 |
— In de strijd tegen het coronavirus sluit ook De Laatste zijn Vuurtorendeuren voor het publiek. Meer zelfs: voor de grens op slot gaat ontvliedt hij haastig het land. In Frankrijk ontmoet hij een oude bekende, iemand uit de risicogroep, want inmiddels al 80. Daarover gaat onderstaand gedicht. Neem de tijd om het te lezen, want wegens quarantaine zult u enige tijd geen post meer van De Laatste Vuurtorenwachter ontvangen. —
|
We hadden besloten om de autosnelweg links te laten liggen en
Via de routes nationales naar het vakantiehuis te rijden waardoor
We net voorbij Arras op onze weg een legerstock passeerden die
Een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij bleek uit te oefenen.
Dat had zowel met de wereldgeschiedenis te maken als met mijn
Eigen leven want ik was opgegroeid in een tijd waarin Vietnam mee
Mijn wereldbeeld gevormd had en dat terwijl de restanten van de
Tweede Wereldoorlog alhier bijlange nog niet uitverkocht waren.
Die stock americain leek me de laatste der Mohikanen te zijn en die
Gedachte werd nog versterkt door een polyester Indiaan die ons
Getooid met oorlogsveren naar binnen stond te lokken waardoor ik
Tania welhaast smeekte om toch maar naast de Indiaan te parkeren.
Mijn verwachtingen waren even vaag als hooggespannen en binnen
In dat grote stapelhuis werd ik overvallen door een enorme stapel
Nostalgie aangevuurd door kaki koopwaar die naar schimmel en
Geschiedenis rook en me een halve eeuw in de tijd terug schoot.
Tussen de legertassen zag ik ook de mijne liggen die ik in 1969
Voor twintig frank gekocht had en die ik ook vandaag nog met
Me meetors en alles wat ik rond me zag herinnerde aan ons
Vestimentair protest tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam.
Om me heen lagen honderden kaki legerhemden en de ene was
Nog meer vintage dan de andere en drankbussen en dingen waarvan
Het nut me onduidelijk was maar aan belachelijk lage prijzen en aan
De drang om enige koopwaar mee te nemen kon ik niet weerstaan.
Zo komt het dat ik met een legerjacket en mijn armen vol vintage leger
Hemden aan de kassa tegenover een overjaarse winkelbediende kwam
Te staan waarin ik ondanks het mondkapje dat hij ter bescherming
Tegen het coronavirus droeg meteen John Lennon kon herkennen.
Kalend en met dikke brillenglazen in zijn johnlennonbrilletje en in een
Frans waarin na al die jaren nog altijd zijn Engelse tongval te horen was
presenteerde hij me met trillende stem de rekening en aan alles was
Te zien dat John Lennon een moeilijk leven geleid had na zijn dood.
Nadat ik de kleren in de koffer opgeborgen had reed Tania de auto van
De parking weg en in ’t keren zag ik hoe Lennon in het deurgat naast
De indiaan was komen staan en zoals het twee soixante-huitards past
Toonden we bij ’t afscheid ten laatste male het V-teken aan elkaar.
Flor Vandekerckhove
Het gedicht John Lennon leeft
staat ook op film,
met passende muziek
en nostalgische beelden!
1 opmerking:
peace Bro, yo yo yo! ✌
Een reactie posten