijn plicht om die mensen niet teleur te stellen. Dat verklaart mijn drang om almaar beter te doen. Mijn vader zei altijd: “Kunstenaars... daar plaveien ze de straten mee”. Dagelijks lever ik een gevecht om mijn vader ongelijk te geven.’

Vader Vandaele heeft ongelijk, althans wat zijn zoon betreft. Wie wil weten waarom ik dat zo onomwonden zeggen kan, kijkt naar Edwards website⇲. (°°) Wie dat doet, is, net als ik, blij verrast door wat hzij daar te zien krijgt. Wie het liever op ware grootte bekijkt, kan Vandaeles beelden nog tot eind september zien in Galerie en beeldentuin Lieve Lambrecht⇲ (Merendree) en in Beukenhof Phoenix Art Gallery⇲ in Kluisbergen; twee mooie uitstapjes trouwens.

Flor Vandekerckhove⇲

(°) Het beeldje De duiker (1993) staat op de hoek van Driftweg en Breeweg in Bredene. Het staat daar niet toevallig, het huis is de woning van de uitbaters van Twins, centrum voor 't beoefenen van watersporten.
(°°) De woorden die ik Edward Vandaele in dit stukje laat zeggen, komen eveneens van 's mans website. Daar staan ze in een interview die Christophe De Chauvre in 2006 maakt voor het kunsttijdschrift ISEL.