 |
— Links: Freddy Versluys in actie. Midden: Destelbergen 1976, Freddy Versluys ontvangt de palm, naast hem staat zijn maat en crossrivaal Hendrik Schautteet (†). Tussen hen in staat organisator Roger Willems (†). Rechts: Raymond Talloen naast would-be bakkenist Jan Vangeluwe en Freddy Versluys, waardoor ook het korte bestaan van het team Vangeluwe-Versluys vereeuwigd werd. — |
Freddy Versluys⇲ (°1949) komt uit een familie van motorcrossers⇲. Vader is er een geweest, neef Noël eveneens. Het is trouwens op Noëls motor dat Freddy in 1965 aan wedstrijden van de BLB⇲ begint deel te nemen: ‘Die 4-tact weegt om en bij 180 kilo en wanneer ik ermee begin te rijden zijn er ook al 2-takt moto’s op de markt die 70 kilo minder wegen. Dat maakt het niet gemakkelijk, maar ik rij wel graag met die zware bak. ‘k Heb er ook twee wedstrijden mee gewonnen.’ In 1967 schakelt ook Versluys over op zo’n lichtere 2-takt. Hij wint er in dat jaar zeven koersen mee. In 1968 volgt de legerdienst, wat deelnames aan wedstrijden bemoeilijkt, maar toch wint de matroos-milicien er drie.
In 1969 laat Freddy de juniores achter zich. We vinden hem nu bij de senioren en later zelfs bij de inters (vedetten): ‘Ik rij met een Husqvarna 360 c en mag al blij zijn als ik, als piepjonge snaak, in de top 5 terechtkom, want dat zijn echt de mannen! Ik heb 3 jaar bij die vedetten gereden, haal soms mooie ereplaatsen en win toch ook 3 wedstrijden.’ De passage bij de ‘inters’ passeert echter niet ongestraft: ‘ik heb in die jaren toch wel enkele zware kwetsuren opgelopen: sleutelbeen- en schouderbreuk, verschillende ribben, een voetbreuk, tijdens een zware sprong de twee voeten tegelijk zelfs… Na herstel van die kwetsuren heb je toch telkens enige competitie nodig om weer goed mee te kunnen. Doordat ik in de week nooit kan trainen — geen circuits in de buurt, alle dagen werk in de bouw — ben ik op het circuit toch wel benadeeld.’
Freddy Versluys: ‘In 1971 kom ik na een zware val bewusteloos in het ziekenhuis terecht. Wanneer ik uit de coma ontwaak, beslis ik ermee op te houden.’ Althans op dat niveau. ‘In datzelfde jaar koopt onze makker Jan Vangeluwe⇲ een zijspan crossmotor. Puur voor de fun nemen we ergens deel aan een liefhebberswedstrijd, Jan als side kick, ik aan ’t stuur. Na enkele rondjes krijg ik er goesting in en begin ik ons, volle gas!, naar de kop te manoeuvreren. Daar is Jan helaas niet tegen opgewassen. Ik zie hem lijkbleek worden, onwel ook, hij moet overgeven, en vraagt me om meteen te stoppen.’ Oftewel: het roemloze einde van het team Versluys-Vangeluwe!
Freddy zelf daarentegen heeft de smaak van de sidecars goed te pakken. In Werner Goethals vindt hij een zeer geschikte bakkenist⇲. Het duo wint in 1972 vier crossen, in 1973 zijn het er een 10-tal, in 1974 drieëntwintig en dat is ook het jaar dat ze in die liefhebbersclub kampioen worden. In 1975 sluiten Goethals & Versluys zich aan bij de befaamde Limburgse BLM. Ze winnen 24 wedstrijden en worden kampioen van België. Ze gaan zelfs internationaal, winnen in Zwitserland twee wedstrijden en worden… Europees kampioen van de International Motor Bike Association.
Is het motorleven van Freddy Versluys daarmee afgelopen? Geenszins. Hij blijft tot in 1990 sportief actief en je kunt hem ook vandaag nog aantreffen op grote motorcrossmomenten, niet alleen in België trouwens. De piloot in Freddy heeft plaatsgemaakt voor de sponsor. Je vindt daar toch wel een indrukwekkend beeld van op ’t net, zoals hij daar⇲ tussen die twee jonge kerels zit te glunderen.
Elias (†), Drybergh (†) en Martinsen.
Het leven zoals het is in de schilderkunst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten