We installeren ons in ‘t huisje. Ronny Boy zuigt stof, Tania probeert een paard te regelen. En dan begint het. De Franse president meldt dat het oorlog is en de Belgische regering gooit de landsgrens dicht. Mijn coiffeuse geeft er de brui aan. Winkelen doe je met een attest op zak. Corona heerst! Meer heeft mijn verbeelding niet nodig, het gedicht⇲ kondigt zich aan. Terwijl we ’s middags door berg & dal wandelen — weer 19.000 stappen — realiseer ik me dat het virus zelve nog geen plaats in het gedicht heeft en letterlijk gaandeweg vormt zich de zin die me de titel geven zal: ‘En verzadigd vlood het virus vlug weer voort’. Tania noteert de zin in haar telefoon en dezelfde nacht nog krijgt het virus een ereplaats in het gedicht.
’s Avonds kijken we naar films, Tania heeft het volledige cinematografisch oeuvre van David Lynch mee. Wanneer ik naar Six Men Getting Sick kijk, een kortfilm waarin Lynch zijn surrealistische grenzen aftast, zie ik er de geschikte illustratie voor mijn gedicht in. Omdat mijn Mac niet toestaat dat ik van zo’n DVD screenshots maak, heeft het nogal wat voeten in de aarde voor ik… Maar kijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten