vrijdag 16 maart 2018

Herinneringen aan Nathalie

Nu zit ik in mijn zetel, maar enkele dagen geleden zat ik op een bank in Toulouse, in een stadspark, van ’t zonnetje te genieten: zuiders, paardenmolens, bedelaars op blote voeten, mannen in korte broeken…
De vrouw die me opeens indringend aankeek droeg geen korte, maar een lange spannende broek, zwart leer. Of ze naast me mocht zitten?  Uiteraard, zei ik, dat is mijn persoonlijke bank niet. Dat vond ze sympathiek.
Ik voegde er meteen aan toe dat mijn Frans niet goed genoeg was om een gesprek te voeren. Waarop ze in ‘t Engels beweerde dat ze in mij een artiest herkende. Ik zei dat ik evenmin veel Engels sprak, wegens Nederlandstalig, en toen vroeg ze me in mijn eigen taal of ze me een sigaret mocht aanbieden.
Waardoor we in drie talen tegelijk een gesprek aanknoopten, de jonge dakloze (dat was ze) Nathalie (zo heette ze) en ik, een sympathiek ogende artistiekeling uit West-Vlaanderen. Op een bank in Toulouse!
Tegen de tijd dat Tania me van die bank kwam weghalen wist ik dat Nathalie haar Nederlands uit Amsterdam had meebracht. Daar had ze in een bordeel een pedofiel vermoord, waardoor ze in Nederland lang genoeg had moeten brommen om een en ander van de taal te leren. Hoe meer ze me vertelde, hoe minder moeite het me kostte om de joint te weigeren die ze met me wilde delen.
Ik stelde ze aan elkaar voor, Nathalie en Tania, en toen we afscheid namen vroeg Nathalie nog gauw een weinig geld. Daar kon ik haar niet in tegemoet komen, ik had mijn portefeuille aan Tania meegegeven, wat waar was. Die legde Nathalie met de glimlach uit dat ze tijdens ‘t shoppen al mijn geld had opgebruikt. Dat was een leugentje, en meer dan eentje om bestwil was het een erg nuchtere reactie.
Flor Vandekerckhove

Geen opmerkingen: