woensdag 16 september 2020

Hoe lang het duurt

In 2008 neem ik de trein naar Toulouse
en onderweg vat ik een gedicht aan, 
een liefdesgedicht.
Melig! Melig! Melig!
Wanneer ik 1000 kilometer verder
van de trein stap, 
heb ik in mijn schriftje
nog maar
het embryo van een gedicht, 
een onvoldragen vrucht.
In 2020,
pas nadat ik mijn eigen
poëtisch ritme gevonden heb,
komt het tot baren, 
in rijmloze kwatrijnen,
die als golven
van een kabbelende zee
op het strand uitrollen.
Het hiernaast staande beeld
komt uit onderstaand filmpje
waarin ik aan het gedicht 
het door mij nagestreefde
surrealisme-light
toevoeg.




De ontmoeting met de einder
Aan Tania Menu

Ooit had ik het plan opgevat om tot aan de einder te varen 
Maar toen ik besefte dat die vaartocht een vlucht was kwam
Me dat goed uit want ik ben niet zo’n zeemens en ik hang zelf
Te veel aan een landvast vast om mijn schip de zee op te jagen

Waar ik wel goed in ben is waden in de branding met mijn
Broekspijpen opgerold zodat ik de golfslag tegen mijn naakte
Kuiten voel breken en daarna ook voelen kan hoe de zee naar
De einder terugkeert om daarna nog eens hetzelfde over te doen

En bijgevolg komt het mij toe te dichten hoe goed het voelt bloot
Voets door ’t water te waden met m’n schoenen ter hand weg
Zakkend in ’t zand dat aan mijn voeten zuigt waarna de afdruk
Die ik daar achterlaat meteen weer gevuld wordt met zand

En te schrijven over de zee die van de einder naar hier komt ter
Wijl ik rustig mijn gang ga tussen sparrenbossen op duinen die
Naar de bossen leiden die van De Haan tot in Wenduine strekken
Waar ik via een duinpan die Persepit heet het duin traverseer

Om daarna via het strand blootsvoets weer te keren en te genieten 
Van de herhaling van water dat mijn voeten overspoelt en dat zich 
Daarna weer naar de einder terugtrekt in een spel van rijzen en deinen 
en een streep in het zand trekt om die bij vloed weer te overschrijden

Of wanneer de wind me gebiedt het anders te doen en ik via gene
Zijde van de duinen de grens van het strand opzoek en door ’t water
Wadend traag maar gestaag de golfslag doorklievend tot aan de strek
Dam trek en daar op het strandhoofd mijn schoenen weer aantrek 

En terugkerend naar jou geen reden bedenken kan om niet weer 
In de appel te bijten die je me aanreikt waardoor ik al die jaren die
Tochten blijf maken wadend door aftrekkend en opkomend tij en net
Als de zee geen reden vind om de tocht niet nog eens over te doen

En wat is dat anders dan het spel van onz’ handen dat ons tot aan de
Einder verenigt in een zee van opkomend en aftrekkend tij en waarin 
Ik mijn adem als de golfslag voel breken telkens je vingers een lijn op
Mijn lijf achterlaten die je vervolgens traag in uitdijende lust overschrijdt

Flor Vandekerckhove

De ontmoeting met de einder in het surrealisme

2 opmerkingen:

Ria Lhermitte zei

Lees graag teksten van u.

Unknown zei

De zee als metafoor voor de liefde. Mooi eerbetoon aan de wijze vrouw die je steeds haar vrucht aanbiedt. Gelukkig was de kust een stukje paradijs die niet in de verbannen zone lag.