vrijdag 13 maart 2020

Lily May Parker is een collectie meisjes


WELKE NAAM is me dat zeg?! Lily May Parker! Wanneer ik die voor het eerst lees, waaieren mijn gedachten uit naar Los Angeles, waar een overrijpe schrijfster van slecht geschreven, maar spectaculair verkopende doktersromans in een chaise longue aan het zwembad ligt. Ze schrijft die romans niet zelf, neen, ze dicteert ze aan een afgetrainde schandknaap die ze voor diverse diensten inhuurt. 
Inmiddels weet ik beter: Lily May Parker is het pseudoniem van een volks meisje uit De Haan. (°) Dat verneem ik in de Colruyt van Bredene, waar we beiden winkelen. Ze heeft een blog (https://lilymayparker.blogspot.com) waarop ze gedichten, foto’s en tekeningen post. Over de gedichten zeg ik niets, maar haar digitaal bewerkte foto’s maken indruk en over haar tekeningen wil ik u iets meer vertellen.
Die tekeningen zie ik voor het eerst in het mooie clubhuis van Kunstplatform Artslag waarvan ze lid is. (°°) Elk tableautje toont me hetzelfde meisje, in andere poses, omgeven door meisjesdingen; variaties op een stripfiguurtje met lang golvend haar en grote grote ogen, zéér grote ogen. Al die meisjes kijken vervreemd naar de wereld buiten het tableau, terwijl ze binnen dat kader in een (daarom niet altijd lieflijk) sprookje leven. Ik vermoed: zelfportretten. Ik wil me geenszins voordoen als de psycholoog die ik niet ben, maar ik denk wel dat Lily May Parker er al tekenend in slaagt haar ‘meisjesangsten’ te sublimeren en er dus kunst van te maken. 
Net als dat bij haar foto’s het geval is, worden de tekeningen achteraf digitaal bewerkt, een techniek die de mixed media artist trouwens goed beheerst. Zelf zegt ze erover: ‘De meisjes worden getekend op een A3 tekenblok. Ik maak ze in potlood, daarna bewerk ik ze met een fijn stiftje en uiteindelijk werk ik digitaal af. Het inkleuren gebeurt dus via de pc. Elk meisje krijgt slechts één print, op hoogwaardig fotopapier, ondertekend, met haar naam en betekenis, en wordt ingekaderd.’
Ik vraag hoeveel ze er alzo gemaakt heeft en haar antwoord — toch al een tachtigtal — bevestigt mijn vermoeden: die meisjes zijn echt haar ding: ‘Ze krijgen allemaal een eigen naam, meestal de naam van een gevallen engel. Net als die meisjes voel ik me iemand die nergens thuishoort.’ 
De meisjes hierboven torsen mooie namen als Victoria 'Vicky' Lichtstein; Nathalie/Lily ‘the odd one’; Lucia-Anna; Lavender Lee; Trixie Bleu; D’Accarabia; Calliope; Curly Wurly. Ik googel er enkele en ontdek dat het internet me nergens heen leidt. Vlak voor ik dit stukje post, vraag ik het aan Lily May Parker zelve: 'Lucia-Anna en Lavender Lee, waar háál je het?' Ze laat het woord 'demonologie' vallen. Nooit eerder gehoord, en mijn tekstverwerker kent het evenmin, want het systeem wil er per se 'deontologie' van maken. Wikipedia leert me daarna dat het de theologische studie van demonen betreft en daar verneem ik ook dat er zelfs goede demonen zijn. Het net leert me verder dat De Slegte een boek omtrent demonologie in de aanbieding heeft. Wel wel, een mij onbekende wereld ontvouwt zich.

(°) ’t Is niet omdat je, zoals ik, de 70 voorbij bent, dat je jonge vrouwen meisje mag noemen. In ’t geval van Lily May Parker verwijst het naar haar tekeningen waarbij ze telkens een meisje afbeeldt.
(°°) Ik zie dat ik wel meer over Artslag(leden) schrijf, ik maak er dus maar een apart lemma van. Wie het (rechts van de blog) aanstipt wordt ernaartoe geleid.

Enige tijd geleden vat ik een experiment aan 
en voeg beeld & muziek toe aan 
bestaande gedichten van me, 
zoals ook aan 
Ensor en zijn bende in Oostende

Geen opmerkingen: