 |
|
— Het panorama, met in de verte de torenspits van Klemskerke. —
|
Vanuit mijn raam kijk ik neerwaarts uit over de straat en als ik de
blik langzaam opricht, als maakte ik een lange shot, zie ik eerst een
dierenpark, dan een duivenhok, dan campinghuisjes en verder ook de nokken van
deze die erachter liggen. Aan de einder onwaar ik, als de bomen nog geen blaren
hebben, de torenspits van Klemskerke.
Over veel details van dat uitzicht heb ik iets geschreven. In een
stukje waarin ik het over mijn jeugdig godsgeloof heb, vernoem ik de ‘kampeerterreinen, waar ondernemende Walinnen ons, gewillige
Vlamingen, naartoe wisten te lokken.’ Over
het
duivenhok heb ik nog maar onlangs iets geschreven en
over het dierenpark publiceerde ik in 2012 een verhaal dat De
nonnenstaking heet.
Klemskerke daarentegen is
aan mijn schrijverij ontsnapt. Tot nu.
De foto boven dit stukje laat verkeerdelijk vermoeden dat die kerk erg
nabij ligt. Dat komt doordat ik er vanaf mijn dak op inzoom. Als ik er vanuit
mijn zetel, op de eerste verdieping, en zonder lenzen naar kijk moet ik speuren naar de spits die
helemaal achter de bomen ligt.
De afstand mag groot zijn, hij is niet onoverbrugbaar. In onze
tienerjaren zijn we er met enkelen naartoe gefietst, omdat we er daar een schoolmakker
wonen hadden, Freddy Buffel — hier achter het nummer 46 —, wiens vader daar een
merkwaardige onderneming uitbaatte, eigenlijk twee.
Ook vandaag begeef ik me naar Klemskerke, maar niet per fiets. Met Google Street View glijd ik soepel de Dorpsstraat in en vlak naast het gemeentehuis hou ik halt voor het ouderlijk huis van mijn oud-schoolmakker.
De gevel leert ons al iets over vader Buffels bezigheden. Centraal staat de
voordeur, links en rechts zijn grote ramen, eertijds etalagevensters.
Je kwam binnen in een grote ruimte die een vreemde aanblik bood. Langs
de ene kant stonden kapblok, toonbank, weegschaal… Aan die kant werden
vleeswaren geëtaleerd, want vader Buffel was een slager. Keek je de andere kant
uit dan zag je een spiegel aan de wand, een zetel en een tafel met scheerkwast
en scharen, want vader Buffel was ook coiffeur. [Intussen weet ik alweer meer. De lezer doet er goed aan achteraf de noot te lezen die onderaan dit stuk staat.]
Als je in Klemskerke naar de coiffeur ging kwam je met een kotelet weer buiten. Als je daar gehakt ging kopen kwam je gekapt weer thuis. 't Schijnt indertijd niet ongewoon geweest te zijn, een
beenhouwer-coiffeur. Maar toch ongewoon genoeg om over die combinatie niets op
’t internet weer te vinden.
Flor Vandekerckhove
 |
— Het huis dat destijds aan de familie Buffel toebehoorde. —
* Intussen weten we alweer meer. Je moet echt hier eens kijken. Daar zul je
zien dat het kapsalon eigenlijk een… herberg was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten