 |
Danila Bolshakov speelt hier⇲ werk van Max Richter op een brandende piano, hopend dat de wind niet draait.
Op 10 april post ik een stukje onder de dubbelzinnige titel Voor wie boel zoekt⇲. ’t Is een blogpost over Fluxus, waarin ik me de vraag stel of er connectie bestaat tussen die kunststroming en de Britse popgroep The Who. Legitieme vraag, 't zijn tijdgenoten en zowel Fluxus als The Who staan bekend om hun vernielingen. De vraag is ook interessant omdat het highbrow (Fluxus) en lowbrow (The Who) verenigt.
Mijn stukje roept kwalijke Facebookreacties op bij hobbymuzikanten, die alle met elkaar gemeen hebben dat ze The Who streng veroordelen: ‘Kapsones van verwende, zelfingenomen en in rijkdom zwemmende rockvedettes en een kaakslag in het gezicht van de minder gegoede amateur-gitarist die zijn broekzak binnenste buiten moest halen om zich een degelijke gitaar te kunnen aanschaffen.’ U leest goed: KAAKSLAG!
Enkele dagen geleden post ik iets heel anders, Jong zijn ten tijde van het Wirtschaftwunder⇲, over de wereld na de Tweede Wereldoorlog, wereld waarmee zovelen blijvend moeite hebben. Daarin vermeld ik terloops The Who. Weer soortgelijke reacties: ‘Met slechts een fractie van de kostprijs van zo’n instrument hadden wij al iets heel goed kunnen kopen. Wij walgden van die praktijken. Ik heb dan ook compleet met dat wereldje gebroken.’ WALGING!
Niemand zegt iets over de essentie van die blogposts: op Fluxus reageert niemand, op de drie meesterlijke films uit het tweede stukje komt evenmin reactie. Mensen zien blijkbaar alleen maar wat ze kennen: The Who, Walging! Kaakslag! Proef ik er oude-mannenverzuring in?
Omdat die FB-reacties de essentie negeren van twee stukjes waaraan ik hard gewerkt heb, ben ik in mijn gat gebeten, ik zin op wraak — WRAAK! Ik wijs de verzuurde FB-vrienden op nog anderen⇲ die ’t nodig achten instrumenten te vernielen. Verschillende muzikanten van hedendaagse muziek, waaronder Annea Lockwood⇲, Yōsuke Yamashita⇲ en Diego Stocco⇲ verwerken pianoverbranding in hun composities. Omdat die namen bij The Who-haters ongetwijfeld even onbekend zijn als Fluxus, voeg ik er een oude bekende aan toe. Wie The Who kent, weet ook wie Jerry Lee Lewis⇲ is, misschien wel de eerste rockartiest die apparatuur vernietigt. Dit is wat hij er zelf over zegt in een interview met Nick Tosches:
‘Godver ja, ik deed het. Het was in Charleston, South Carolina, enige tijd geleden. Ik duwde de piano uit het auditorium. Duwde hem over de straat. Duwde hem over de pier. Duwde hem recht in de oceaan. Ik herinner me niet echt waarom ik het deed. ’t Zal zijn dat de piano niet deugde. Ik begon te duwen en ‘it built up steam’. Conway Twitty stond erop te kijken. Ik denk niet dat ze die piano weer bovengehaald hebben. Ik denk dat haaien hem te pakken kregen.’ (°)
(°) In ‘The Gospel According to Jerry Lee’ in The Nick Tosches Reader. 2000. Boston, Da Capo Press, Perseus Books Group. 593 pp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten