dinsdag 27 maart 2018

We moeten geduldig zijn, zeiden we tegen onszelf


De Amerikaanse surrealistische dichter Charles Simic (°1938) publiceert in 2005 de bundel
My Noiseless Entourage. Daarin staat ook Pigeons at Dawn. In het gedicht vertelt hij, denk ik, wat poëzie vermag: ze toont ons dingen die je anders niet zou zien. Misschien moet je er eerst wel een omwegje voor maken, in dit geval in een krakende lift die je eerst naar een ijskoude kelder brengt. Maar wie geduldig is krijgt uiteindelijk toch een glimp van absolute schoonheid te zien: All but invisible, but for her slender arm.
Ik doe dat graag, poëzie vertalen, maar ’t blijft natuurlijk wel het werk van een dilettant. Correcties en suggesties worden in dank aanvaard. (Flor Vandekerckhove)

Geen opmerkingen: