Mijn leven als ontdekkingsreiziger

Nadat ik Land in zicht geroepen had, vroeg ik aan Zeger Janszone: ‘Wat denkt gij, kapitein, is dat land de moeite van ’t ontdekken waard?’ Hij antwoordde kordaat: ‘Jongen, we gaan aan wal.’ Terwijl we naar het strand waadden, Zeger en ik, stond de veldwachter al klaar om ons in de boeien te slaan, met als argument dat de geschiedenis zich herhaalt. Zeger had hij meteen bij zijn collier, want als er iemand tot de geschiedenis behoort, dan is 't hij. Zelf kon ik ontsnappen, want ik hoor nergens bij. Achter de duinen verschool ik me in de Meiboom, tussen het oprukkende toerisme. De dienster was een meisje waarvan mijn maat Erik de Noorman zou zeggen: Er is al voor minder gevochten in de Tijl. Ik zei haar dat ik dit land pas ontdekt had en dat ik het De Dune zou noemen. Dat vond ze een mooie naam en het leverde me een plek op om de nacht door te brengen. Ge weet hoe diensters zijn.

‘s Anderendaags stapte ik fris & monter naar de bank, toen nog van Brussel, om daar 't geld voor de borgsom af te halen. ‘Geld is geen probleem’, zei de gerant, 'want het woord bankencrisis moet nog uitgevonden worden.' Ik sloeg de geldzak over m’n schouder en liep stekerecht naar taximan Soepe. Hem vroeg ik om me naar de nor te voeren, om daar Zeger vrij te kopen. 
Nadat Soepe een tijd lang letterlijk en figuurlijk met me rondgereden had, kwam ik op ’t Sas terecht, en meer bepaald bij begrafenisondernemer Verlinde. Die zei: ‘Kom eens weder als Janszone dood is.’ Omdat ik er intussen schoon genoeg van had, vroeg ik Maurice om me naar het schip terug te voeren. De taximan gaf petrol, in die tijd reden taxi’s nog op petrol.

Daar, waar de branding ruist bij dag & nacht, wenste Soepe me goede vaart, maar niet voordat hij de zak geld in zijn koffer weggeborgen had. Ik zette alle zeilen bij en De Dune werd kleiner & kleiner, tot het land helemaal achter de horizon verdwenen was. Onderweg passeerde ik de Santa María. De kapitein riep me toe dat hij naar Amerika zeilde, om het te ontdekken. Ik van mijn kant zette koers naar Atlantis, ook een plek die ontdekt moest worden. Nu nog trouwens.

Flor Vandekerckhove

Dit verhaal werd geïnspireerd door Bob Dylan’s 115th dream:  https://www.youtube.com/watch?v=kbdF4hBfQiE