Sinds
ik De barbaren van Alessandro Baricco gelezen heb, weet ik het wel zeker: ik heb de deur van de humaniora achter me dichtgeslagen, ik behoor tot de
nieuwe barbaren. Vroeger, in de tijd dat ik Baricco nog niet gelezen had, zou ik wellicht beweerd hebben: ‘Al heel lang wil ik me in het oeuvre van de Franse auteur Michel Houllebecq verdiepen.’ Dat hoor je me niet meer zeggen. Nu googel ik op een regenachtige middag onnadenkend ’s mans naam en kijk ik vluchtig naar wat zich aandient.
Ik bots op een verfilming van zijn eerste roman, Extension du Domaine de la Lutte. Ik open een mapje en berg de film erin op. Dan bezoek ik een site van internetpiraten en haal op illegale wijze een Engelse vertaling in huis van Houllebecqs Extension du Domaine de la Lutte. Ook dat boek — Whatever —steek ik in mijn mapje. Voilà, ik heb nu een boek en een film.
Het
blijft regenen. Ik begin te
lezen en zie al gauw dat er wel veel overeenkomsten zijn tussen Houllebecq en
Bukowski. Zowel Charles’ Postkantoor
als Houllebecqs boek hebben het over de werksituatie. Zowel Bukowski’s held als die van Houllebecq roken zich te pletter, ze gaan zich overdadig aan drank te buiten en hun seksleven is een drama. Bij Bukowski zijn de bedpartners dermate laveloos dat ze zich de seks maar met moeite herinneren, bij Houllebecq is dat seksleven teruggebracht tot zero. Het eerste boek werd in 1971 geschreven, het tweede in 1994. Er is veel veranderd in die tussentijd. Het neoliberalisme heeft ervoor gezorgd dat de losers van de arbeidsmarkt ook geen soelaas meer vinden tussen de lakens. Inmiddels is ’t gestopt met regenen, maar de schoenwinkels zijn alweer dicht. Ik lees het boek helemaal uit. Het eindigt in de mooie natuur van de Ardèche, maar het personage kan er niet van genieten: ‘The impression of separation is total: from now on I am imprisoned within myself. It will not take place, the sublime fusion: the goal of life is missed. It is two in het afternoon.’ Neen, dan toch liever het slot van Postkantoor: ‘’s Ochtends was het ochtend en ik leefde nog steeds. Misschien schrijf ik wel een roman, dacht ik. En dat deed ik toen.’
Flor
Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten