Christine en Florence

— Links: Christine, rechts Florence. —

OOK IN HET Franse dorpje Vabre hebben de kleine zelfstandigen het niet gemakkelijk. De warme bakker en de uitbater van het café du Pont hebben er de brui aan gegeven, en ook madame Vandermeulen, die daar algemene voedingswaren placht te verkopen, heeft met neergebogen hoofd het dorp verlaten.

’t Is niet dat er nu schaarste heerst. Er is nog altijd een etablissement waar je een glas kunt drinken, er is een slager en zelfs een spekslager, je hebt er nog altijd een garagist, een restaurantje en een krantenwinkel… Voor algemene voedingswaren kun je terecht in de superette van Florence èn in de épicerie van Christine.

Laat me ze u voorstellen, Christine en Florence, die trouwens op vriendschappelijke voet met elkaar omgaan in de onvolprezen Union des Commerçants et Artisans Vabrais. Ik begin met Christine.

In het dorp verdelen protestanten en katholieken het geloof onder elkaar. Daar gaat een lange geschiedenis aan vooraf, die ik hier⇲ uit de doeken doe. Bij Christine loopt die scheidingslijn dwars door het echtelijke bed. In 1977 trouwt ze met de protestantse Didier, terwijl ze zelf katholiek is. Beiden blijven hun geloof aanhouden. Het eerste kind wordt een gedoopte katholiek, het tweede wordt aan het protestantisme toegewezen. Wat die kinderen daar zelf van denken is me niet bekend.

Het oogt mooi, maar zelf ontwaar ik bij Christine een milde vorm van xenofobie, met mezelf in de rol van vreemdeling. Misschien is dat onterecht en heeft ze alleen een te grote mond, toch prefereer ik de immer vriendelijke Florence.

Die houdt om de hoek een superette open. Ze doet het al 32 jaar, waarvan dertig als gerant. Eerst was de winkel een Bébé Fourmi, later een Utile en sinds 2016 een Vival van de keten Casino. Volgens Florence vertalen deze veranderingen zich in almaar dalende prijzen. Feit is: vroeger droeg ze de witte schort van Utile en nu een zwarte van Vival. Van welke religieuze gezindte Florence is, weet ik niet, maar ik voel me er als atheïst wel beter thuis dan bij de fors oecumenische Christine.

Over Vanessa, de jonge coiffeuse van Vabre, ga ik het een volgende keer hebben. Laat me je nu al vertellen dat ze een piercing heeft, ook wat dat betreft staat de tijd daar niet stil.

Flor Vandekerckhove⇲

P.S. In 2025 bekijk ik dit stukje opnieuw. De neergang heeft zich inmiddels verdergezet: de slager, de garagist, de krantenwinkel, de coiffeuse hebben er inmiddels de brui aan gegeven. Christine is met pensioen, haar winkeltje werd achteraf al twee keer overgenomen, dat ziet er niet goed uit.